VESTROCK Live: kippenvel en vuur op dag 2

Tekst: Theo Stepper, Dennis de Waard, Evelyne Gorter, Susanne van Hooft
Foto’s: Bente van der Zalm, Ivana van der Zant

Ook op dag twee is CHAOS weer aanwezig op het mooie Vestrock in Hulst om liveverslag te doen. Vandaag belooft een hete dag te worden met wisselende acts. Wij kunnen niet wachten tot de eerste bands zullen spelen. We zijn te vinden zijn bij Nothing But Thieves, White Lies, SONS, Fangclub, Evil Invaders, Moncrieff, Wood Burning Savages, AAD, Memphis Maniacs, From Inside, Broken Witt Rebels, Navarone en FATA BOOM.

00:30 Fangclub laat de Kapel net op zijn palen staan

Vorig jaar opener op de Main Stage, dit jaar tot in de late uurtjes van de Kapel. Fangclub had vorig jaar nog moeite om het grote podium aan te kunnen, het veld was te leeg, de muziek kwam niet over in het daglicht, maar het lag wel goed in de oren. Dit jaar krijgt de band een revanche in de Kapel. Diep in het intieme donkere hol waar ze écht tot hun recht komen.
Fangclub heeft ondanks het karige optreden van vorig jaar wat trouwe zieltjes kunnen winnen die dit jaar wederom de weg naar de band hebben weten te vinden om zich om de oren te laten slaan met de 90’s grunge en punkrock. En vanaf minuut één laat Fangclub er geen gras over groeien. De bassist, gitarist en drummer werken zich samen letterlijk in het zweet. Het klinkt zowel superstrak als lekker lelijk, Fangclub heeft een jaar later flink wat geoefend. De beloning voor het optreden: een publiek dat elkaar gebroederlijk in de haren vliegt, elkaar door de tent slingert en uit puur plezier bekers bier door de Kapel laat vliegen.
De Dublinse band voelt de sfeer perfect aan en wanneer ze zien dat het publiek uit het dak gaat, geven ze toch net wat extra gas om het epicentrum van de moshpit nét niet te laten ontploffen. Hoogtepunt is dan ook de onverwachte cover van Nirvana’s ‘Heart Shaped Box’. Tijdens dit nummer is de mix van rondvliegende mensen, bier en gitaren op zijn hardst. Fangclub besluit nog één nummer op te dragen aan het festival, het publiek en de algehele sfeer. Fangclub heeft zichzelf na vorig jaar eervol hersteld en kan als ze zo doorgroeien volgend jaar gewoon de Kapel afsluiten (DdW).

23:30 Evil Invaders blijken Kings Of Speed
Speedrock is een genre in de hardere regionen van hardrock en de uit België afkomstige Evil Invaders beheersen het tot in de vliegensvlugge vingertoppen. Dat het viertal slechts twee albums op hun naam heeft staan mag de pret niet drukken. Het blijkt ruimschoots voldoende om het hen toebedeelde uurtje te vullen met hardrock van hoog niveau. Die gasten zijn virtuoos! Bezoekers van de 2016-editie hebben zich hiervan destijds al kunnen vergewissen. Ook dit jaar spreidt de show van Evil Invaders zoveel energie en agressiviteit ten toon, dat het podium De Kapel in zijn voegen kraakt. Na een indrukwekkende intro worden we meegevraagd naar een ‘Mental Penitentiary’. De vaart zit er subiet in. Toch komt het publiek minder los dan we gehoopt hadden. Uiteraard zijn er enthousiastelingen die een pitje starten. Reeds na nummer drie, ‘Pulses Of Pleasure’ is het het raak. Nadat het geluid voor ‘Stairway To Insanity’ is bijgesteld gaat het goed los met als gevolg een allesverslindende thrashmetalpit in het centrum voor het podium. Snoeiharde riffs, beukende drums en sissende solo’s volgen elkaar razendsnel op en er wordt zelfs gecrowdsurft. Het wordt beloond met een snel uitgevallen ballad. Via ‘Raising Hell’ werkt Evil Invaders naar het slot toe. Inmiddels is het kaf van het koren gescheiden. Speedrock is een acquired taste en het arme kapelletje biedt nu volop ruimte aan de thrashers die bezweet high fives uitdelen aan al met wie men in botsing is gekomen. Ondanks de ogenschijnlijke agressie gaat het er gemoedelijk aan toe. Wat een topshow! Nu eerst een biertje om het verloren vocht aan te vullen. Het zullen er vast twee worden (TS).

23:00 De muzikale tornado van Nothing But Thieves
Al vroeg op de dag staan er fans voor het hek om Nothing But Thieves van dichtbij te kunnen zien. Het gaat zo goed met de band dat je bijna zou vergeten dat ze vier jaar geleden nog als onbekend bandje in kleine zaaltjes in Nederland stonden (Bitterzoet, Rotown, Vera). Inmiddels is Nothing But Thieves vele singles, albums, festivals en eigen headline tours verder. De mix van aanstekelijke alternatieve rock en de soepele stem van zanger Conor Mason maken de muziek geliefd bij een groot publiek. Daarmee lijkt de keuze voor deze band als headliner van Vestrock een logische.
Wanneer de bandleden het podium betreden, lijken zij in een gespreid bedje terecht te komen. De ergste hitte is voorbij en het publiek is wat losser geworden in de loop van de dag. Het kost de bandleden dan ook niet veel moeite om de massa te laten springen en klappen. Strakke uptempo nummers als ‘Live Like Animals’ en ‘Trip Switch’, worden afgewisseld met gevoelige en rustigere nummers zoals ‘Soda’ en ‘Particles’. Deze nummers zijn niet zo bekend bij een groter publiek en het lukt de band daarmee niet goed om de aandacht voorbij de voorste rijen vasthouden. Dat ligt niet zozeer aan dat de band niet goed of niet enthousiast speelt. Nothing But Thieves heeft met ‘Sorry’ en ‘Amsterdam’ maar twee echte hits en dat is misschien net niet genoeg voor een headliner. Bijna pijnlijk wordt het duidelijk dat meezingen bij de niet singles toch lastig is voor dit festivalpubliek. Gelukkig pakt de band het veld weer bij ‘Ban All The Music’ en later wanneer de twee hits worden gespeeld. Het is ook moeilijk om niet mee te gaan in deze muzikale tornado. Dan blijkt de massa echt wel gewillig en barst de zo gewilde actie op het veld toch nog los (SvH).

21:30 Memphis Maniacs – Music for the Mashes
De Nederlandse coverband Memphis Maniacs ging eerder dit jaar langs de Nederlandse poppodia met hun “Music for the Mashes Tour’. Op het tienjarig jubileum van VESTROCK doen de mannen het feest nog eens dunnetjes over! De band mixt allerlei bekende hits en mengt deze met diverse stijlen en genres. De zanglijn van het ene nummer wordt over de melodie van het andere gezet.
Zo ontstaan er unieke combinaties met liedjes van allerlei bands in één nummer. We horen de nummers van Nirvana afgewisseld worden met popliedjes om weer terug te keren naar Guns “n Roses om daarna een reggae-uitvoering van ‘Under pressure’ van David Bowie en Queen te spelen.
Het toegestroomde publiek wordt er zo hier en daar wat baldadig van, maar dat mag de pret niet drukken. Een ieder kan wel iets van zijn of haar gading herkennen, in de zogenaamde ‘Mash-ups’ (EG).

21:05 De terugkeer van White Lies op Vestrock
Vijf jaar geleden op de jubileumeditie kwamen ze uit de hoge hoed: White Lies sloot Vestrock 2014 af. Het werd meteen een van de beste White Lies shows die Nederland gezien had en de band pakte uit ook. Een enorme productie werd het podium op gesleept: lasers, confetti kanonnen, grote ballonnen tijdens afsluiter ‘Bigger Than Us’. Het was een legendarische show. Nu vijf jaar later staat White Lies wéér op de jubileumeditie. Niet met een grote show, maar met twee albums rijker waarvan de laatste ‘Five’ al enkele klassiekers bevat.
Één van die klassiekers is ‘Time to Give’, een zeven minuten durend epos dat de band ontstijgt in het simpele, doch doeltreffende synthmelodie. Het publiek zingt meteen alles mee, klapt alles mee, iets wat Harry McVeigh duidelijk plezier geeft. Hij krijgt de grijns het hele optreden niet van zijn gezicht. Wat na het nu-al-klassieke ‘Time to Give’ volgt, is een grote hitparade: werkelijk elk nummer dat passeert is een nummer van het grote gebaar, het lijkt zelfs alsof White Lies niet meer de doemdenkers van tien jaar geleden zijn en de vrolijkheid of zelfs opgewektheid de band in zijn greep houdt.
Het is maar net de vraag of het vandaag wel goed zou worden met White Lies: het is raar om de band die eerst headlinede nu opeens in de zon te spelen. De muziek krijgt vandaag een andere lading, juist door het aanwezige licht. Alsof er achter somberheid van de nummers toch nog hoop gloort. White Lies keerde terug naar Vestrock, op een kleinere spot op de line-up, maar groter dan zichzelf. Een zeer aangename show (DdW).

21:00 From Inside werkt hard om de vonk over te laten slaan
Liefhebbers van Linking Park en Bring Me The Horizon kunnen hun hart ophalen bij de alternatieve metal van From Inside. Deze jonge Liverpoolse band bracht vorig jaar het album ‘When I’m Breathing With You’ uit. Terwijl de meeste bands op een festival als doel hebben de mensen te laten feesten, heeft From Inside een andere missie. De bandleden weten hoe het is om je klote te voelen. En hoe fijn is het als er dan iemand is die je begrijpt en je weer verder helpt in donkere tijden. De emotionele teksten zijn dan ook een belangrijk element van de nummers.
Verheugd om zoveel ruimte huppelen drie meisjes van rond de tien jaar De Kapel in. Hier kunnen zij eindelijk helemaal vooraan staan. Inderdaad begint From Inside in een behoorlijk hete, maar half gevulde Kapel. Niet voor niets maant zanger Simon Mora dat iedereen drie stappen naar voren doet.
De band begint redelijk rustig, maar wanneer het bij het tweede nummer wat meer los komt, kijken de jonge meisjes wat bedenkelijk. Ze blijven dapper staan.
Kenmerkend aan de band is de tegenstelling tussen de wat zoete stem van Mora en het grungen van bassist Bam Robberts. Terwijl de heren hun hart uitstorten, staat het publiek rustig knikkend en biertje in de hand het geheel gade te slaan. Een braaf applaus en gejoel volgt op de nummers. Er lijkt niet echt een vonk over te slaan, hoe oprecht de jongen hun best ook doen. De bandleden blijven hard werken en uiteindelijk lukt het bij het laatste nummer ‘Find Your Way’, om de aanwezigen echt los te laten gaan. De vonk sloeg moeizaam over, misschien stonden de festivalgangers al eerder echt in vuur en branden ze langzaam door de hitte wat op? En de avond is nog vroeg… (SvH)

20:30 Broken Witt Rebels laat de vloer trillen

We zagen Broken Witt Rebels twee jaar geleden voor het eerst op Waterpop. Sindsdien tourt de Britse band regelmatig door Europa en doet daarbij ook Nederland aan. Vandaag staat Broken Witt Rebels op het podium van de Kapel op VESTROCK. De vier mannen uit Birmingham maken bluesy rock met een vleugje soul. Jankende gitaren wisselen de emotie in de krachtige rauwe stem van zanger Danny Core af. De stem die overigens zo hier en daar doet denken aan de stem van Caleb Followill (Kings of Leon). Vandaag speelt de band met overtuiging. De mannen hebben er duidelijk zin in. Ze weten het publiek, dat voor het grote deel niet bekend is met hun muziek, voor zich te winnen. De kapel is dan ook bomvol. Core spuugt op een gegeven moment wat bier omhoog om het over zichzelf te vernevelen om wat af te koelen in de snikhete Kapel. Het nummer ‘Low’, dat veel op de Engelse radio gedraaid werd, doet het goed. Er wordt enthousiast meegezongen. Tijdens het nummer ‘Guns’, dat op het album ‘Broken Witt Rebels’ staat, gaat en publiek los en laten ze de vloer van de kapel trillen. De band sluit de set af met het wat gevoeligere ‘Getaway man’ en het wat langzamere ‘Shake me Down’ (EG).

20:10 Garage in een tent bij Sons

Vorig jaar wonnen ze Studio Brussels De Nieuwe Lichting en speelden ze ruim 70 live shows. Dat ze zich in de kijker hebben gespeeld is dus niet gek, dat het jonge Vlaamse viertal op Vestrock staat nog minder. Sons moet zich hier wel als een vis in het water voelen. Zoveel blijkt in ieder geval uit het energieke optreden. Garage in een Tent? Het is heel goed mogelijk. Toch kijkt het publiek de kat uit de boom. Is het nog in de war van Frans Bauer die zojuist op de Main Stage ‘Du Hast’ van Rammstein coverde? Het kan ook de warmte zijn, maar het publiek reageert gedurende de eerste helft van het optreden, dat vlot wordt afgetrapt met de single van het gelijknamige debuutalbum ‘Family Dinner’ verrassend lauw. Pas na ‘I Need A Gun’ klinkt er voor het eerst een wat enthousiaster applaus. We zijn dan vijf nummers onderweg. Zanger/gitarist Robin reageert: ‘De tent mag helemaal naar de kloten!’, waarop Sons ook een cover inzet. ‘Lonely Boy’ van The Black Keys wordt goed ontvangen. Er ontstaat een bescheiden pit. De geest lijkt uit de fles, wat wil je ook wanneer een mix van punk- en bluesrock met zoveel voortvarendheid van het podium in je gezicht wordt geslingerd? Vooral de gitaarsolo van ‘White City’ is live erg indrukwekkend, maar ook het enigszins psychedelische ‘Skin’ werkt enthousiasmerend. Sons doet er voor de zekerheid een schepje bovenop om de pit levend te houden. Via ‘Tube Spit’ en ‘Waiting On My Own’ blijft het smeulen voordat het tijdens ‘Ricochet’ dan toch in alle hevigheid losgaat vooraan. Gelukkig maar, want Sons verdient het en beloont de goed gevulde tent met een indrukwekkend slot in de vorm van ‘Do They See Me?’ Wel, die vraag kunnen we met een volmondig “ja” beantwoorden. We hebben Sons gezien en daar zijn we blij mee (TS).

18:00 The Wood Burning Savages: een Noord-ierse punkrockrollercoaster
The Wood Burning Savages uit Derry, Noord-Ierland maken donkere indierock die naar punk neigt. Het is het type muziek en de maatschappijkritische teksten dat aan David Byrne in een punkrockband doet denken. Over zichzelf zeggen de bandleden dat ze zijn gedoopt in cynisme en gewend om tegen de wind in te leunen. Het levert indrukwekkende muziek op die live nog imponerender is dan op het in 2018 in eigen beheer verschenen debuutalbum ‘Instabillity’. Quod erat demonstrandum op Vestrock, waar The Wood Burning Savages in vliegende vaart aftrappen met ‘Stabillity’. De riffs zijn stevig en de refreintjes liggen lekker in het gehoor. Dat de nummers gemiddeld rond de drie minuten duren mag de pret niet drukken. Na het geweld van ‘I Don’t Know Why I Do It to Myself’ wordt even gas teruggenomen voor ‘Lusitania’ om vervolgens stevig door te pakken op ‘Sisters Of Mercy’. De Ieren nemen ons mee op een rollercoaster punkrock rit die de adrenaline stuwt naar plekken waar je het wilt voelen om er de rest van het festival lekker tegenaan te kunnen (TS).

17:45 AAD predikt voor eigen kerk op Vestrock

Zeeuwen op Vestrock zijn geheid een winnende combinatie. Zo ook bij AAD op de zaterdagmiddag in de Kapel. De indierockband uit Bruinisse staat op het juiste moment geprogrammeerd: de eerste biertjes beginnen hun werk te doen, de zon begint wat minder straf te worden en terwijl Navarone vele zieltjes te winnen heeft, speelt AAD voor hun eigen geïnteresseerde publiek.
Euforie. Het slotwoord dat de band AAD het beste omschrijft. De mix van indie, alternative, britrock en een vleugje pop zorgt ervoor dat het vijftal De Kapel in een handomdraai in zijn greep heeft. ‘Tales From the Dirthouse’ bracht de band in de schijnwerpers van niet alleen de Zeeuwse muziekliefhebbers. Ook op landelijk niveau weet de band hun charme te verzilveren, wat op Vestrock resulteert op een volle Kapel. De band weet er zelf bijna niet mee om te gaan, zó gelukkig zijn ze. Het is prachtig om de bandleden naar elkaar te zien kijken: dit gebeurt echt!
“Wow, kippenvel krijg ik van jullie!” De zanger/gitarist weet niet waar hij het zoeken moet als iedereen het een na laatste nummer meezingt, terwijl hij met een vinyl album door de tent springt om iedereen eens echt aan te kunnen kijken. Met kinderlijke pret in zijn ogen ziet hij dat het publiek bijna allemaal kennissen, bekenden of mede-Zeeuwen zijn. AAD mag dan misschien preken voor hun eigen publiek en eigen kerk, de bandleden krijgen het voor elkaar om de Kapel te vullen en te doen geloven in hun muziek. Voor een band in zo’n beginfase kan dat niet anders dan magisch voelen, gelukkig voelen wij de magie wederzijds (DdW).

17:15 Vroeg vuurwerk bij Navarone

De Nijmeegse rockband Navarone stond in 2015 ook op Vestrock. De band rond zanger Merijn van Haren staat garant voor het nodige vuurwerk. Navarone, dat sinds 2012 actief is, heeft inmiddels vier albums op zijn naam staan. Een aardig moyenne, al blijft de band natuurlijk een echte liveband, zoals het vandaag weer bewijst. Dat Navarone vorig jaar als eerste rockband in de finale van The Voice of Holland stond en de afgelopen maanden een clubtour heeft gedraaid is goed te merken. Het optreden staat als een huis. Met vlammende gitaren, stampende bas en beukende drums worden de nummers vakkundig neergezet.
Van het vorig jaar verschenen album Salvo komen uiteraard de nodige nummers voorbij: zo herkennen we ‘The Strong Will Survive’, het Led Zeppelinachtige ‘Cerberus’ en het snelle ‘Surrender’. Over Led Zeppelin gesproken, met de strak uitgevoerde cover ‘Whole Lotta Love’ neemt Navarone het publiek ook voor zich in. Een luid gejoel valt hen ten deel als aansporing. Het leidt tot nog een cover. Op ‘Whole Lotta Rosie’ van AC/DC blijkt het ondanks de hitte goed headbangen. Het blijkt een perfecte opmaat naar de laatste twee nummers van de enerverende show: ‘Wander’ van de in 2014 verschenen langspeler ‘Vim and Vigor’ en slotnummer en uitstekende meezinger ‘Lonely Nights’ van het in 2017 verschenen album ‘Oscilation’. Het publiek toont zich dankbaar. Navarone kan tevreden zijn, want het drukt een onuitwisbaar stempel op de feestvreugde vanwege het tienjarige Vestrock (TS).

16:30 Moncrieff muziek met karakter
Eerder deze dag gaf singer-songwriter Moncrieff (Chris Breheny) een intiem optreden in de Basiliek van Hulst. De van oorsprong Ierse zanger begon zijn optreden met de Nederlandse woorden; ‘Hoi, ik ben Moncrieff. Is dat goed zo?’ Waarop het aanwezige publiek instemmend knikte. Hij speelde een kleine set van vier nummers waar hij in de eerste twee nummers zichzelf begeleidde met de elektrische gitaar en zijn bandleden zachtjes met deze voormalige achtergrondzanger van Adele meezongen.
Nu zien wij hem op het podium in De Tent. De singer-songwriter noemt zijn muziek Neo Noir, duistere poprock met soul en blues invloeden. In tegenstelling tot het concert in de Basiliek, waar hij ingetogen zong, gaat hij nu los. De zanger beleeft zijn persoonlijke teksten tot op het bot. Bij het nummer ‘Like I do,’ dat op zijn nog uit te komen EP staat, vertelt hij over een geliefde die voor een andere man koos. De zanger kiest ervoor om meer met het publiek te delen.
Het verhaal over zijn verloren broer en zus dat hij deelt, voordat hij het nummer ‘I Don’t Know Why’ inzet, maakt de tent stil. Op het einde van het lied stapt Breheny achter de microfoon vandaan en laat het publiek zachtjes meezingen. Een kippenvelmomentje. Vervolgens laat hij het publiek weer ‘grooven’ op zijn karakteristieke muziekstijl waarin hij verschillende tijdperken en genres verwerkt. Het is vandaag de eerste keer dat Moncrieff op Hollandse bodem speelde. Gelukkig niet de laatste keer (EG)!

15:00 Fata Boom schudt Vestrock wakker

Tien jaar Vestrock: dat moet gevierd worden. Normaliter word je in de Tent rustig wakker gemaakt op de tweede dag (The LVE, Eefje de Visser), maar niet dit jaar. FATA BOOM is opgetrommeld om het publiek eens even wakker te schudden en om onze trommelvliezen op de proef te stellen.
FATA BOOM komt op als een oerknal, niks geen rustige opbouw, maar meteen de smerige triphop waar ze om bekend staan. MC Ammo K. en haar partner in crime Jake Credit zijn het gezicht van de band. De boodschap: al is het nog zo vroeg en al ben je nog zo brak van de eerste avond, kom gewoon feesten. En gefeest wordt er. Kinderen, jongvolwassenen en veertigers op de eerste rij staan zich in het zweet te dansen op snoeiharde beats en teksten over middelvingers laten zien naar dronken mannen die vrouwen lastig vallen, baco’s achterover slaan en body positivity. Achter het masker van FATA BOOM en achter de lompe beats zit dus ook nog een boodschap. En hiermee laat FATA BOOM zien een van de meest vooruitstrevende hiphop-acts te zijn in het Nederlandse landschap. Het is zelfverzekerd, met Jake Credit als gay icon in de Amsterdamse scene ook nog representatief voor meer dan alleen de heterogene line-up. Het duo straalt niet meer dan positiviteit uit. Daarvoor krijgen ze dan ook een redelijk uitgelaten publiek voor terug.
Met FATA BOOM heeft Vestrock meteen de toon gezet voor dag twee: de vloer in de tent is nu alweer aan het plakken van het bier, de eerste liters zweet zijn er alweer doorheen gejaagd en Ammo K. en Jake Credit hebben met hun excentrieke en zelfverzekerde raps Vestrock wakker geschud. We kunnen er weer tegenaan (DdW)!