Concertverslag: grote belofte Snail Mail stond dinsdag als eerste act van Indiestad in Paradiso. Natuurlijk pikten we ook de optredens mee die daarop volgden: die van de desertrockformatie Imarhan en de indierock/shoegaze van Blonde Redhead.
De Amerikaanse Snail Mail, rondom frontvrouw Lindsey Jordan, is een band om in de gaten te houden. Dit jaar kwam het debuutalbum ‘Lush’ uit en nu tourt het viertal door de Verenigde Staten, Europa en Azië. De zaal is nog maar half gevuld wanneer Snail Mail van start gaat. De jonge bandleden hebben vooral aandacht voor de gitaren en minder voor het publiek, hoewel Jordan wel regelmatig bedankt. De melodielijn komt volledig van Jordan, zowel wat betreft zang als het gitaarwerk. Ze maakt het zichzelf daarbij niet gemakkelijk; de melodie schuurt soms en is erg afwisselend. Opvallend is het samenspel tussen drummer Ray Brown en Lindsey Jordan: Brown kijkt veel naar Jordan en lijkt haar op de voet te volgen met zijn ritmes. De teksten van Snail Mail gaan over jongerenthema’s, zoals verveling en de liefde en Jordan stelt zich hierin kwetsbaar op. In de zaal deinen de mensen goedkeurend mee. Er spat niet echt energie over, maar de band krijgt wel de volledige aandacht. Dan verlaten de drie bandleden plotseling het podium en blijft Jordan in haar eentje achter voor een mooi solonummer. Het publiek is dan doodstil. Even later is ook de zangeres zonder veel woorden weg.
Heb je Snail Mail gisteravond gemist, ga de band dan zien tijdens het Misty Fields festival in Heusden op 31 augustus .
Een half uur later betreedt de behoorlijk traditioneel geklede desertrock formatie Imarhan het podium. Het is een aangename kennismaking, deze mix van stevige gitaren en arabische klanken. Dit resulteert in opzwepende muziek met pulserende ritmes. De bandleden zeggen tussendoor niet veel meer dan ‘thank you’, maar gaandeweg gaan de ogen steeds meer glimmen en worden glimlachen naar elkaar toegeworpen. Vrijwel iedereen in het publiek beweegt wel, of het nu wild dansend of zachtjes wiegend met de schouders is. Het kost de zanger dan ook geen moeite om de mensen aan het meeklappen te krijgen. Halverwege de set lijken de muzikanten, mede door het enthousiaste publiek, helemaal los te komen. De band wordt beloond met een hard applaus.
Blonde Redhead is de band rondom de Japanse zangeres Kazu Makino en de broers Amedeo en Simone Pace. Blonde Redhead is al ruim twintig jaar bezig en heeft een grote aanhang onder de liefhebbers van alternatieve rock/shoegaze. Wanneer de band van start wil gaan is de grote zaal van Paradiso behoorlijk vol. Door gitaarproblemen is de start nogal ongemakkelijk. Wanneer deze uiteindelijk verholpen zijn, klinkt ‘ssst’ vanuit de zaal: er heerst een prettig zelfregulerend vermogen bij het publiek. De band weet een mooi optreden neer te zetten, met een goede balans tussen dromerige nummers en wat meer opzwepende liedjes. Ook de afwisseling tussen de zang van Amedeo Pace en Makino pakt goed uit. De aanwezigen zijn een dankbaar publiek en joelen dan ook luid na afloop.
Foto’s: Bente van der Zalm