Tekst: Hanna de Vries
Foto’s: Eddy Taatgen
Na een langdurige radiostilte is het zover: Mike krol staat weer op de planken. Na zijn eerste successen kwam Krol zichzelf en de keerzijde van het muzikantenleven tegen en besloot hij er voorlopig een punt achter te zetten. Gelukkig was dit niet van lange duur en begonnen zijn vingers snel genoeg weer te jeuken. Dit jaar bracht de garagepunker ‘Power Chords’ uit. Een snoeihard garagerock album waarin niks en niemand gespaard blijft. Gisteravond trapte Krol zijn Europese tour af in Vera, Groningen.
De avond begint met een thuiswedstrijd voor de Groningse The Desmonds. De combi van surf en garagerock valt goed in de smaak in de zaal en mensen blijven blij verrast kijken wanneer het viertal het ene na het andere high-tempo nummer in zet. De bandleden hebben er zelf ook zin in en krijgen duidelijk energie van het groeiende enthousiasme van het publiek. Het is dan ook niet gek dat er oprechte teleurstelling uit de zaal klinkt wanneer de band aankondigt het laatste nummer te gaan spelen.
Je zou kunnen stellen dat Vera ook een thuiswedstrijd voor Mike Krol zelf is. Al twee keer eerder deed de Amerikaan Vera aan waarvan één show zelfs bekroond werd tot beste show van het jaar. Hoewel de laatste show op Nederlandse bodem alweer drie jaar geleden is, steekt toch ruim de helft van het publiek hun hand op als er gevraagd wordt wie er de vorige keer ook bij was. Dit alles zorgt natuurlijk voor hoge verwachtingen vanuit het publiek. Gelukkig worden die verwachtingen al snel waar gemaakt wanneer Krol bij het eerste nummer gelijk het publiek in springt, om vervolgens niet de halve maar de hele zaal door te wandelen, te springen en te dansen. Krol weet precies hoe hij het publiek om zijn vingers moet winden en binnen no time doet de hele zaal met hem mee.
Garagerockers zijn een apart volkje op zich. Net even anders dan andere artiesten houden de meesten entertainment juist niet hoog in het vaandel. Als de muziek maar goed klinkt zit hun werk erop. Mike Krol is anders, hij is juist een geboren entertainer. Gedurende de hele show houdt hij de controle over het publiek vast. Hij vraagt om meer rookmachines als hij het niet genoeg vindt en commandeert het publiek wanneer te klappen en te schreeuwen. Het publiek doet uiteraard in volle overtuiging mee.
Ook is Krol niet vies van een verkleedpartij en hij zoekt voor iedere tour outfits voor hem en de band die zowel bij elkaar als bij het thema van zijn laatste album passen. Ditmaal draait de tour om het album ‘Power Chords’. Op dit album is Mike Krol te zien met een blauw oog, bloedneus en een toch wat tuttig roze gestreept blousje. Ook deze tour moesten zijn bandleden eraan geloven en dus, compleet met nepbloed en schmink, in roze gestreepte blousejes het podium op.
De show gaat aan een stuk door en je begint je of te vragen of de band zelf geen adempauze nodig heeft. Als het moment voor adempauze halverwege de show toch daar is, haalt Krol ineens een kopje thee vanaf de zijkant van het podium en geeft toe nog een beetje ziek te zijn van de laatste Amerikaanse tour. Alsof hij thuis is begint hij honderduit te kletsen met zijn band en het publiek. Krol gaat op een heuse ‘trip down memory lane’ samen met enkele mensen in het publiek. Onderwerpen zoals zijn eerste Europese tour, die avond dat hij de beste Vera show van 2015 speelde en hoe destijds daar beland was. Welke van de huidige bandleden daar bij waren, wat de bandleden toen aan het doen waren en hun soloprojecten, het komt allemaal voorbij “I’ve been told I’ve been talking for too long” zegt de zanger met een lach, om vervolgens op hetzelfde tempo de show voort te zetten.
Als de zanger zijn laatste nummer heeft gespeeld en van het podium afstapt, wordt hij al gauw door het publiek teruggeroepen voor een toegift. Voordat Krol de toegift aftrapt, laat hij weten dat hij ook dit jaar van plan is de beste Vera show neer te zetten. Wanneer de laatste noten van “Less Than Together” klinken en het tijd is om echt tot ziens te zeggen blijft alleen de gitarist op het podium staan om de laatste noten rustig te blijven herhalen. Het klinkt bijna als een slaapliedje, een laatste “Goodnight” voordat iedereen de bus moet halen, het is immers nog maar dinsdag en morgen moet er gewoon gewerkt worden.