Vestrock in Hulst is een gezellig en gemoedelijk festival waarbij de hele familie is uitgenodigd. We zien opvallend veel jonge kinderen. Je zult het altijd zien, het ene moment is het kurkdroog en bloedheet en het andere moment lopen kelders vol van de regen. Helaas vallen er ook spetters op de eerste dag van Vestrock. Bij de regen schuilt iedereen in de tenten, wat een beetje jammer is voor de act op het grote podium. Gelukkig strijken de weergoden met hun hand over hun hart en duurt de regen niet heel lang. We zien vandaag Fangclub, Equal Idiots, Ten Years Today, Bartek, October Drift, Tom Odell en Paceshifters.

Terwijl het veld van Vestrock langzaam vol loopt, opent Fangclub uit Dublin op de Main Stage. Deze band heeft vorig jaar een debuutalbum gereleased, en recent nog de single ‘Knife’. We zien drie serieuze garagerockers die het duidelijk naar hun zin hebben. De band klinkt vooral lekker als het wat ruiger is en het minder voorspelbaar wordt. Niet moeilijk om te raden waar Fangclub zijn inspiratie vandaan haalt en dat wordt helemaal duidelijk wanneer de band ‘Heart Shaped Box’ van Nirvana speelt. Hoewel de mannen dit nummer goed spelen, voegt het eigenlijk weinig toe aan het origineel. Mooier is de cover ‘Suspicious Minds’ van Elvis die ook ten gehore wordt gebracht. Naar mate de set vordert, komen de bandleden steeds meer op dreef. Bij het laatste nummer gooien de mannen nog even alle energie op het veld en stort zanger Steven King neer op het podium.

Equal Idiots, winnaar van het Vlaamse ‘De Nieuwe Lichting’ in 2016, is de volgende band op de Main Stage. Dit duo maakt lekker stevige en onderhoudende punkrock. De twee zijn goed op elkaar ingespeeld en zanger Thibault Christiaensen is kampioen vreemde gezichten trekken. Zo aan het begin van de avond, wanneer het veld voller wordt, past deze act hier goed. Het maakt dan niet heel veel uit, dat de nummers op een gegeven moment wat op elkaar gaan lijken. De boodschap ‘lekker feesten’ die de band uitdraagt, is op dit moment belangrijker.

In De Kapel speelt Ten Years Today de laatste show van de voorjaarstour. Dit lijkt een extra motivatie voor de bandleden om zich snel in het zweet te werken. Vanaf het eerste moment spat de energie van het podium. Vooral bassist Simon Bleeker en zanger/gitarist Floris van Luijtenaar sloven zich fysiek uit. Het is opvallend hoe bijna relaxed drummer Mathijs Louwsma op de twee toeziet. Hij lijkt de twee wat kalmte toe te wuiven. Nou ja, betrekkelijke kalmte dan, natuurlijk. Want de muziek is uptempo, steeds afwisselend en bevat heerlijke gitaarsolos.

Een aantal nummers van Ten Years Today blijven gemeen lekker in het gehoor hangen. Het is maar goed dat in september het debuutalbum uitkomt. De mensen in de goed gevulde Kapel gaan gewillig los op de muziek.

Opvallend moment in de show is dat de microfoon van Luijtenaar tot twee keer omvalt en dat er niemand de microfoon even komt oprapen. Luijtenaar vervolgt met de microfoon van Bleeker, die vervolgens de gitaarpedalen maar even bedient. Komt het toch nog goed.

‘Jaaa! Bartek begint, laten we de rookmachine op 10 zetten…,’ moet iemand gedacht hebben. Resultaat is dat het lijkt alsof er zombies uit de mist komen lopen. Deze Amsterdamse garageband is op het laatste moment ingevlogen omdat Morrissey & Marshall af moest zeggen. De mensen in De Kapel lijken hier geen probleem mee te hebben, als we afgaan op de enthousiaste reacties.  Bartek is al een tijdje lekker bezig en dat horen we terug tijdens het optreden. De band maakt stevige rechttoe rechtaan Amerikaanse rock. Misschien speelt mee dat er een regenbui over Vestrock trekt, maar het is behoorlijk dringen in de ruimte. Dat maakt het allemaal nog aangenamer.

Even later staat De Kapel ook al vol voordat het Britse October Drift begint. Deze band was dit voorjaar support van Editors. De bandleden gaan bij aanvang van de show direct voluit, maar net zo hard wordt er op de rem getrapt door technische problemen. Er is wat gedoe, maar kort erop vindt de tweede start plaats en wederom stuiteren de jongens vol overgave vanaf minuut één op het podium.

October Drift maakt gevarieerde alternatieve rock/garage met interessante drumpartijen. Er is genoeg te beleven hier: zanger Kiran Roy duikt tijdens het nummer ‘Lust’ het publiek in en blijft daar ook een poos verstopt. Gitarist Dan Young geeft af en toe macho gitaarsolo’s weg waar hij vooral zelf heel erg in lijkt te geloven. Het duurt even, maar het lukt October Drift toch om De Kapel te veranderen in een springende massa. Het is het eerste optreden in Nederland van de band. Waarschijnlijk zijn er aardig wat mensen onder de indruk. Nog afgezien van de fijne muziek zijn wij ook gecharmeerd van de teksten: ‘Shoe string holds our lives together’, is dat niet mooi?

Hoewel Tom Odell op zijn albums vooral singer-songwriter met piano is, zien we live meer een echte band met piano in de hoofdrol. Door de stevige gitaar en prominente drums klinkt het bijna als rock. Odell is nog steeds een pianoman, maar verstopt zich hier niet achter. Regelmatig loopt hij van zijn vleugel weg om contact met publiek of band te maken.

De set is afwisselend genoeg om een breed publiek te boeien. Af en toe horen we een heel rustig piano nummer, zoals ‘Heal’, maar Odell is entertainer genoeg om mensen er bij te houden. Dus zelfs dit nummer krijgt aan het eind een flinke uptempo climax.

We worden getrakteerd op een nummer dat de band nog niet eerder live heeft gespeeld. Als dit een voorproefje is van het album dat eind dit jaar uitkomt, dan belooft het een veelzijdig album te worden want dit nummer alleen al heeft verschillende stijlen in zich.

Een heel ander publiek heeft zich verzameld in De Kapel voor de alternatieve gitaarband Paceshifters. Deze band doet het internationaal goed. Nog maar kort geleden stond Paceshifters op The Great Escape en tourde de band met The Excerts. Niet zo gek dus dat hier veel mensen op afkomen. Hier in De Kapel is het vol en warm en daarom voor de bandleden niet moeilijk om zich in het zweet te werken. Zowel de mensen als de bandleden zijn enthousiast en bewegen veel. Frontman Seb Dokman merkt op dat hij nog niemand in de palen had gezien. Wie laat zich dat nou een tweede keer vragen?

Wij zijn vast watjes maar laten het paalklimmen maar even voor wat het is. Tijd om ons terug te trekken…

Foto’s: Bente van der Zalm

Dit was het verslag van dag één van Vestrock. Benieuwd naar onze ervaringen op dag twee? Lees ze hier.