Als we op vrijdagmiddag aankomen op het festivalterrein van Jera On Air in Ysselsteyn, ziet het er bijna uitgestorven uit. Is er dan niemand? Het festival is voor het eerst in het 26-jarige bestaan uitverkocht, dus we hadden een andere aanblik verwacht. Maar wanneer we even beter kijken, zien we mensen weggekropen in alle schaduwhoekjes die er te vinden zijn: langs de eettentjes en in de festivaltenten. Alles om die zon maar te ontvluchten, want tjonge, wat is het heet op dit mooie plekje in het zuiden van het land! De line-up belooft veel energieke optredens van evenzoveel goede bands. Wij kiezen ervoor om vandaag Paceshifters, Neck Deep, Frank Carter & The Rattlesnakes en Enter Shikari te zien zweten.
De warmte lijkt, zeker aan het begin van de dag, zijn weerslag te hebben op de bezoekers. ‘Het is nog wel vroeg, hé’, zegt zanger Seb Dokman van Paceshifters niet voor niets tegen het publiek. Het is goed opgemerkt van Dokman, want hoewel mensen meeknikken met het hoofd en de tent redelijk gevuld is, houdt het publiek zich nog wat rustig. De alternatieve rockband uit de omgeving van Ysselsteyn speelt op het Eagle podium in de grote tent. Aan energie ontbreekt het de mannen op het podium zeker niet; het zweet gutst van het lijf van drummer Jesper Albers. Paceshifters geeft een solide show weg en laat zien dat Nederland een goede afvaardiging heeft op dit festival (laten we Tusky en Call It Off, die later op de dag spelen, hierbij overigens niet vergeten).
Al lang voordat Frank Carter & The Rattlesnakes beginnen, is de tent vol. Ook deze band heeft zijn batterij voor het optreden helemaal opgeladen. Vooral frontman Frank Carter weet het publiek te betoveren. Bij de vrouwen weet hij de sympathie op te wekken door nog een keer te benoemen dat vrouwen en mannen gelijken zijn en dat ook zij zonder zorgen moeten kunnen crowdsurfen. Vervolgens volgt er natuurlijk een rondje crowdsurfende vrouwen. Het publiek geeft gehoor aan alle verzoeken die Carter bedenkt. Hij daagt de massa uit tot de grootste cirkelpit, dus eentje die de tent uitgaat en weer inkomt: Carter toont zich tevreden met het resultaat. Wanneer hij in het publiek staat, wordt hij beschoten met een waterpistooltje. Dat is vragen om revanche, maar natgespoten worden door Frank Carter is natuurlijk geen straf. Ondertussen zou je bijna vergeten dat de punkrock die Frank Carter & The Rattlesnakes maken gewoon ook sterk is.
Bij de signeersessie van Neck Deep stond al een enorme rij, dus niet zo vreemd dat we bij deze band veel enthousiaste mensen zien. Vanaf het eerste moment worden de nummers luidkeels meegezongen. Neck Deep heeft een stevige live reputatie en tourde eerder al met bands als A Day To Remember en All Time Low. Bassist Fil Thorpe-Evans draait als een wervelwind over het podium, en dat weerspiegelt meteen de enorme energie van de band. Zowel op het podium als in de tent springt iedereen een meter omhoog op de muziek. De harde gitaren maskeren dat de stem van zanger Ben Barlow niet zo sterk is. Hij maakt dat voor een groot deel goed door een enorme podiumpersoonlijkheid te zijn. De aanwezigen maakt het ook niet zo uit, want zij krijgen precies waar ze voor zijn gekomen.
Enter Shikari, ‘from planet earth’, weet de tent tot een buitenaards kolkende massa te betoveren. Frontman Rou Reynolds lijkt van rubber en is niet te stuiten. Met een grote grijns lijkt hij elke minuut van het optreden te genieten. Ook de andere bandleden pakken hun moment en spelen met zichtbaar plezier. Hoewel zij genoeg aandacht trekken, zijn ook hun muziekinstrumenten blikvangers. De speciaal ontworpen blauw-witte synthesizer, die aan Star Trek doet denken, stond al op de hoes van het album ‘The Spark’ en wordt live vergezeld door andere blauw-witte instrumenten. Enter Shikari speelt zowel nieuw werk, als oudere nummers en stuwt de temperatuur in de tent nog even op door 4 nummers in 8 minuten te proppen. Het optreden is zoals van Enter Shikari verwacht kan worden: goed en zonder al te veel verrassingen. Alleen het eind is een beetje onbevredigend. Wanneer de band van het podium loopt blijft het even onduidelijk of het publiek nog een toegift krijgt. Pas na enkele minuten gaan de versterkers uit en worden de instrumenten van de volgende band op het podium gereden.
Iedereen zit onder het zweet, al dan niet van zichzelf. Elke band die we vandaag zagen, wist dit fijntjes te benoemen. Overal op onze kleren en op ons lijf zitten zwarte sporen van het stof dat de hele dag heeft rond gedarteld. De zon is onder. Het is hoog tijd om ons af te spoelen.
Foto’s: Bente van der Zalm