Tekst: Hanna de Vries

“If it ain’t broke, don’t fix it”. Die gedachte hebben de mannen van Catfish and the Bottlemen vast in hun achterhoofd gehouden tijdens het maken van het derde album ‘The Balance’. Het album is precies wat je van het viertal uit Noord-Wales mag verwachten. Gewoon goed.

‘The Balance’ is voor Catfish and the Bottlemen niet echt iets nieuws. Als luisteraar kun je merken dat de band de nodige ervaring heeft opgedaan in de afgelopen vijf jaar. De gitaarlikjes zijn net wat gelikter en de teksten nog pakkender dan voorheen. Toch doet ‘The Balance’ vooral denken aan een wat gepolijste versie van het vorige album ‘The Ride’. Dit is in geen enkel opzicht negatief, ook ‘The Ride’ is namelijk een grote aanrader. Catfish and the Bottlemen wist al bij de oprichting welke kant de band op wil gaan, en daar wijken de heren niet van af. Wat beter en mooier kan, gaat anders, de rest laat de band voor wat het is.

Het album begint gelijk met de knaller ‘Longshot’ een nummer dat nog weken in je hoofd zou kunnen blijven hangen als de rest van het album niet ook zo catchy was geweest. De teksten komen allemaal recht uit het hart en gaan vooral over de dames in en uit het leven van zanger Van McCann en de kwalen van drugs, alcohol en ouder worden. Dit alles wordt gebracht zoals alleen McCann dat lijkt te kunnen, passievol maar ook met de nodige afstand en zelfspot over de gebeurtenissen. Perfect om mee te zingen als het leven even tegen zit.

Als het album uiteindelijk eindigt met ‘Overlap’, denk je dat er iets mis moet zijn met de plaat/cd/spotify. Schrik niet, dit hoort zo. Het album stopt op een ongelofelijk hoogtepunt en je vraagt je af hoe het album zo snel afgelopen lijkt te zijn. Toch draai je de plaat dan snel weer om naar de A-kant, want na de eerste keer luisteren heb je eigenlijk nog niet genoeg gehoord.