Cinetol in Amsterdam (dat samenwerkt met Paradiso) is een mooie locatie voor een jonge band als Husky Loops. Het is de eerste Europese headline tour van de band. Hoewel de bandleden zelf zeggen even graag te spelen voor tien enthousiaste mensen als voor een grotere groep, is het natuurlijk wel fijn als een zaal niet al te leeg is. Een kwartier voor aanvang van het optreden is er nog slechts een handjevol geïnteresseerden. Waar is iedereen?

Want de band die op Lowlands een succesvol optreden gaf en ook als support van Black Honey, Spoon en Placebo liet zien wat ze waard was, verdient toch in elk geval de interesse van muziekliefhebbers. De tweede EP van de band (getiteld ‘EP2’) is sinds een paar maanden uit en te beluisteren op Spotify. De band is er klaar voor om Europa kennis te laten maken met de psychedelische postpunk van Husky Loops. De aanvankelijke rust in de zaal blijkt stilte voor de storm. Behoorlijk wat mensen hebben eerst wat gezelligheid gezocht in de bar die zich aan de andere kant van het pand bevindt. Wanneer de band begint, is de zaal echt wel goed gevuld. Gelukkig.

Drummer Pietro Garrone begint in zijn eentje en zet ‘Tempo’, vol met samples, in. Niet lang daarna beklimt bassist Tommaso Medica het podium en daarmee is de toon gezet. We kunnen vanavond een dominante rol voor de strakke en gevarieerde ritmes verwachten. De soms dissonante samples schuren er lekker tegenaan. Als laatste voegt dan ook zanger/gitarist Pier Danio Forni zich erbij en met het ruwe gitaarspel wordt de muziek nog stuwender.

Het is duidelijk dat Husky Loops geen dertien-in-een-dozijnband is; de muziek is steeds verrassend en houdt het publiek scherp. Dat ziet er tevreden uit, biertje in de hand, knikkend met het hoofd. Wanneer Forni vraagt hoe het gaat, wordt er in het begin nog wat voorzichtig gereageerd. Maar bij het nummer ‘Fighting Myself’ komt zowel de band als het publiek echt lekker los. En bij ‘Girl Who Wants to Travel the World’ danst een groot deel van de zaal mee. Forni is duidelijk blij dat er zoveel mensen gekomen zijn om de band live te zien spelen. De band sluit na nog geen drie kwartier spelen af met het sterke ‘Dead’. Ze eindigen zoals ze gestart zijn, met bassist en drummer alleen op het podium en op het laatst een sample. Zo nemen we de muziek nog even met ons mee. We verlaten Cinetol met het gevoel dat we een goed concert van een sterke band hebben bijgewoond, dat eigenlijk maar één minpunt had: de liedjes waren na drie kwartier op. We willen hier zeker meer van!

Foto’s: Bente van der Zalm