Vandaag verschijnt Trench, het nieuwe album van Twenty One Pilots. Het duo gunde zichzelf meer dan een jaar radiostilte, na het enorme succes van ‘Blurryface’. Deze stilte werd verbroken met de aankondiging van het nieuwe album en de release van ‘Jumpsuit’.

Muzikaal gezien is het album een afwisselend feestje, zoals we van de band gewend zijn. Sommige nummers hebben reggae ritmes, zoals ‘Pet Cheetah’ en ‘Cut My Lip’, andere nummers zijn meer hiphop, zoals ‘Levitate’, terwijl een nummer als The Hype juist meer popachtig klinkt (‘The Hype’). Tyler Joseph past zijn stemgebruik hier steeds op aan, zodat duidelijk wordt wat een veelzijdige zanger hij is. De drums van Josh Dun vormen een solide en vaak speelse bodem van de nummers. Desondanks is de toonzetting van het album nogal onheilspellend. 

Bij Twenty One Pilots spelen de teksten een belangrijke rol. Vaak zijn deze persoonlijk en gaan over psychische problemen zoals depressie, angsten en zelfmoord. Ook op ‘Trench’ zijn de teksten soms helder en expliciet, maar ze doen soms ook vreemd aan. Al snel heeft de luisteraar door dat alles zich in een andere wereld afspeelt. ‘Blurryface’ was een door Joseph gecreëerd karakter. Met ‘Trench’ heeft hij een hele nieuwe wereld geschapen, waarin Blurryface heerst. Voor Joseph was het een manier waardoor hij zelf de omgeving onder controle had. ‘Dema’, de stad uit die wereld, is vooral een plek waar je vandaan moet blijven of uit moet vluchten. Het album bevat één liefdesnummer: ‘Smithereens’, met bijna een excuus hiervoor in het nummer zelf: ‘You know I had to do one on the record for her like this’. Het album eindigt heel gepast met het nummer ‘Leave The City’. En waar wij dan naartoe moeten, of waar de band naar toe gaat? Dat blijft nog open…