Wie droomt er niet weleens over: baan opzeggen en doen wat je het liefste doet. Zoals bijvoorbeeld al liedjes zingend de wereld rondtrekken. Stu Larsen besloot tien jaar geleden om dit gewoon te doen. Gisteren stond hij in een uitverkocht Rotown, met Tim Hart in het voorprogramma. Het was de laatste show op het Europese vasteland. Hierna vertrekt het tweetal naar de UK.
Tim hart is de drummer van de Australische band Boy & Bear. Dit najaar tourt hij rond met zijn eigen nummers. Begin volgend jaar brengt hij een solo-album uit en zijn nieuwe singel I’d Do Well is net uit. De nummers van Hart gaan over reizen, weer thuiskomen en de alledaagse onzekerheden van het bestaan. De nummers zijn serieus en integer. Prachtig is zijn vertolking van de Paul Simon’s Kathy’s Song. Hart heeft een mooie warme stem (soms zacht, dan weer rauw) waar het publiek stil van wordt. Maar na een aantal nummers lijkt de betovering plotseling voorbij. Er komt iemand nogal luidruchtig binnen en er klinkt wat rumoer. De zaal is opgesplitst in twee kanten, vooraan waar de mensen aandachtig luisteren en achterin waar gezellig wat wordt gedronken. Dat Tim Hart het publiek kan raken hebben we gezien, maar het lukt hem net niet om de aandacht vast te houden.
De zaal is echt wel vol wanneer Stu Larsen start. De singer-songwriter uit Nieuw-Zeeland is niet alleen imposant vanwege zijn lengte, maar vooral ook vanwege zijn lange haar en baard. Hij ziet er uit als een vagabond, zoals hij zelf zingt in één van zijn nummers. De aanwezigen zijn vanaf het eerste nummer muisstil. Het is duidelijk dat Larsen gewend is om publiek te onderhouden. Met zijn gemoedelijke praatjes tussen de nummers door brengt hij deze nog meer tot leven. Larsen is even van zijn stuk gebracht wanneer iemand uit het publiek zegt dat ze in Bowensville is geweest, het geboortedorp van Larsen. Dat is zo’n klein dorp dat eigenlijk niemand het kan kennen, volgens hem. Met al een aantal albums op zak kan Larsen inmiddels uit een behoorlijk repertoire van liedjes putten. Gevoelige ballads worden afgewisseld met meer vrolijke deuntjes. Zijn nummers beschrijven niet zozeer de vele reizen die hij aflegt, maar vooral over afscheid, de liefde voor een nieuwe gitaar en eenzaamheid.
Larsen heeft een gevoelige stem die hij op een karakteristieke manier inzet. Hij geniet zichtbaar wanneer het publiek zachtjes meezingt met Thirteen Sad Farewells en San Francisco. Ook Tim Hart zingt een aantal nummers mee. De samenzang gaat ze goed af en van beide mannen komt hun stem nog beter tot z’n recht.
Stiekem is iedereen die hier vanavond aanwezig is natuurlijk een beetje jaloers: zomaar je baan opzeggen omdat je wat anders wilt en dan over de wereld trekken en doen wat je het liefste doet. Maar vanavond waren we toch blij dat we gewoon in Rotterdam waren.