Vanaf de hoes van ‘Twentytwo in Blue’ kijken de drie bandleden van Sunflower Bean ons niet vrolijk aan. Het leven is ook niet altijd gemakkelijk voor een 22-jarige in Amerika: met Trump als president, schandalen als #metoo en verwachtingen waaraan vooral vrouwen moeten voldoen. Inspirerend zijn deze omstandigheden in elk geval wel. Met dit album geeft de band deze generatie een stem.

Wie boze protestpunk verwacht, komt bedrogen uit. De kleur blauw uit de titel is volgens zangeres Julia Cumming een beladen kleur, maar het is ook de kleur van vrede en van sereniteit.
Je kunt dan ook veel van het nieuwe album zeggen, maar fatalistisch is het zeker niet. Hoewel de teksten serieus zijn, is de toon hoopvol. We horen  indiepop/rock die nergens uit de bocht vliegt. Nummers als ‘Twentytwo’ en ‘Any way you like’ zijn zelfs uitgesproken mooi gezongen, zoals bijvoorbeeld bij Wolf Alice. Naar eigen zeggen hebben zowel Cumming als de band een zachte(re) kant van zichzelf ontdekt.
Wat steviger nummers als ‘Puppet Strings’ en ‘Human For’ en de single ‘Crisis Fest’ (“2017 we know / Reality’s one big sick show”) zorgen voor voldoende tegenwicht en dat geldt ook voor de nonchalante zang van gitarist Nick Kivlen. Meer dan voorganger ‘Human Nature’ uit 2016 zou je dit als het échte debuutalbum van Sunflower Bean kunnen zien. Daaraan zal ook zeker de productie door Matt Molnar (Friends) en Jacob Portrait (Unknown Mortal Orchestra) hebben bijgedragen.
De release van het album valt samen met de start van een Europese en Amerikaanse tour: op 10 april staat de band in Trix, Antwerpen en een dag later in Paradiso, Amsterdam.