Nederlandse versie |
English version

We kennen de Britse singer-songwriter Tom Odell natuurlijk van nummers als ‘Another Love’ en ‘Grow Old With Me’. Na een periode van relatieve rust waarin hij veel heeft gereisd, treedt Tom Odell weer in de openbaarheid. Dit jaar kunnen we een derde album verwachten, waarvan vorige week het eerste nummer werd uitgebracht: ‘If You Wanna Love Somebody’. CHAOS Music Magazine sprak Tom Odell enkele weken geleden, op de eerste dag van het festival Vestrock, over wat hij het liefste doet: muziek maken en naar muziek luisteren. O ja, hij vertelt ook nog welk album inspiratie was voor zijn nieuwe album.

Binnenkort verschijnt een nieuw album van je. Kun je daar iets over vertellen?
Tom Odell: Niet echt, nee (lacht), maar ik kijk er naar uit om weer terug te komen met een derde album. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik in de positie ben gekomen dat ik drie albums heb kunnen maken.

We veranderen van onderwerp: wanneer weet je dat een nummer dat je hebt geschreven echt goed is?
Dat is heel moeilijk, maar ik probeer er niet te veel over na te denken. Deze periode, nu ik klaar ben met het maken van een album dat misschien snel uit komt, is soms wel vreemd. Wanneer ik de muziek maak, denk ik nooit over wat andere mensen er van gaan vinden. Alleen in de korte periode voordat het wordt uitgebracht, wanneer ik er niks meer aan kan doen, denk ik: ik had dit moeten veranderen en ik had dat moeten veranderen (lacht). Maar ik heb dat gevoel eerder gehad.

Je raakt er bijna aan gewend.
Ja, nou ja, ik weet niet of ik er ooit gewend aan raak.

Oké, je wilt niet teveel nadenken over of anderen het een goed nummer vinden. Maar wanneer weet je zélf dat een liedje levensvatbaar is?
Ik denk dat je het gewoon voelt: het voelt goed. Ik heb soms een idee voor een liedje, dat kan een refrein zijn, een melodie, of een zin in mijn notitieboekje. Dan laat ik het een tijdje liggen en als ik erop terug kom, denk ik: waarom ga ik terug naar dit liedje? Waarom wil ik dit opnieuw spelen? Dan werk ik er nog wat meer aan en misschien kom ik dan zelfs tot het punt waarop het bijna klaar is. Uiteindelijk is er altijd een moment waar ik denk: fuck, hier ben ik echt blij mee! De liedjes waar ik zelf vaak trots op ben, zijn wat rustiger. Het is bijna een soort meditatieve ervaring. Ik schrijf zo veel ideeën op: het zijn alleen degene die in je hoofd blijven plakken waar je verder aan werkt.

Is het schrijven van liedjes nu anders dan een paar jaar geleden?
Weet ik niet. Ik denk dat het altijd wel anders voelt, maar misschien ook niet. Wanneer ik piano speel, voelt het nog steeds hetzelfde als toen ik twaalf was. Dus ik weet het eigenlijk niet.

Maar toen je twaalf jaar was, wist je nog niet dat duizenden of miljoenen mensen naar jouw liedjes zouden luisteren.
Ja, dat is waar. Maar daar denk je niet heel erg aan. In welk vakgebied je ook werkt, wanneer je teveel aan het publiek gaat denken, wordt het een beetje geforceerd. Ik denk dat muziek vanuit je instinct moet komen, het moet niet helemaal uitgedacht zijn. Het moet meer zijn zoals een schilder die verf op het doek smijt. Misschien ben ik wel een beetje een romanticus, wat dat betreft.

Jouw nummers zijn altijd heel persoonlijk. Hoe voelt het om een nummer dat je hebt geschreven voor het eerst voor een publiek te zingen?
Meestal is dat oké, soms is het wel vreemd. Als je een nummer hebt geschreven, dan is het alsof je het aan de wereld geeft. Het is niet zo dat, iedere keer dat je het nummer zingt, je je ziel met de buitenwereld deelt. Tot op zekere hoogte is het nummer niet meer helemaal van jou. Het is een soort helend proces: het schrijven van een nummer, het opnemen, het horen op de radio en het dan live spelen. Tegen het einde van het proces voelt het nog wel als je eigen liedje, maar wel minder dan toen je het schreef. Je hebt het dan inmiddels in zoveel verschillende omstandigheden gehoord, en je hebt dan al zoveel reacties van verschillende mensen gekregen op het nummer. Al die reacties neem je mee en dat geeft het nummer nog meer kleur. Het wordt daardoor weer anders, dat is een mooie ervaring. Ik denk dat ik dat zo mooi van muziek maken vind, het brengt mensen bij elkaar. Meer nog dan dat het mensen isoleert. Het brengt mij ook samen met de mensen die naar mijn muziek luisteren.

Toch lijkt het me een vreemde gewaarwording dat duizenden mensen de teksten, die je schreef toen je je rot voelde, meezingen, of soms bijna schreeuwen.
De eerste keer dat mensen meezongen was wel vreemd, ja. Maar nu betekent het vooral dat ik een goed nummer heb geschreven. Dus het is meer van: ah, goed! En wanneer ze niet meezingen denk ik: was die dan niet zo goed? (lacht)

Welk album veranderde je leven?
Er zijn veel albums die mijn leven hebben veranderd. Ik hou van de vanzelfsprekende, zoals ‘Goodbye Yellow Brick Road’ (Elton John). Of een meer specifieke, zoals Ben Folds Five album ‘Whatever And Ever Amen’. Er is het album van Joan Armatrading ‘Whatever’s For Us’, dat was zeker een inspiratie voor het nieuwe album. Er zijn een aantal albums van Randy Newman, ik kan er niet eentje uitpikken, er zijn er zoveel.

Je zong Randy Newman’s ‘I Think It Is Going To Rain Today’ op je eerste album. Jouw eigen nummers zijn meestal ook niet zo heel vrolijk. Hou je van depressieve nummers?
Vind je het depressief? Ik denk dat het meer de essentie van melancholisch geluk weergeeft, dan dat het depressief is. Verliefd zijn betekent niet per se dat je heel gelukkig bent of heel verdrietig, het is ergens er tussenin. Het is dat moment waarop je de dingen meer voelt. Je bent je meer bewust van alles om je heen, je voelt tenminste íets.
Waar ik het meeste van houd zijn goede nummers. Nummers die de tand des tijds hebben doorstaan. Ik probeer de nummers niet te veel te analyseren, misschien een beetje. Ik kan mezelf niet altijd stoppen met analyseren, ik probeer er vooral van te genieten. En gelukkig kan ik dat nog. Ik ga niet luisteren en allemaal aantekeningen maken wanneer ik naar muziek luister. Ik hou het allermeest van het luisteren naar muziek. Dat is wat ik het allerliefste doe!

Foto’s: Bente van der Zalm

Nederlandse versie | English version

Tom Odell: ‘Music has to come from somewhere instinctual, and should not be masterminded.‘

British singer songwriter Tom Odell is known for his songs ‘Another Love’, and ‘Grow Old With Me’. After a short period of absence, Tom Odell will release his third album later this year. Last week, Tom Odell released the first song of the album: ‘If You Wanna Love Somebody’.
CHAOS Music Magazine met Tom Odell a few weeks ago, on the first day of Vestrock and talked with Tom about the things he deeply loves: making music and listening to the music of others. Also, he told us what album inspired him while making his new album.

We know a new album is coming up. Is there anything you want to share about it?
Tom: Not really, no (laughs), but I’m very excited to come back for a third album and I pinch myself that I got to a position that I am able to make three albums.

We’ll change the subject into songwriting: when do you know that the song you wrote is actually a good one?
Well it’s very hard, but I do not spend too much time thinking about it. This intermission period, when I’ve finished music perhaps coming out soon, can be a weird time. When I’m making the music, I never think about what people are going to think about it. It’s only in this little period before it’s put on the cd or put online, when I can’t do anything about it, I go like: I should have changed that and I should have changed that (laughs). But, I’ve had that feeling before.

You’re almost getting used to it.
Yeah, well, I don’t know if I ever get used to it.

Okay, you don’t want to think about whether other people will like your songs while writing, but when do you know for yourself that a song might become a good one?
I think you just have a feeling, it feels good. Sometimes, I have an idea for a song, it might be a chorus, a melody, or it might be a lyric in my notebook, or it might be the smallest idea. Then I leave it for a bit and then I come back to it, and I go: why am I coming back to this? Why do I want to play this again? Then I work on it a little more, and I might get to that point where it is nearly done. Eventually there is always a point when I go: fuck, I really like this! But for me, actually I think the songs I’m proud of are often quite slow. It’s a sort of meditative experience. I write so many ideas; it’s only the ones that stick in your head are the ones that you work on.

Is your songwriting different now, compared to your songwriting five years ago?
… I don’t know. I guess it always feels different for me. But maybe not, because when I sit and play the piano, it feels the same as it did when I was twelve years old. So I don’t know. Well, I’m not sure.

But, when you were twelve years old, you didn’t know that thousands or millions of people would be listening to your songs.
Yes, I guess to some degree. But, you don’t really think about that. In whichever industry you’re in, if you start thinking about the audience too much, it becomes a little contrived, or premeditated. I think music has to come from somewhere instinctual, and not be masterminded. Like thrown paint on canvas. Maybe I’m just slightly romantic about that.

Your songs are always very personal. What does it feel like to sing a song you wrote, for the first time in front of an audience?
Most of the time it is fine, but sometimes it’s weird. Once you write a song; it is almost like you give it to the world. It is not so much that each time you sing it; you share a bit of your soul. To some degree it becomes no longer yours. It’s a sort of cathartic process. Writing a song, recording it, maybe hearing it on the radio or something, and then performing it live. By the end of the process, it still feels like your own song, but probably less so than when you wrote it. You’ve heard it in so many different environments, and you’ve experienced so many different people’s reactions to it. All of that goes into it as well, and gives it more colour. So, it becomes something slightly different, which is really a nice experience. I think what is so lovely about music, is that it connects people, rather than isolating them. It brings people together and certainly brings me together with the people that listen to it.

Still, it must be weird that thousands of people sing, or almost shout, the lyrics that you wrote when you were sad. Isn’t that weird?
I think the first time that happened it was strange, yeah. But now I think it just symbolizes that I’ve written a good one. So it’s like: oh good, and when they don’t do it, you go like: fuck that wasn’t a right one? (laughs loudly)

Which album really changed your life?
There’s a lot of albums that really changed my life. I like the obvious ones, like ‘Goodbye Yellow Brick Road’ (Elton John). More specific ones, like Ben Folds Five album ‘Whatever And Ever Amen’. There is a Joan Armatrading album called ‘Whatever’s For Us’, this really inspired this new album. There’s some Randy Newman albums, there’s so many, I can’t really name one.

You sang Randy Newman’s ‘I Think It Is Going To Rain Today’ on your first album; your songs aren’t always cheerful either. Do you like depressive songs?
Do you think it’s depressive? Rather than depressive, I think the song is like the essence of melancholic joy. The thing of being in love is not necessarily like utter joy or utter sadness, but it’s somewhere in between. It’s that moment where you feel things a little bit more. It is like an awareness, it’s feeling something.
The thing I love the most is a good song. I like songs that stand the test of time. I try not to analyse them too much, maybe a little bit. I can’t stop myself sometimes analysing it a little bit, but I just try to enjoy it. And I still can, I still enjoy music. I don’t sit there and write notes. I love listening to music more than anything; it’s my favourite thing to do!

Pictures: Bente van der Zalm