‘Als je denkt dat je jezelf professioneel moet gaan gedragen, dan verlies je de magie van de band.’

Deze week verschijnt het langverwachte debuutalbum van Ten Years Today én een nieuwe single van de band. Reden genoeg om van Mathijs Louwsma (drummer), Simon Bleeker (bassist) en Floris van Luijtelaar (zang en gitaar) zelf te horen hoe het is om een eerste album uit te brengen. We hoorden meteen waarom er een ouderwetse telefoon op de hoes staat en waar ‘Conflicted’ (de nieuwe single) over gaat.

Gefeliciteerd met jullie album! Hoe voelt dat, om je eigen plaat nu eindelijk echt vast te kunnen houden?
Mathijs: Het was heel cool om het voor de eerste keer in handen te hebben.
Simon: Ik viel bijna flauw, joh. Ik vond het echt geweldig. Het is toch een jongensdroom om jezelf op plaat te horen. Zo’n vinyl, dat is toch anders dan een cd’tje. Je hebt echt zo’n ding vast. Het is een soort bevalling: je gooit je album eruit.
Floris: Het is de verwezenlijking van iets waar je twee jaar continu mee bezig bent en dan is het er opeens. Dat is een heel gek moment. Ik heb het album keihard opgezet, ben op de bank gaan liggen en gaan chillen. Er valt ook iets van je schouders. Eerst speelden we de nummers wel al live, maar dan is het toch zo van: we spelen het nu maar het is nog niet voor jullie. Ik vind het spannend dat mensen het nu echt gaan horen, en er iets van vinden.

Hebben jullie een favoriete nummer op het album?
S: Ik wel heel erg: ‘Live With It’. Dat nummer vind ik echt te gek. Er zit een heel freak stuk in, dat ik heel erg kan waarderen. Ik vind ‘Your Mom’ ook heel goed tegenwoordig. Dat is een van de eerdere nummers die we op hadden genomen.
F: ‘Your Mom’ gaat eigenlijk over verveling van het leven en een kinderlijkheid die je daardoor soms krijgt, om het maar weer leuk te maken. Dat nummer is geschreven toen we zelf ook een stuk jonger waren. Op het album hoor je dat zelfs in mijn stem en dat past eigenlijk perfect bij dat liedje.
M: Ik heb altijd het meest naar het nummer ‘Question Mark’ geluisterd, puur omdat ik de openheid van het liedje heel mooi vind. Ook het studioproces rond dat nummer vond ik heel cool. Ik denk dat ik dat de leukste partij vond om in te spelen. Het begint met Floris alleen en na een tijdje heb je een couplet en semi refreintje gehad en daarna knallen de drums. Dat het aan het einde echt zo explodeert, dat vind ik nog steeds heel goed.
F: Ik vind het eind daar ook heel mooi: op een gegeven moment stopt het en dan tadatada! En dan nog die strijkers die er bij komen…
Mijn favoriet is ‘If I Were Me’. Dat gitaarloopje vind ik gewoon heel prettig en de tekst, daar sta ik heel erg achter. Ook ‘Conflicted’ heeft een sterk verhaal. Dat gaat over elke keer als je denkt: dit wordt iets met iemand, dan gaat het op de een of andere manier toch helemaal mis. Dat je seks met iemand kunt hebben en dan wakker wordt en dan denkt: dit is eigenlijk toch helemaal niks. En dat je je er vervolgens op de een of andere manier schuldig voelt en baalt van jezelf: daar gaat het over. Eigenlijk gaat het over alleen zijn.

Op het album staat ook het super korte nummer ‘Useless Confession’. Wat zit daar achter?
S: ‘Useless Confession’ is eigenlijk ons elfde nummer. Ik wilde liever geen even aantal nummers op de plaat.
F: Maar dat is niet de reden dat ie er op staat. ‘Useless Confession’ past goed bij ‘Feel’, want het  gaat over een lul die alles wat mensen voor hem doen niet ziet en daar egoïstisch in is. ‘Feel’ gaat over echt iets willen voelen, op welke manier dan ook. Beide nummers gaan over mensen die steeds meer willen.
M: Het opnemen van ‘Useless Confession’ was ook echt leuk. Dat was één gitaar met een microfoon voor de zang en dat werd allemaal tegelijk opgenomen.

Jullie zijn heel vrolijk, maar veel van jullie teksten hebben toch een serieuze ondertoon.
F: Er zit altijd iets serieus in, maar ik probeer dat op een ‘Praise the Shit’ manier te brengen. Het gaat vaak over de dingen die klote zijn, maar die worden dan op een wat luchtige manier gebracht.
S: We praten wel over dingen die klote zijn, maar op een manier van: fuck it. De Ten Years Today-gedachte.
F: Ik schrijf dingen omdat ik iets voel, dat schrijf ik vaak van me af. Daardoor ontstaan dat soort teksten. Ik heb altijd een boekje bij me en als er iets in me opkomt dan schrijf ik het op. Dat kan een hele tekst of een stukje zin zijn. Soms maak ik er muziek bij waarvan ik denk dat het er perfect bij past.

Bij live optredens bruisen jullie van de energie, hoe hebben jullie dit op de plaat over weten te brengen?
F:  We hebben wel geprobeerd om zoveel mogelijk energie op de plaat te krijgen. Als we de drums inspeelden dan speelden Simon en ik ondertussen mee. Daardoor hadden we de interactie met elkaar. Ik hoop dat als mensen naar de plaat luisteren ze dat dan ook ervaren, ook al zijn wij er niet echt bij.
M: Maar we hebben wel bepaalde ideeën die we live doen niet op de plaat gedaan. Ik vind het altijd wel cool als ik naar bands luister en dat het dan anders op het album is dan live. Als ik naar een band ga en ze spelen perfect de plaat, dan is dat wel een beetje saai. Ik vind heb dan altijd het gevoel dat ze live nog een schepje er bovenop zouden kunnen doen.
S: Ja, wij gaan natuurlijk helemaal kapot op het podium. Dus dat kan je nooit echt op een plaat krijgen. Dan moet je er een hele video erbij maken.

Interessante albumhoes trouwens: een telefoon, sigaretten en een vrouwenlijf. Kunnen jullie wat vertellen over het ontwerp?
F: De telefoon die er op staat is een telefoon die mijn vader ooit heeft gevonden. Mijn vader ging een keer naar een verlaten kerk, die in de oorlog door de Russen was bezet, of zo. Daar stond een telefoon en die heeft hij meegenomen. Die telefoon hebben we nu nog steeds en nu staat ie op de hoes. Daarbij werkte ik in een callcenter en dat was zo anti rock & roll als het maar kan. Die tegenstelling wilden we laten zien.
S: Ik rook als een ketter, dus die sigaretten zijn ook Ten Years Today.
F : En ja dat vrouwenlichaam, dat moest gewoon.
M: Omdat we allemaal van vrouwen en van seks houden.
S: Het is altijd seks, drugs en rock & roll.
F: Het is juist ook die tegenstelling tussen de intense leefstijl van muziekmaken en dat rare saaie werk dat ik toen deed. Ook credits naar fotograaf Jan Westerhof trouwens.

Er zit een fijne groei in jullie als band, zowel muzikaal als de organisatie rondom Ten Years Today, met een label, een boeker en een management. Merken jullie dat er hierdoor andere eisen aan jullie worden gesteld?
F: Als je als band denkt dat je jezelf professioneel moet gaan gedragen, dan verlies je de magie van je band, denk ik.
M: We hebben nu alles volgens mij goed voor elkaar, met een boeker en een label en dat moet ook wel als je groter wilt worden. Gelukkig kunnen we lekker onszelf zijn.
S: Daar komt bij dat we op zulke vette plekken spelen, dat het het waard is.
F: Vroeger keek ik heel erg op tegen Simplon, daar wilde ik zo graag spelen. En op een gegeven moment gebeurde dat. Later mochten we in Vera en Paradiso en dan die grote festivals waar we op hebben gespeeld…
S: De stijgende lijn erin dat ziet er zo fijn uit. Het ziet er niet naar uit dat het ooit stopt!
F: Maar het verandert me niet, het is niet zo dat ik me nu heel anders zou gaan gedragen.
S: We zijn altijd de liefste, super druk en super lief.

Tekst: Susanne van Hooft
Foto’s: Bente van der Zalm