Er is bijna geen leukere Nederlandse band dan Orange Skyline. De muziek klinkt fris en energiek en wie de band eenmaal live heeft gezien, zal de liedjes steeds weer opzoeken op Spotify. Vorig jaar kwam het debuutalbum ‘Things That I Hide’ uit, maar 2018 leek een beetje een stil jaar voor de band. Tijd voor een interview. CHAOS Music Magazine sprak met zanger Stefan van der Wielen over het bestaan als muzikant en de nieuwe plaat, die wordt geproduceerd door niemand minder dan Niels Zuiderhoek.

We hebben jullie niet zo veel zien optreden de laatste tijd. Vertel eens hoe het met jullie is.
Stefan: Het gaat goed! We zijn hard bezig met het opnemen van de nieuwe plaat. We hebben bewust gekozen voor de afwisseling tussen af en toe spelen en in de studio zitten. We kunnen dan nieuwe dingen in onze set uittesten. De feedback die je daarop krijgt, maakt dat je het weer beter inspeelt in de studio. Sommige dingen klinken in de studio heel cool, maar zijn live soms wat saai. Dit album nemen op in Berlijn en daarom gaan we daar af en toe even een weekje naar toe.

Hoor ik daar Berlijn? Waarom de keuze om het album daar op te nemen?
Daar zit onze producer, Niels Zuiderhoek, die ook platen van Kensington heeft gedaan. We hebben voor hem gekozen omdat we op deze plaat veel meer de energie van het live spelen willen overbrengen, met hele dikke gitaren eronder. Onze uitdaging voor de nieuwe plaat is dat de Orange Skyline die je live ziet en de Orange Skyline die je op plaat hoort een beetje gelijkwaardig aan elkaar zijn.

Met zo’n producer heb je misschien best grote ambities?
Onze insteek is: het is al een fantastisch mooi feest om in zo’n band te spelen, maar als je daar dan toch in zit, ga dan voor het hoogst haalbare. Dus: ik wil die Ziggo Dome sowieso spelen. Als het niet lukt, dan zou ik daar op dat moment echt van balen, maar achteraf houd je er een leuk verhaal aan over. Dus die ambities hebben we zeker, maar we willen er vooral van genieten.

“Artiest zijn is helemaal niet hard werken”

Oh, ik kan zo slecht tegen artiesten die zeggen dat muziek maken heel hard werken is! Het is helemáál niet hard werken. Moet je het vergelijken met iedere andere baan; dat iedereen blij is je te zien als je op je werk verschijnt. Dat heeft niemand! Er is niemand die in een call center werkt waarbij collega’s beginnen te klappen op het moment dat hij op de werkvloer verschijnt, terwijl hij nog niet eens begonnen is!

Ja, ja, maar muzikant zijn is toch niet altijd even lollig?
Ik kan het me echt niet bedenken dat het niet zo is.

De financiële kant?
Oké, natuurlijk, maar iedereen vindt dat hij te weinig betaald krijgt. Niels, de gitarist en tevens mijn broer, en ik verkopen sigaretten bij de AKO. Soms wordt je ook herkend, dat is wel grappig. De rest studeert nog een beetje. Maar het maakt het werk niet minder leuk. Ik heb het echt nog geen seconde in mijn leven zwaar gevonden om in een band te spelen.

Is dit dan ook wat je van te voren van het muzikantenleven had verwacht?
Toen ik begon in deze band was ik ongeveer vijftien en toen had ik het idee dat iedereen die met zijn kop op televisie of op de radio kwam heel veel geld moest verdienen. Ik denk dat ik een onrealistisch beeld had, maar dat maakt niet dat ik nu gedesillusioneerd ben (lacht). Ik vind het hilarisch om in een afgetrapt busje het land door te crossen. Je krijgt overal te eten, je hoeft niet zelf te koken. Dan ga je spelen, daarna drink je met z’n allen gezellig nog een biertje, behalve BOB, en dan rijden we weer naar huis. Je wordt gewoon thuisgebracht. Het is een beetje een soort kinderfeestje iedere dag. Super!

“Een beetje discussie heb je wel nodig in een band”

Maar dan moet je ook wel leuke collega’s hebben. Hoe zou jij zelf jouw medebandleden willen typeren?
Niels is onze voornaamste componist, daar komen de meeste ideeën uit voort. Doorgaans is het zo dat als Niels de grote lijnen heeft, Simon, onze bassist, daar wat van kan maken. Hij kan de ideeën van Niels een preciezere invulling geven. Mart, de drummer, is gewoon de optimistische kracht in de band. Hij vindt eigenlijk alles te gek en zorgt ervoor dat iedereen er in meegaat. Dus als ik tegen Mart zeg: morgen gaan we hoempapa spelen, dan gaat hij naar huis, bekijkt alle Youtube-filmpes over hoempapa en dan zorgt hij ervoor dat hij het kan spelen. En als we later zeggen dat het toch geen hoempapa wordt, dan is hij ook niet boos. Zelf ben ik denk ik de meest tegendraadse. Ik ben degene die van de een op andere dag opeens een andere muzieksmaak kan hebben. De band die ik gisteren fantastisch vond, kan ik vandaag opeens verschrikkelijk vinden. Eigenlijk zorg ik er dus voor dat alles wat bij ons in balans is weer volledig uit balans gaat. Maar dat is soms ook nodig: een beetje discussie.

Gelukkig zijn we allemaal mensen die zich niet zo snel persoonlijk aangevallen voelen. Als Niels tegen mij zegt : ‘joh, dat moet je echt even anders in gaan zingen want dit klinkt nergens naar’,  dan ben ik niet iemand die een beetje op zijn pik is getrapt. Dan wordt er wel eens gediscussieerd, maar echt ruzie hebben we gelukkig niet.

Nog een laatste vraag: wat was de mooiste dag van jullie als band?
De mooiste dag? Toen we onze eigen plaat voor het eerst in de winkel zagen liggen. Dat was nog op vinyl ook.

Orange Skyline is, vanaf december live te zien in een tour samen met Handsome Poets:
20 december Tivoli De Helling, Utrecht
21 december Bibelot, Dordrecht
22 december Paard, Den Haag
27 december Oosterpoort, Groningen
28 december Effenaar, Eindhoven
12 januari Doornroosje, Nijmegen
13 januari Paradiso, Amsterdam

Tekst: Susanne van Hooft
Foto’s: Bente van der Zalm