Vestrock dag 2: iedereen danst zijn eigen dansje

Op dag 2 van Vestrock kunnen we kiezen uit een grote hoeveelheid bands en zelfs sprekers. Wij kiezen er voor om inspiratie op te doen bij The LVE, Black Foxxes, Coasts, My Baby en Therapy?.

Een betere openingsact dan The LVE (spreek uit als ‘love’) is bijna niet denkbaar. Het publiek druppelt binnen terwijl het de slaap nog uit de ogen wrijft. De meesten hebben een bekertje koffie in de hand, een enkeling waagt zich al voorzichtig aan een biertje. De muziek van The LVE is vriendelijk voor ons hoofd: we horen rustige, mooie popnummers. Zanger Gerrit van Dyck nodigt bij ‘Free Peoples’ de mensen uit om op het podium te klimmen, maar dat is op dit vroege moment van de dag toch een net iets te grote uitdaging. Zelf verklaart de zeskoppige band verdrietige liedjes te maken, toch zijn veel van de muzikale arrangementen wel vrolijk. Misschien zijn het vooral de teksten die de droevenis weergeven: ‘I’m like a sad, sad song’. Dat zegt eigenlijk ook wel genoeg. In september komt de nieuwe EP van de band uit, dat moet toch wel vrolijk stemmen.

Later op de middag staat de Britse Black Foxxes in dezelfde tent. De bandleden hebben 16 uur gereisd, speciaal om hier te zijn. Na het optreden hebben ze wederom een reis van 16 uur tegemoet. We zijn blij dat ze deze moeite hebben genomen, want dit hadden we niet willen missen! De muziek is ruig en intens, net als de goede stem van zanger Mark Holley. Deze heeft veel dynamiek en klinkt afwisselend zacht en rauw. Bij ‘JOY’, het laatste nummer van de set, wordt de band begeleid door een trompettist. Holley zingt door een megafoon die het bij de climax van het nummer niet doet, tot zijn grote frustratie. Hij zingt het nummer uit via de gewone microfoon, maar loopt direct weg als het nummer afgelopen is. Dat voelt een beetje als een anticlimax van dit geweldige optreden.

Het optreden van de Britse indiepopband Coasts is vervroegd en verplaatst naar de Tent. Gelukkig zijn veel fans op de hoogte van deze wisseling, dus druk is het in elk geval. Eigenlijk is het maar goed dat Coasts meer ruimte krijgt, want de band krijgt vrijwel iedereen (en dan vooral eigenlijk de jonge fans) in de tent aan het springen.

Ondanks dat het droog is, is het niet heel warm, maar de temperatuur stijgt wanneer My Baby het podium betreedt. Mensen staan op elkaar gepakt voor het podium, komen in beweging en warmen de atmosfeer op.

Blikvanger is natuurlijk zangeres Cato van Dyck, maar daarmee willen we gitarist Daniel Johnston en drummer Joost van Dyck niet tekort doen, want zij zijn minstens zo bepalend voor het geluid en beeld van de band. Kenmerkend voor de muziek van My Baby zijn de opzwepende ritmes en de hypnotiserende herhalingen. Zelfs de Bob Dylan cover ‘Masters of War’ krijgt een hele nieuwe ‘My Baby-dimensie’.

Het publiek bestaat uit mensen die My Baby duidelijk al kennen en die met de nummers meezingen en uit mensen die overwonnen moeten worden. Die overwinning heeft My Baby vanavond wel binnen. Iedereen danst zijn eigen dansje, de één uitbundig zwierend, een ander gaat met de voeten los of zwaait met zijn armen en weer anderen dansen alleen met hun hoofd. Mensen laten zich gewillig meevoeren met de muziek en geven er gehoor aan om tot de volle honderd procent te gaan.

De geschiedenis van Therapy? gaat ver terug, tot eind jaren tachtig. In 2015 stonden ze al op Vestrock en dit jaar doen ze het nog een keer dunnetjes over. Dat de band al 29 jaar bestaat, is misschien vooral te zien aan de ervaring en routine, maar zeker niet aan gebrek aan actiebereidheid.

Wie aan het begin van de show vermoedde dat er een gezapige band van oude mannen op zou treden moet snel zijn mening herzien. Net als de moeder die met haar jonge dochter (compleet met mooie roze gehoorbeschermer) al bij het openingsnummer ‘Innocent’, van het eerste album van de band, tot de conclusie kwam dat vooraan staan bij deze band niet zo heel fijn was voor het kleine meisje. Het publiek is direct in actie en er ontstaat al snel een moshpit. We boffen, want vandaag is het de verjaardag van drummer Neil Cooper. Aangespoord door zanger Andy Cairns zingt het publiek uit volle borst: ‘Neil, Neil, drum like a motherfucker’. Ook andere nummers van Therapy? worden moeiteloos meegezongen. Therapy? heeft ook een imposante verzameling nummers. Te veel voor een uurtje, maar hoe de nummers gebracht worden, maakt wel heel veel goed.