Schippop is een klein festival in het dorp Schipluiden. Eerder stonden hier al bands die later zouden doorbreken, zoals Chef’Special en Kensington. Dit jaar was er wederom een gevarieerd programma samengesteld. De jongsten konden spelletjes doen, jongleren of zich laten voorlezen. Voor de muziekliefhebbers was er ook genoeg aanbod. Wij zagen er optredens van Certain Animals, Mooon, Tim Knol, Intergalactic Lovers, TRAUDES, The Howlin’, Standup ’69 en Handsome Poets.
Er lijkt geen einde te komen aan de lijst met tourdata van Certain Animals. Deze begon in maart en eindigt in september met de album release shows. Het is bijna onmogelijk om deze band te missen deze zomer. En we kunnen het iedereen aanraden om kennis te maken met dit melodieuze rock trio. Vandaag opent Certain Animals het gemoedelijke Schippop; later op de dag staat Harlequin Fest op het programma. Certain Animals is als altijd goed, maar heeft het toch lastig om mensen echt in beweging te krijgen. Het is vroeg op de zaterdagmiddag, de zon schijnt lekker, mensen ontmoeten elkaar. Dat nodigt vooral uit om neer te ploffen op het gras en alles van een afstandje te bekijken. De energie op het podium is er niet minder om, het was een goed weerzien.
Iets later op de dag is het aan Tim Knol om de mensen uit de relaxstand te krijgen. Knol is natuurlijk een goede muzikant, net als de bandleden die hij mee heeft genomen, zoals Anne Soldaat en Kees Schaper. Dit is vooral te merken als de muzikanten de ruimte krijgen om los gaan. De temperatuur is inmiddels verder gestegen en de band staat vol in de zon, wat niet helemaal fijn is voor de instrumenten. Het lijkt de mensen op het veld niet te deren, die deinen vrolijk mee met de muziek. Op dit moment van de dag is Schippop een echt familiefestival. Er dartelen veel kinderen rond met bloemen in de ene en een zuurstok in de andere hand. Een meisje biedt Knol één van de bloemen, die overal verspreid liggen, aan. Maar het meisje is te klein en het podium te hoog, dus de bloem bereikt zijn doel niet.
Wanneer Mooon bijna begint wordt door de organisatie gevraagd of mensen willen staan, omdat er nog meer mensen het terrein op willen. Het wordt inderdaad steeds voller; toch is er plek voor iedereen. Mooon (bestaand uit twee broers en een neef) mengt surfmuziek met rock, en dat doen ze op een onderhoudende manier. De band heeft er flink de vaart in tijdens de set, en dat leidt tot meer dansactiviteiten. Een enkeling in het publiek zingt alle nummers mee. Kinderen gooien enthousiast alle bloemen die ze kunnen vinden op het podium. De bandleden bekijken dat grijnzend en gaan onverstoord door in de bloemenzee die op het podium is ontstaan.
De Vlaamse Intergalactic Lovers tourt al vanaf dit voorjaar door heel Europa. We boffen dus dat we de band ook nog even op Schippop kunnen zien. Hierna volgen optredens in België, Duitsland, Italië en Luxemburg. Een man vooraan helpt de band met het opjutten van de menigte. Hij doet voor hoe mensen moeten klappen. Maar eigenlijk hebben de bandleden de hulp van deze man niet echt nodig, het lukt ze zelf ook wel. Met haar stem en zwaaiend met haar armen betovert zangeres Lara Chedraoui het veld. ‘Iedereen op de weide nog gelukkig?’, vraagt ze even later. Zelf kan ze dat niet goed inschatten omdat ze door de zon niet zo veel ziet. Maar er wordt instemmend gejuicht: ja, iedereen is gelukkig op dit moment. Wat willen we nog meer? Vooral vooraan wordt de muziek intens beleefd, achteraan praten mensen met elkaar en genieten ze van het weer en het gezelschap. Het is een soort grote picknick en iedereen is uitgenodigd.
The Howlin’ maakt soulrock, waar de rauwe stem van zanger Joël Gaerthé voor gemaakt lijkt te zijn. Vol overtuiging zingt hij wat er in zijn ziel omgaat. Veel nummers zijn uptempo, zodat meedansen wel erg uitnodigend wordt gemaakt.
Op het veld heeft een metamorfose plaatsgevonden: de gezinnen met kinderen hebben plaatsgemaakt voor jongeren. Een statafel waarop veel glazen bier passen, is richting het podium gesjouwd: de toon is gezet. TRAUDES past uitstekend in deze ambiance. De muziek van de band swingt en dat wordt tot ver achterin opgepakt. De band zelf lijkt er ook zin in te hebben, want het optreden staat als een huis. Benjamin Traudes klautert zelfs nog even in de stellage naast het podium. Het publiek reageert inmiddels ook net wat uitbundiger. De statafel wordt als danspodium gebruikt, er wordt met decoratieve planten heen en weer gelopen en iemand probeert zowaar nog iets dat lijkt op crowdsurfen.
‘Wat maken ze in Rotterdam?’ vraagt de presentator aan het publiek bij de Steckstage. ‘Kutherrie’ is het antwoord. Nee, nee geen kutherrie natuurlijk. Maar Standup ‘69 komt wel uit Rotterdam en maakt indiespacerock. Hier op het Steckpodium moet de band het met een stuk minder mensen doen dan de acts op het hoofdpodium. Toch staan er aardig wat muziekliefhebbers mee te knikken met de muziek. Standup ‘69 weet stevigere muziek af te wisselen met wat rustiger werk. Bij zo’n rustig nummer, waarbij zangeres Emmy Kadee de gitaar verruilt voor toetsen, lijkt de net opgebouwde energie wel even weg te glippen. Gelukkig wordt vervolgd met een weer ruiger nummer.
Bij het hoofdpodium is het publiek weer gewisseld van gedaante. Ook dit publiek heeft inmiddels weinig meer nodig om het gezellig te hebben dan vrolijke muziek. Er zijn dan ook veel mensen die meezingen en springen op de muziek van afsluiter Handsome Poets. Het is donker en koud geworden. In de lucht kunnen we sterren gaan tellen, we gokken dat het aantal sterren in de teksten van Handsome Poets groter is dan het aantal sterren dat we in de lucht zien.
Foto’s: Bente van der Zalm