Motel Mozaïque schotelt ons een mooi palet van uiteenlopende acts voor. De keuze in het programma is zó groot, dat met iedere artiest die je wel ziet, er anderen zijn die je laat liggen. Met pijn in ons hart hebben we onze eigen kleurrijke verzameling gemaakt. We kozen voor Everything Everything, Nakhane, Lewsberg, Fenne Lily, Equal Idiots, Kele Okereke en Johan. Dit is nog maar een fractie van wat er op dit veelzijdige festival te zien is.

De lange rij mensen die voor de Paradijskerk staat te wachten, voorspelt dat er binnen iets bijzonders wacht. Daar staat namelijk de Zuid-Afrikaanse soulpop zanger Nakhane. Hoewel Nakhane erg christelijk opgevoed is, en hij het geloof ferm de rug heeft toegekeerd omdat hij er vooral last van had, past hij goed in deze sfeervolle ambiance. Elegant, in een rood satijnen pak, neemt hij de aanwezigen mee naar hogere sferen. Nakhane oogt ontspannen en maakt grapjes die soms serieus van ondertoon zijn. Dit staat in contrast met de muziek, die behoorlijk indringend klinkt. Nakhane’s stem klinkt als fluweel in de rustige stukken en krachtiger bij forse uithalen. Muzikaal wordt Nakhane ondersteund door toetsenist en drummer.

Met wat proppen kunnen we nog aansluiten bij Lewsberg in Rotown. Deze Rotterdamse band bestaat uit (ex-)leden van onder andere Bonne Aparte en Rats On Rafts en is duidelijk geïnspireerd door The Velvet Underground. De praterige zang van Arie van Vliet is kenmerkend voor het geluid van Lewsberg. De band weet het publiek goed te vermaken met de stevige muziek. Het gaat ook lekker met de band: net een mooi debuutalbum uitgebracht (Lewsberg) en komende maand staan er zelfs optredens in Groot-Brittanië gepland.

In scherp contrast hiermee is de sfeer in de Arminiuskerk. Wanneer Kele Okereke met zijn gitaar het podium betreedt, is het direct stil. Okereke is zanger van de Britse postpunkgroep Bloc Party, maar vandaag gooit hij het over een andere boeg. Net zo puur als zijn witte kleding zijn de nummers die hij ten gehore brengt. Met zijn warme en donkere stem heeft Okereke weinig meer nodig dan eenvoudige gitaarbegeleiding.

In de Paradijskerk laat Fenne Lily haar mooie kunsten horen. Deze zangeres is bij toeval in de muziek gerold: zij schreef de hit ‘Top To Toe’ voor een workshop die ze volgde. Hierdoor ging het balletje rollen en deze maand verscheen haar debuutalbum ‘On Hold’. Met haar wat hese stem zingt Lily over haar angsten en twijfels. De entourage van de kerk draagt bij aan de intieme sfeer van de set. Live wordt Lily bijgestaan door bas en drums, waardoor de nummers sterker overkomen.

Rotown ontploft vrijwel direct wanneer Equal Idiots los gaat. Het is een enorme drukte in de zaal en het publiek heeft er duidelijk zin in. De stevige garagerock nodigt dan ook uit om meteen lekker te moshen. De twee bandleden Thibault Christiaensen (zang en gitaar) en Pieter Bruurs (drums) maken herrie genoeg. Het tempo zit er goed in bij de band, niet alleen in de nummers zelf, maar ook hoe de deze achter elkaar worden gespeeld. Gelukkig is er ook een rustpunt in de set, wat voor voldoende variatie zorgt. De menigte wordt inmiddels luidruchtiger. ‘Zijn jullie al dronken?’ vraagt Christiaensen. Een paar mensen roepen bevestigend. Dronken of niet, het feestje wordt vrolijk voortgezet.

Het is duidelijk dat Johan een behoorlijke reputatie heeft opgebouwd in de jaren ‘90 en ‘00, want niet voor niets is de band te zien in de grote zaal van de Schouwburg. Deze is lekker gevuld, voor een deel met fans die alle nummers woordelijk meezingen. Uit de opbouw van de set merken we met een zeer ervaren band te maken hebben. We worden aan de hand meegenomen in de wereld van Johan, die varieert van stevig, naar rustig en vervolgens weer naar speels. Hoewel de band zeer gedegen speelt en het publiek enthousiast reageert, ontbreekt de overslaande vonk. Misschien komt dit doordat de band veel bij zichzelf blijft en weinig het contact met het publiek zoekt. Desalniettemin maakte dit optreden wel duidelijk dat Johan zich in de eredivisie van de Nederlandse bands bevindt.

Hoogtepunt van de avond is het optreden van de Britse experimentele rockband Everything Everything. Ook deze band is al lange tijd actief: in 2007 opgericht en inmiddels vier albums uitgebracht. Met de professionele show, die in AFAS Live of Ziggo Dome niet zou misstaan, tonen de bandleden hun overmacht. Muzikaal is de band sterk, zowel de melodieën als de ritmes staan als een huis. Kenmerkend voor het geluid is de falsetto van Jonathan Higgs. Zijn stembeheersing is enorm en ook live weet hij allerlei toverkunsten uit te halen. Soms zingt hij achteloos en nonchalant, op andere momenten met grote precisie. Naarmate de set vordert komen de bandleden en het publiek meer los. Everything Everything neemt ons mee in hun koortsdroom en dat is vanavond een heel prettige ervaring.

Deze avond zijn we heen en weer geslingerd tussen lichte en donkere shows, we gingen van sfeervolle intieme optredens naar ruige moshpits en van gewurm tussen mensen door tot de ruimte van de zitplaatsen in de Schouwburg. Het was een volle en mooie avond, we vergeten maar even dat er nog veel was wat we niet hebben gezien…

Foto’s: Bente van der Zalm