‘Ik hoef niet mee te gaan in die snelheid.’

The Visual bestaat uit Anna van Rij (zang, gitaar), Timon Persoon (bas en toetsen) en sinds een maand drummer Jochem van Rooijen. Hoewel The Visual al wat langer bestond in een andere bezetting, is de band pas sinds begin dit jaar in deze vorm naar buiten getreden. Inmiddels hebben ze een succesvolle Popronde achter de rug en een eerste EP Translation opgenomen. Op 15 december wordt deze EP in de Melkweg gepresenteerd. Aan de vooravond hiervan is Anna van Rij druk met alle voorbereidingen. Gelukkig was er nog een gaatje in Anna’s volle agenda om wat vragen te beantwoorden.

Spannende tijden voor jullie. Wat kunnen we van de EP verwachten?

‘De EP bestaat uit vijf liedjes, en is geproduceerd door Stopcontact. We hebben de nummers al een tijdje geleden opgenomen. Als band hebben we ons inmiddels al weer verder ontwikkeld. Live zijn we nu bijvoorbeeld een stuk harder geworden. We klinken nu meer als een band, hoewel we nog steeds die afwisseling van akoestisch en band hebben. Ik houd ook heel erg van dat wat hardere. Maar deze EP is nog vrij zacht. Lost in Translation heeft wel elektronische beats, maar verder is het vrij akoestisch en heeft het een wat Nick Drake-achtige sfeer. Het is vooral rustige, ingetogen, melancholische muziek.‘

De fraaie vormgeving van de EP is van de hand van Danny Griffioen, waarmee Anna al eerder een videoclip had opgenomen. ‘Dat is gewoon een hele creatieve jongen, interessant en hij durft ook net iets verder te gaan. Samen zijn wij op dit beeld voor de EP gekomen. We zagen het allebei en toen hadden we iets van: dit is het, dit moet het zijn. Wat hij heeft gemaakt, klopt heel erg. Dat vangt goed wat het is, wat de EP moet uitstralen.’

De thema’s van Translation zijn persoonlijk, het hoofdthema is identiteit, en in het bijzonder genderidentiteit. ‘Ik denk dat identiteit een van de belangrijkste bronnen vanuit het leven voor een mens is. Als je niet helemaal weet wat die identiteit is, dan is dat echt heel moeilijk voor iemand. Dat is wat ik ken, en ik zie dat ook in de maatschappij. Waar ik over schrijf is eigenlijk heel maatschappelijk, maar dan vaak toch vanuit een persoonlijk perspectief. Zo is No One Knows heel politiek gericht, over het zelf initiatief nemen en het losbreken van cirkels waar je in kan zitten, ook als maatschappij. De enige die daaraan iets kan doen, ben jij zelf. Het eerste nummer Life’s Rhythm is meer een soort filosofisch gedicht. Dat had ik geschreven voor mijn vader over mijn tante die was overleden.  Ik had het beeld dat iemand wel fysiek vergaat, maar niet in onze gedachten. Diegene leeft ergens ook wel voort. Dat vond ik zo’n mooi principe. Toen dacht ik aan al die stromingen van het water die al jaren lang eindeloos reizen. En wij, die zo kort leven en klein zijn. Daaruit ontstond dit gedichtje eigenlijk.

Deze EP gaat over het confronteren van jezelf, maar eigenlijk ook over het verliezen van jezelf, waar moet je naartoe? Niemand weet uiteindelijk ook echt wat we zijn en waarom we er zijn. Daar is ook geen reden voor wat mij betreft, behalve dat het biologisch is. Dus het zijn eigenlijk ook vrij diepe thema’s op die manier. En, zoals ik al eerder zei, daarom vind ik het eigenlijk ook luistermuziek. Dat maakt het een mooie eerste EP, omdat het de rust heeft die ik wil dat luisteraars krijgen. Ik hoef niet mee te gaan in die snelheid.’