Tekst: Hanna de Vries

Na twee EP’s komt vandaag het eerste full-length album uit van punkband Amyl and the Sniffers. De band uit Australië doet vooral weer terug hunkeren naar 70’s UK-Punk, ook al waren de leden, en hun meeste fans, toen nog niet geboren. Het titelloze debuut: ‘Amyl and the Sniffers’ is een album volledig in de geest van rock and roll met een knipoog naar inspiratiebron Dolly Parton.
Het album begint met ‘Starefire 500’. Dit nummer heeft een naar verhouding vrij lange intro waarin de kernprincipes van het album alvast worden tentoongesteld: veel gitaar, hoog tempo, lekkere melodie en verder geen onzin. Frontvrouw Amy Taylor is vooral geïnspireerd door lokale punkshows waar ze als tiener in melbourne graag naar toe ging; zij is zelf gek op crowdsurfers en moshpits. Dit is vooral te merken in de wat botte vocalen op het album. Je mag het geroep van Taylor soms bijna geen zingen meer noemen. De zangeres lijkt je toe te spreken en op te roepen om actie te ondernemen. Wat voor actie? “Get your ass in the moshpit maybe?”
‘Amyl and the Sniffers’ barst van de heftige gitaarmelodieën, mooie bass-solo’s en indrukwekkend drumwerk. Anders dan de eerste EP, die binnen twaalf uur na het oprichten van de band de wereld in geworpen werd, is hier de tijd genomen om alles nog even af te werken. Het knappe is dat de band dit heeft gedaan zonder het rauwe randje te verliezen. We horen nog steeds een echte Amyl and the Sniffers plaat: ruw, hard en vooral heel leuk.

Voor fans van: King Gizzard and the Lizard Wizard, Cosmic Psycho en AC/DC.

Amyl & the Sniffers is binnenkort te zien:
14 juni UTRECHT – De Nijverheid
15 juni MAASTRICHT – Muziekgieterij ihkv Transformer festival
21 juni GRONINGEN – Vera
22 juni NIJMEGEN – Merleyn