Nederlandse versie |
English version

“Ik ben niet op missie om de wereld te verbeteren: ik beschrijf de wereld gewoon vanuit het perspectief van een 23-jarige uit Newcastle”

Indierocker Sam Fender is hard op weg Europa te veroveren. In januari stond hij op Eurosonic waar hij veel lof oogstte en hij deed het goed op Lowlands. Nummers als ‘Play God’ en ‘Dead Boys’ hebben meer dan een miljoen streams op Spotify. Tot zijn grote vreugde stond hij deze week in het tv-programma van Jools Holland. Kenmerkend aan de nummers van Sam Fender is zijn stem, die af en toe aan Jeff Buckley doet denken en de maatschappijkritische teksten. Op dit moment tourt Fender met zijn band door Groot Brittannië, vanaf eind november doet hij het vasteland aan. CHAOS Music Magazine sprak enkele weken geleden met Sam Fender voor zijn optreden op Kadepop in Groningen.

Wanneer ben je begonnen met het maken van muziek?
Ik kreeg een gitaar toen ik een jaar of acht of negen was en toen ik tien was, leerde ik mezelf gitaar spelen. Op mijn twaalfde begon ik met gitaarles en daarna ging het hard. Mijn broer had een gelegenheid waar muzikanten konden optreden, een soort open podium. Op een dag vroeg hij of ik het een keertje wilde proberen. Dus ik pakte een gitaar en beklom het podium. Ik denk dat ik een nummer van Oasis speelde, een nummer van Kings of Leon en ik speelde een nummer van Jimi Hendrix op de akoestische gitaar. Mensen zeiden toen dat ik een goede stem had. Dus eigenlijk vanuit het niets dacht ik: hier wil ik mijn werk van maken. Het maakte me niet uit hoeveel succes ik er mee zou hebben. Als ik mijn rekeningen zou kunnen betalen met gitaarspelen, dan zou ik al gelukkig zijn. Tegen de tijd dat ik vijftien was, zat ik in een driemansband waarmee ik een aantal optredens deed. Nu ik erop terug kijk, denk ik dat dit de mooiste tijd van mijn leven was. Ik weet nog dat we op het podium stonden en dat we echt geloofden dat we de beste band van de wereld waren. Dan kwamen we van het podium van: wow! Dat was gewéldig! Toen werd ik wat cynisch en stopte ik met de band. We werden ouder en we realiseerden ons dat we niet de beste band van de planeet waren. Die jongens van die band zitten nu ook in onze band. Zij zijn zó goed.

Kun je iets vertellen over je invloeden?
Ik word door veel verschillende dingen beïnvloed. Vroeger hield ik van artiesten zoals Bruce Springsteen. Hij is één van mijn grootste helden. Ik houd van Jeff Buckley, Joni Mitchell, van alle grote singer-songwriters. Recentelijk luister ik naar Pinegrove en Kendrick Lamar.

Hoe beïnvloeden zij jouw muziek?
Ik leerde Kendrick Lamar kennen toen ik ‘Rigamortis’ hoorde. In de mainstream muziek hebben mensen het niet echt ergens over. Liedjes gaan vooral over seks en het naar je zin hebben. Dat is niet erg, want daar moet je ook nummers over hebben. Maar er is tegenwoordig meer ruimte om liedjes echt ergens over te laten gaan, zeker in de indie-gitaar scene.  Bruce Springsteen schreef politiekgeoriënteerde nummers die nummer één werden. Dat zien we niet zo veel. Veel gitaarbands spelen op safe: gewoon een dromerig refreintje, beetje naar de pedalen staren, wat mompelen en er vooral heel cool uitzien. In de rapwereld heeft iedereen het echt ergens over. ‘The Blacker The Berry’ van Kendrick Lamar is een enorm politiek geladen nummer. Zo’n gevoel krijg ik niet bij de mainstream gitaarbands. Er zijn wel gitaarbands die over serieuze zaken schrijven, maar die krijgen geen aandacht. Misschien komt dat door de industrie. Ik heb geluk gehad dat ik bij een groot label heb getekend, en dat iedereen zo enthousiast is.

Misschien neem je wat mensen mee in je stroom.
Ik hoop het. Als ik één van mijn vrienden onderweg kan helpen, dan zou dat heel mooi zijn.

Hoe krijg je de ideeën voor je nummers?
Ik schrijf eigenlijk altijd, noteer altijd wat ideeën en ik praat altijd in mijn mobiel. Mensen vinden me vreemd, omdat ik op straat in mijn mobiel loop te praten en in mezelf neurie. Ze denken: wat is er mis met die jongen? (lacht). Hopelijk raken mijn ideeën nooit op. Of de teksten altijd door mijn hoofd rondgaan? Ja, eigenlijk wel, maar ik vind het wel prettig. Liedjes schrijven is het beste onderdeel van dit werk, dat is niet eens werk. Het is waarom ik hiermee ben begonnen.

De teksten van je nummers zijn behoorlijk serieus. Kun je daar wat over vertellen?
Ik ben niet op missie om de wereld te verbeteren: ik beschrijf de wereld gewoon met het perspectief van een 23-jarige uit Newcastle. Ja, ik was best een boze tiener. Ik deed niet zoveel met mijn leven Voordat ik hier mijn geld mee verdiende, schreef ik voor mijn eigen gemoedsrust. Zo kon ik vertellen wat iets met me deed. Opgroeien kan behoorlijk tegengewerkt worden door de dingen om ons heen. Ik had gelukkig muziek als uitlaatklep en zo ontstonden nummers als ‘Play God’ en ‘Friday Fighting’. Ja, ik was een boze tiener. Eigenlijk deed ik niet zoveel met mijn leven. Ik had mijn opleiding verpest, omdat ik er niks aan vond en ik wist niet wat ik moest doen met mijn leven. Muziek was altijd een constante basis waar ik op terug kon vallen en daarmee kon ik onder woorden brengen wat er aan de hand was.

Op welke tekst ben je het meest trots?
‘Play God’ is belangrijk, omdat dat nummer het eerste liedje is dat uitgebracht werd. ‘Leave Fast’ en ‘Dead Boys’ gaan over mijn woonplaats. Die zijn heel persoonlijk, dus daar ben ik ook trots op.

Hoe is het om die persoonlijke nummers te zingen?
‘Dead Boys’ is wel vreemd om te zingen, omdat het over mijn vriend gaat die zelfmoord heeft gepleegd. Natuurlijk denk ik aan hem als ik dat liedje zing. Het is iets waar ik niet constant aan wil denken, maar er over zingen is een manier voor mij om er mee om te gaan. Het is wel vreemd, inmiddels is het anderhalf jaar geleden sinds het is gebeurd. Zo vreemd! Heel raar om dat te bedenken.

Maar ook wel heel mooi, dat je dat kon doen voor je vriend.
Ja, ik denk het. Dat was de bedoeling, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik denk dat mijn vriend het mooi had gevonden.

Is het ook je bedoeling om andere mensen met dit nummer te helpen?
Niet echt, ik ga niet preken en levens van andere mensen proberen te redden. Ik ben alleen maar een jongen met een gitaar. Als het iemand anders helpt om verder te gaan of om met andere mensen te praten, dan is dat goed. Het was op dat moment gewoon dat ik schreef wat in mijn gevoel omging.

Je schrijft vooral voor jezelf om met de dingen om te gaan.
Ja, het is wat het is.

Sam Fender is op 1 december live te zien in De Helling in Utrecht.

Foto’s: Bente van der Zalm
Tekst: Susanne van Hooft

Nederlandse versie | English version

I’m not on some sort of crusade to make a change in the world; I’m just speaking from the perspective of a 23 year old

Indie-rocker Sam Fender is on its way to conquer Europe. In January, he played at the show case festival Eurosonic, where he was one of the highlights. The songs ‘Play God’ and ‘Dead Boys’ were streamed on Spotify for over one million times. To his own overwhelming joy, Sam Fender appeared on the television show of Jools Holland, this week. Defining characteristics of his music are the serious lyrics, and Fenders voice, which has similarities to Jeff Buckley’s. These months, Fender tours with his band through the UK. In November, he will continue his tour through the rest of Europe. CHAOS Music Magazine interviewed Sam Fender before his gig at Kadepop in Groningen (NL).

When did you start making music?
I got a guitar when I was about eight or nine, and started teaching myself when I was ten. When I was about twelve I got guitar lessons and it was solid from there on. My brother used to run a buskers night, like an open mike. One day, I was asked to play a tune and give it a go. So I put on a guitar and got on stage. I think I’ve played an Oasis song, a Kings Of Leon song, and I did a Jimi Hendrix song acoustic. People were like: he’s got a good voice. So out of really nothing I thought: this is it, this is my job. It didn’t matter whether I got to whatever level of success, but I knew I wanted to do this for the rest of my life. If I was able to pay my bills with playing the guitar and singing songs, then I would be happy.
After that, when I was fifteen, I got a three piece band and we played a couple of gigs. When I look back at that time, I think it is probably the best time of my life. I remember being on stage with them and genuinely thinking we were the best band in the world. We got off stage going: that was fucking awesome! Then I got cynical enough to quit the band. We got older and realized we were not the best band on the planet. Those two guys from that band are in my band now. They are above excellent.

Can you tell me something about your influences?
I’m influenced by lots of different things. In the past I loved artists like Bruce Springsteen. He’s one of my biggest heroes, and I love Jeff Buckley, Joni Mitchell, all the great singer songwriters. More recently, I listen to Pinegrove and Kendrick Lamar.

How do they influence your music?
I got into Kendrick Lamar when I heard ‘Rigamortis’. Not many people in mainstream music are saying things, other than having to do with sex or having a good time, which is fine. You do need the party songs. But there is a lot more space, especially in the indie-guitar realm for people to talk about stuff. It would be nice to see a guitar orientated band break through mainstream. Bruce Springsteen wrote politically charged songs that would go number one. We don’t have much of that. A lot of new guitar acts are playing it safe. Just dreamy chorus, stare at their pedals and mumble and looking really cool. Everyone in the rap world is actually saying shit. ‘The Blacker The Berry’ of Kendrick Lamar is an enormous politically charged rap song. I don’t feel that from some of the mainstream guitar bands. The artists are all there, but no one is getting the attention. Maybe it is the industry. I’ve been lucky because I’ve signed a major label, and everything is like: go go go!

Maybe some people will float along on your stream.
Well, I hope so. If I could help anyone of my friends underway that would be great.

How do you get your ideas for the songs?
I’m always writing, always putting notes down, and talking in my phone. People think I’m weird, because I’m walking down the street like: blah blah blah (puts his phone towards his mouth), and ‘ah this is a great line’, and… (humming), and people go: ‘what’s wrong with that boy?’ (laughs) Hopefully, I never run out of ideas.
Are the lyrics always going round in my head? Yeah, pretty constant, but I enjoy it. Writing songs is my favorite part of the job, that’s not even a job. It is why I got into this thing in the first place.

The lyrics of your songs are very serious. Can you tell me something about it?
I’m not on some sort of crusade to make a change in the world; I’m just speaking from the perspective of a 23 year old from Newcastle. Before any of this became my job, I used to write for my own therapy, to articulate how I feel about a certain thing. Growing up can be frustrated by everything that is going on around us. I was lucky enough to have music as an outlet for all of that stuff, and subsequently I ended up with songs like ‘Play God’ and ‘Friday Fighting’. Yes, I was quite an angry teenager. I wasn’t really doing anything with my life. I fucked up my education, because my heart wasn’t in it, and I really didn’t know what to do. Music was always a constant solid base for me to go back to and to put into words what was going on.

What lyrics are you most proud of?
 ‘Play God’ is  important to me, because it is the first song that I released. ‘Leave Fast’ and ‘Dead Boys’ are about my hometown. They are personal, so I’m proud of that.

How is it to sing those personal songs?
 ‘Dead Boys’ is a strange one to sing, because it is about my friend who killed himself. Obviously, I think of him when I sing that song. It’s something you don’t always want to think about, but it is a way for me to give myself a closure to that situation. Singing it is a way to get it out. But it is very strange sometimes, because it is a year and a half now, since that happened. Mad! It is crazy to think about that.

But it is beautiful in a way as well.
Yeah, I think so, that was the goal, if you know what I mean. I think my friend would have liked it so.

Is it also your goal to help other people with this song?
Not really. I’m not going to preach and save people’s lives; I’m only a guy with a guitar. But if it does give somebody a moment of going on and talk with some people, that’s good. It was just what I was writing about at that time.

You just write for yourself as a way to deal with things.
 Yes, it is what it is.

Pictures: Bente van der Zalm
Text: Susanne van Hooft