Isaac Gracie sluit zijn tour op het Europese vasteland af in Nederland. Vrijdag gaf hij nog een succesvol optreden weg bij Eurosonic en zaterdag speelde de singer-songwriter in een uitverkocht Rotown.

De zaal is al vrijwel vol wanneer de Rotterdamse St. Maane de avond aftrapt. St. Maane is eigenlijk een soloproject van Birgit de Priester, maar vanavond wordt ze vergezeld door bassiste Sophie Reekers. De Priester heeft een geschoolde stem en zingt gevoelige en persoonlijke liedjes. De samenzang van beide muzikanten klinkt mooi. Helaas is het gepraat van de aanwezigen vaak harder dan de zang. Desondanks luistert een groot deel van het publiek wel aandachtig en is de band toch weer een mooie podiumervaring rijker.

Vlak daarna betreden Isaac Gracie en band het podium. Gracie, die net een succesvol Eurosonic achter de rug heeft, imponeert kennelijk, want het publiek is meteen stil. Alle aandacht is gericht op de blonde, wat verlegen ogende zanger. Met het openingsnummer ‘All in My Mind’ laat Gracie horen wat we van de avond kunnen verwachten: pakkende nummers gebracht met een stem die in alle regionen mooi klinkt, degelijk begeleid door gitaar, bas en drums.

Tussen de nummers door vertelt Gracie wat aarzelend en soms wat mompelend. ‘Don’t be shy’  wordt er geroepen vanuit het publiek. ‘I am shy’ antwoordt Gracie. Hiervan is echter weinig te merken wanneer hij zingt. Dan laat hij alle eventuele verlegenheid varen en overtuigt hij met alles wat hij doet. De set bevat veel typische singer-songwriter nummers: vooral de liefde wordt intens bezongen. Toch is de sfeer voldoende afwisselend, van magisch rustig (een prachtige solo uitvoering van ‘Love (Ain’t Always So Good)’) tot meer opzwepend (‘Silhouettes of You’). Met het intense ‘The Death of You and I’ laat Gracie een heel andere kant van zichzelf zien. Dit start als een wat dansbaar nummer, maar bij het refrein komen er uithalen zoals we die vanavond nog niet hadden gezien. Inmiddels klinkt Gracie niet lief meer, maar vooral als iemand die niet met zich laat sollen.

Bluesy klinkt Gracie in ‘Reverie’, dat een mooie opbouw kent. We worden wederom getrakteerd op een schitterende uithaal, waarna het nummer toch wel heel ingetogen eindigt.
Gracie is de leidende figuur deze avond en de band ondersteunt hem hierin goed. Maar terecht merkt de zanger op dat de drumsolo’s best langer mogen duren. En daarin kunnen we het alleen maar mee eens zijn, maar dat is dan eigenlijk het enige minpuntje van de avond. En we zouden het zelf niet eens bedacht hebben…

Foto’s: Bente van der Zalm