Wat een feest om Sniester te beleven. Alle locaties van dit festival bevinden zich rondom de Grote Markt. Ook op de Grote Markt zelf is genoeg te beleven, al is het maar even uitpuffen en napraten op een terrasje over de leuke nieuwe bandjes. Het driedaagse festival in de Haagse binnenstad heeft een heerlijke line-up met veel energieke acts. Wij kozen ervoor om op dag 1 een kijkje te nemen bij Alligator, The Visual, Luwten, The Silverfaces, Fungo Bat, KO KO MO en Equal Idiots.
Ssst…! In de lekker gevulde Kleine Zaal van Paard is Luwten begonnen en dat vraagt om wat stilte en aandacht. De band rondom Tessa Douwstra maakt wat dromerige introverte muziek waarbij de warme stem van Douwstra het publiek meeneemt naar haar innerlijke wereld. Tegelijkertijd geeft vooral de percussie de muziek een soort speelsheid. De band staat vandaag voor het eerst in Den Haag, wat ons betreft mag het best vaker.
Vanaf het Paard kunnen we zo binnendoor naar de buren: het Paardcafé. Daar tikt even later The Silverfaces af met de bluesrock, waarin jaren ‘70 invloeden duidelijk terug te horen zijn. Precies zoals het moet zijn in een prettig café, is de sfeer gemoedelijk en is het lekker druk. Bij de start van het optreden is er even wat gedoe met rondzingend geluid.
Misschien is dit de reden dat het even duurt voordat de zaal en de band loskomen. Eenmaal op dreef klinkt het allemaal solide en voelen we de bas aangenaam tot in het borstbeen. De band valt vooral op door de goede stem van zanger Jesse Koch en de dartelende geluiden die toetsenist Martin Scheppink tevoorschijn tovert.
Van leeg tot lekker gevuld in tien seconden: dat is Rootz vanaf het moment dat Fungo Bat de instrumenten pakt tot de eerste tonen die klinken. Het duurt dan ook niet lang of mensen gaan op in de muziek. ‘Kom even naar voren als je wilt, ook als je niet wilt’, want zo’n leegte aan de voorkant bij het podium is niet fijn. Het visitekaartje van Fungo Bat is, behalve de garagerock met de strakke drums, vooral dat het best een vreemd kwartet is. Het publiek zal in elk geval nog wel herinneren dat de bassist een judopak aan heeft en dat er een plant op het drumstel staat mee te deinen. Misschien heeft Fungo Bat dat eigenlijk niet nodig, want muzikaal zit het gewoon goed in elkaar.
Het Magazijn ziet er een beetje uit zoals de naam van deze locatie doet vermoeden. We bevinden ons in een kelder met veel grijs, beton en staal. The Visual verdient het om op een groter podium te staan, al vermoeden we dat ze eigenlijk overal wel goed klinken. We pikken de laatste nummers mee en worden al snel meegetrokken in de melancholieke geluiden van de band. De ruimte is voller dan vol, en toch stiller dan stil, wanneer de muziek heel zacht klinkt en af en toe even adem haalt om daarna weer voluit te gaan in ‘Offering Shadows’. Indrukwekkend.
Wat heerlijk om zo met je broer een band te hebben en de wereld over te touren. KO KO MO knalt er in het Paardcafé op los. De jaren zeventig, inclusief broek met wijde pijpen en bakkebaarden, zijn weer helemaal terug bij dit duo. Ook hier horen we Led Zeppelin terug, mede door de hoge stem van zanger Warren Mutton. Tot groot plezier van het voorste deel van het publiek, dat meteen de haren met de muziek mee laat wapperen. De Franse broers proberen af en toe Engels te spreken, maar dit is grotendeels onverstaanbaar. Maar ach, het maakt niet uit, lichaamstaal doet genoeg en ze hebben veel gevoel voor show. Het plezier spat er vanaf en die vonk slaat ook wel over in het volle café.
Dat de op en top Britse band Alligator nog maar net bestaat en dit weekend al op festivals als Sniester en Dauwpop staat, mag een grote prestatie genoemd worden. Het viertal maakt grungy garagerock en dat doet het goed in Club Seven, waar we de band zien spelen. Het is er warm en de jongens werken zich in het zweet. De vele aanwezigen reageren enthousiast op de muziek en dansen lekker mee. Dit geeft de band wat meer zelfvertrouwen, want aanvankelijk lijkt het alsof Alligator wat schroom moet overwinnen. Gelukkig komen de bandleden meer los en wordt het spel prettig ontspannen.
We pikken nog snel even Equal Idiots in De Zwarte Ruiter mee. Het genre ‘bier drinken en kut roepen’ van deze Vlaamse band doet het goed bij het publiek.
Niet alleen binnen, maar ook buiten is het nog steeds gezellig en het feest gaat nog lang door. Wij maken ons op voor de tweede dag van Sniester.
Foto’s: Bente van der Zalm