Het is even wennen: in plaats van door de kou vanaf Rotown op zoek te gaan naar de kelder van De Unie en vervolgens een kijkje te nemen in de Paradijskerk waren alle acts van Festival Stille Nacht nu te zien op podium Mistletoe, Noordpool, Zuidpool, Bethlehem of Glühwein. Het festival is namelijk verplaatst van de binnenstad van Rotterdam naar de Maassilo. Zou deze industriële locatie sfeervol genoeg zijn voor de intieme sessies die we van dit festival gewend zijn?

The Dunwells, Bear Valour, Saarloos en La Loye
The Dunwells uit Leeds trappen de avond af. Hoewel de broers Joseph en David Dunwell vaak met twee schoolvrienden spelen, staan zij vanavond met z’n tweeën op het podium. Veel nummers hebben vooral een ‘nacht’ gehalte en minder het ‘stille’. The Dunwells krijgen de mensen lekker mee. Vooral met het laatste nummer trekken ze de laatste twijfelaars over de streep. In het midden van publiek, zonder versterking en verlicht door mobieltjes, zingen ze een nummer voor een vriend die vorig jaar is overleden.
Net zo sfeervol is het bij podium Noordpool, waar het druk en warm is. Hier speelt Bear Valour de sterren van de winterhemel. Zeven mensen staan er op de kleine ruimte. Vier zangeressen staan garant voor een sterke samenzang, de contrabas zorgt voor een mooi tegenwicht.
Het pop-rocktrio Saarloos uit Dublin bestaat uit drie songwriters die hun krachten hebben gebundeld. Vanavond heeft de band een violist vanuit Ierland meegenomen, die de nummers nog net wat meer dimensie meegeeft. Saarloos geeft een zeer onderhoudende show weg en het publiek is dan ook gewillig om mee te klappen of te zingen. Als verrassing zingt ook Gavin James even mee.
La Loye speelt in de kelder, die voor deze gelegenheid is omgedoopt tot Zuidpool. Dat de tonen van de act die boven speelt af en toe nog te horen zijn maakt de setting hier niet minder intiem. Wát een mooie zang van Lieke Heusinkveld. Zij weet hiermee serieuze teksten, verpakt in melancholieke indiepopnummers, over te brengen.

The Visual, The Bony King of Nowhere en Donna Blue
Hoewel het vol is in de zaal waar The Visual speelt, is het hier heel stil, althans al het geluid komt van de band zelf. De bandleden spelen geconcentreerd en zij werken hun melancholische en intense liedjes zorgvuldig uit. Gelukkig krijgt de band hier ook alle ruimte voor. Wanneer een nummer afgelopen is, wacht het publiek ademloos tot de laatste noot van het liedje is weggestorven om dan pas te klappen en voorzichtig te joelen. Na afloop vertelt toetsenist Timon Persoon nog even dat we op 31 maart de release van een nieuw album kunnen verwachten.
Wat een prachtig pseudoniem is The Bony King of Nowhere. Singer-songwriter Bram Vanparys verwijst hiermee met een knipoog naar Radiohead. Vanparys heeft verschillende muzikale zoektochten ondernomen en bracht dit jaar het album Silent Days uit. The Bony King of Nowhere staat samen met zijn bandleden in een lekker gevulde zaal. We horen mooie en gemeende liedjes. Toch gaan we snel verder naar de Noordpool om de volgende act te zien.
Alsof we met een tijdmachine de jaren zestig worden ingeslingerd, zo komt de muziek van Donna Blue op ons over. Enerzijds klinkt het fris en mensen dansen uitbundig mee. Dan weer klinkt het zwoel en rustiger. De sfeer doet denken aan Twin Peaks en Hollywood films. Mooi is de cover van het kerstnummer ‘Blue Christmas’. Een perfecte afsluiter van dit festival. Dat zo anders was dan voorgaande edities, maar ons interessante nieuwe acts voorschotelde. En ja, het is gelukt om ook in deze setting intieme sferen te creëren.

Tekst: Susanne van Hooft
Foto’s: Bente van der Zalm