Breda Barst knokt en staat ook dit jaar als een huis
Breda Barst heeft hard moeten knokken om ook dit jaar het festival door te kunnen laten gaan. Wat kleiner van opzet, maar het is de organisatie weer gelukt: er is een Breda Barst 2018! Wij bezochten het festival op de zaterdag en gingen naar optredens van Everlast, Tusky, EUT, Captain Kaiser en Robin Borneman.
De punkrock van Tusky klinkt als een stoomwals van gedreven muzikanten. Het dendert over Park Valkenberg en wringt zich zo de koppen van de mensen binnen. Tusky houdt de vaart er goed in, dus er is geen ontsnappen mogelijk. Toch is het niet alleen maar brute kracht, we krijgen ook nog voldoende melodielijnen voorgeschoteld. Met Breda Barst sluit Tusky het festivalseizoen af, hierna volgt een tour door Europa. Fraai is de cover ‘Blood America’, van Jimmy Eat World. Ondanks het vroege tijdstip (de band speelt ’s avonds nog in Apeldoorn) is het veld lekker gevuld en weten de bandleden zo veel enthousiasme voor het podium op te wekken dat er een moshpit ontstaat.
Nog voordat Tusky goed en wel afgelopen is, staat de Vlaamse Captain Kaiser al klaar om af te tikken. ‘Kom rustig naar binnen, het wordt een feestje’ lonkt frontman Sascha Vansant de mensen naar het podium. Het is goed mogelijk dat mensen inderdaad zin hebben in een feestje, maar waarschijnlijk is het vooral de energieke muziek die de mensen de tent in lokt. Captain Kaiser maakt lekker Engels klinkende punkpop. De keuze om het nummer ‘A New England’ van Billy Brag te coveren is dan ook best een bijzondere. Maar het past moeiteloos in het repertoire van de band. Al snel blijkt ook dat de naam niet voor niets verwijst naar een biermerk, tijdens het optreden gaan er aardig wat biertjes doorheen. Vansant krijgt gelijk, het wordt inderdaad een feestje.
Robin Borneman weet mensen in spanning te houden: het is nog even wachten op deel drie van het epische drieluik ‘Folklore’, over een reiziger zonder naam. Gelukkig is Borneman tussendoor op het podium te vinden, zoals vandaag op Breda Barst. De poëtische teksten komen vooral tot hun recht tijdens rustigere nummers. Zijn mooie rauwe stem past hier goed bij, en geeft de nummers een meeslepend karakter. Borneman weet de energie vast te houden door deze nummers af te wisselen met wat ruigere nummers, waar de gitaren meer de boventoon kunnen voeren. Ook voor Borneman is dit optreden een afsluiter van het seizoen, en het blijkt een waardige. Hij weet de mensen mee te krijgen en in vervoering te brengen.
Nog twee weken wachten, dan komt het album ‘Fool for the Vibes’ van de alternatieve popband EUT uit. De haren van zangeres Megan de Klerk fladderen om haar hoofd en voor haar gezicht. Zelf fladdert ze net zo lekker mee en gooit haar schoenen uit. We krijgen een gevarieerd optreden voorgeschoteld: het ene moment dansen we op catchy popdeuntjes, zoals bij ‘Supplies’ en het andere moment knikken de hoofden op het stevige gitaar- en basgeweld. Vorig jaar deed EUT mee met Popronde en het is duidelijk dat deze band hard op weg is naar de top van de Nederlandse indiebands. De muziek is speels en gedreven, een muzikale potpourri die zich niet heel duidelijk in een hokje laat plaatsen. Maar dat hoeft ook niet. Als we zien dat muzikanten alles geven zoals vandaag bij EUT en als mensen voor het podium uitbundig dansen, dan is het gewoon goed.
Enorm druk is het bij Erik Schrody, oftewel Everlast. We kennen hem vooral van de hit ‘Jump around’ met House of Pain, maar ook van zijn solohit ‘What It’s Like’. Hij heeft net het album ‘Whitey Ford’s House of Pain’ uitgebracht en tourt ter ere daarvan door Europa. Everlast brengt een interessante combinatie van hip-hop, blues en rap, waar zijn rauwe, doorleefde stem geweldig goed bij past. Helaas brengt hij zijn muziek vanavond op een wat ongeïnspireerde manier. Everlast lijkt het niet naar zijn zin te hebben, snauwt naar de crew en lijkt niet geïnteresseerd op het antwoord op zijn vraag aan het publiek hoe het gaat. Het optreden is niet slecht, maar veilig en nogal saai. De andere muzikanten op het podium kunnen het niet meer redden, daarvoor is Schrody zelf te dominant.
We halen nog maar eens een suikerspin, maar laten de zweefmolen even voor wat het is. Breda Barst heeft de charme van een familiefestival: waar mensen in een moshpit krioelen vlak naast mensen met wandelstokken, moeders met kinderen en scootmobiels die er lekker doorheen rijden. Dat willen we toch niet missen? Gelukkig is er nog een dag twee, de zondag, en wie weet: volgend jaar?
Tekst: Susanne van Hooft
Foto’s: Bente van der Zalm