Er zijn mensen die altijd naar hetzelfde vakantieoord gaan en dat nooit vinden vervelen, of die in hun favoriete restaurant altijd hetzelfde gerecht bestellen. Dan weten ze in elk geval waar ze aan toe zijn en valt het tenminste niet tegen. Voorspelbaarheid is veilig en voorkomt dat je voor onverwachte verrassingen komt te staan. Tja, wat willen we van het zesde studioalbum van Arctic Monkeys? Willen we voorspelbaarheid of willen we ons laten verrassen? De voorgaande albums waren zo fijn, daar willen we wel meer van. Tegelijkertijd waren ook de eerdere albums al verschillend: pakte de band ons op het eerste album met stoere punkrock, op latere albums laat Arctic Monkeys een meer psychedelische rockkant van zichzelf zien.
Steeds weer moet Arctic Monkeys opboksen tegen de hoge verwachtingen die de buitenwereld van de band heeft. Dat begon al voordat de band een debuutalbum had uitgebracht. Morgen verschijnt de opvolger van het album ‘AM’ uit 2013 en de verwachtingen zijn nog altijd hoog gespannen. De band wilde onder geen voorwaarde een ‘AM, deel twee’ maken. Daarmee lag het voor de hand dat de band een andere, eigen koers wilde varen.
Het meest opvallende van dit album is dat het geen gitaarrockalbum meer is. Na jarenlang zijn ziel en zaligheid in de gitaar te hebben gelegd, verloor frontman Alex Turner in 2016 zijn hart aan de piano. Hierdoor is weinig te horen van de originele punkrockbasis van Arctic Monkeys en is de sfeer van het album ingetogener dan dat van zijn voorgangers.
De persoonlijke en poëtische teksten van Turner zijn al nooit rechttoe rechtaan, met couplet-refrein, en op dit album lijken veel nummers, nog meer dan voorheen, hele monologen over zaken die Turner kwijt wil. ‘Tranquility Base Hotel & Casino’ begint met het nummer ‘Star Treatment’, dat een nogal cynisch nummer over het leven van een rockster lijkt: ‘I’m a big name in deep space, ask your mates but Golden Boy’s in bad shape’. Het is onmogelijk om hierbij niet aan David Bowie te denken. Nummers zoals ‘American Sports’ en het titelnummer ‘Tranquility Base Hotel & Casino’ klinken nogal onheilspellend door de dreigende en doordringende gitaren die op de achtergrond aan de melodie morrelen. ‘One Point Perspective’ begint kwetsbaar met alleen pianobegeleiding, maar één voor één vallen de verschillende instrumenten bij (‘Bear with me man, I lost my train of thought’). Alsof Turner de andere bandleden de weg wijst en zij hem op de ingeslagen weg vergezellen. De nummers op het album hebben soms iets crooner- en jazzy-achtigs. In ‘She Looks No Fun’ heeft de gitaar weer een wat grotere rol en is zowaar een gitaarsolo te horen. Het album eindigt met het nummer ‘The Ultracheese’, dat een overdenking over het verleden lijkt. Alsof Turner hier afstand van neemt, eindigt hij met een diepe zucht.
Met het ‘Tranquility Base Hotel & Casino’ zet Arctic Monkeys een eigenzinnige koers in en voldoet daarmee ruimschoots aan onze verwachting van vernieuwing. En dit album laat ook zien dat zelfs een nieuw vakantieoord zomaar op onverwachte momenten aan het vertrouwde kan doen denken.

Foto’s: Zackery Michael