De jubileumeditie van Waterpop vond plaats op vrijdag 11 en zaterdag 12 augustus. Wij namen een kijkje op zaterdag bij enkele jonge en veelbelovende acts: The Lighthouse, Lucas Hamming, Only Shadows, Pip Blom en Warhola.
Hoewel The Lighthouse bij de Zuiderburen al enige bekendheid heeft, speelde de band zaterdag voor het eerst in Nederland. Op de vraag van zanger Bram Knockaert wie eerder van The Lighthouse heeft gehoord bleef het dan ook even stil. ‘Aangenaam kennis te maken’, was hierop de reactie van Knockaert. En wat ons betreft was het een fijne kennismaking. Waterpop heeft inmiddels een goede naam met het ontdekken van Belgische bands. Ook zaterdag stonden er maar liefst vier Belgische bands op het programma. The Lighthouse speelde op het moment dat de zon begon te schijnen na een hevige regenbui. De vrolijke, elektronische indiepop paste goed bij de zomerse sfeer van het festival. Invloeden van The Wombats en The 1975 klinken duidelijk door in de muziek. De mooie samenzang van zanger/gitarist Knockaert en toetsenist Willem Schellekens maakt de muziek helemaal af.
Wat later op de middag speelde Lucas Hamming met zijn band. Als dolle, jonge honden begonnen zij aan dit optreden. Het valt op dat de jongens een steeds hechter team worden en zeer goed op elkaar zijn ingespeeld. De setopbouw was goed uitgekiend en gebalanceerd. En toch…de vonk wilde maar moeizaam overslaan op het publiek. De zon scheen inmiddels, de boodschappen waren gedaan, dus het publiek had wel zin in een biertje en in bijpraten over de vakantie. De gezellige statafels verspreidden het publiek over de breedte van het hele terrein. Hamming deed zijn best om het publiek te betrekken: ‘doe eens even gillen’, maar zonder al te veel resultaat. Toen de band uiteindelijk lekker los kwam en de muziek opzwepend werd, was het optreden helaas afgelopen.
Gelukkig begon de volgende band zoals Lucas Hamming eindigde: met pompende bas en stevige gitaren. Only Shadows wordt vergeleken met bands als Arcade Fire, Queens of the Stone Age en The Editors. Vol overtuiging en met veel enthousiasme deed de band zijn best om het publiek te betrekken. De vurige en vaak melodieuze zang van zanger Nick Ashby trok in ieder geval de aandacht. Only Shadows was de opsteker van de dag; een heerlijk energieke band die we hopelijk nog vaak terug zien.
Op het kleine podium liet Pip Blom met zichtbaar plezier zien dat ze in staat is om zich staande te houden op een festival als Waterpop. De bandleden maakten zich niet echt druk om de wat afwachtende houding van het publiek. Ze deden waar ze voor gekomen waren: het spelen van lekkere (rommelige) alternatieve rock. De soms wat dromerige stem van zangeres kwam op het eind van de set lekker los. Wie Pip Blom bij eerdere optredens heeft gezien heeft gemerkt dat deze zangeres met band muzikaal gezien gegroeid is: de band komt volwassener en zekerder over. Het vele touren, onder andere in Engeland, werpt duidelijk zijn vruchten af. Knap gedaan.
Oliver Symons heeft het maar druk met zijn twee bands. Vorig jaar speelde Symons al met Bazart op Waterpop. Dit jaar laat hij zijn kunsten met Warhola zien. In tegenstelling tot het Nederlandstalige Bazart maakt Warhola Engelstalige elektronische pop. Opvallend is dat de band live speelt met twee drums en twee keyboards. Het resultaat: zware, hypnotiserende slowbeats. Ondanks dat ze op het kleine podium speelden, waren er genoeg mensen die van deze goede band konden genieten. De muziek en de ingetogen presentatie van Warhola was een mooi tegenwicht voor al het gitaargeweld op dit afwisselende festival.
Geïnspireerd door alle nieuwe ontdekkingen van dit gezellige festival verlieten we het terrein. Tot volgend jaar op 28 juli!