Tekst: Susanne van Hooft
Foto’s: Bente van der Zalm
Terwijl de donderwolken zich boven Rotterdam samen pakten, scholen wij in het ruim van V11 om drie jonge, alternatieve bands te zien. The Sweet Release of Death, Steve French en Real Farmer deden een wedstrijdje bliksem afleiden. We zijn niet de enige die op deze drie bands afkwamen, want de zaal was stampvol.
The Sweet Release of Death mag de avond openen. Deze band, die naar eigen zeggen no gaze, noise pop maakt, speelt vanavond een thuiswedstrijd. Het is niet meer nodig om de zaal op te warmen, want de temperatuur is al meer dan aangenaam. Samen met de onheilspellende noise pop van Sweet Release of Death, zorgt dit voor een lekker broeierige sfeer. De band geeft volop ruimte aan de zang van Alicia Breton Ferrer, om zodra het kan muzikaal los te gaan. De nummers hebben een duidelijk contrast tussen rustige en drukke muzikale momenten. Bij deze drukke momenten weten de bandleden de herrie juist te doseren. Passend bij het genre is er weinig interactie met het publiek, maar dat heeft er geen last van. Dat liet zich toch wel meevoeren op deze hypnotiserende muziek.
Tussen al het geweld door zorgt Steve French, de spin-off van Canshaker Pi, voor de spreekwoordelijke adempauze. Niet dat deze muziek per se rustig is, maar het is wel melodieuzer en toegankelijker. Met zoveel leden van Canshaker Pi, en wat frisse inbreng hierbij, kan dit optreden bijna niet teleurstellen. Bij Steve French wisselen de virtuoze, maar ‘rammelige’ gitaarlijnen af met vrolijke ritmes. Na enkele liedjes als ‘Graveyard’, ‘I Dream of Being a Machine’ en ‘B-Side’ van het nieuwste album ‘Lightning Tiger Running’, volgt een daadwerkelijke adempauze met het rustigere ‘Hometown’. Met vier gitaren op een rijtje is het podium soms net iets te krap, hierdoor moeten de bandleden soms even zoeken naar ruimte. Hoewel er niet heel druk gesprongen wordt, zwiepen de zweetdruppeltjes van elk hoofd. Niet heel vreemd, want de temperatuur stijgt met de minuten.
Last but not least betreedt de piepjonge Real Farmer uit Groningen het podium. De band heeft net een eerste EP uit, met indrukwekkende post-punk nummers. Het optreden is bij voorbaat al memorabel voor de bandleden zelf, want het is de laatste keer dat drummer Anna Fleuri Wolters meespeelt. Real Farmer klinkt misschien beter in een herfststorm dan op een zwoele zomeravond. De dreigende onweersbuien passen hier dus goed bij, want met veel muzikaal geweld probeert Real Farmer vanavond het publiek weg te blazen. Opvallend is dat zanger Jeroen Klootsema continue intensief contact maakt: door oogcontact, een praatje of door tegen mensen aan te lopen. Met de nodige arrogantie wringt Klootsema zich de zaal in, niet gehinderd door het snoer van de microfoon dat zich even weerbarstig vastklampt aan het podium. Met gevoel voor bravoure vraagt hij “Zullen we deze boot anders eens proberen te laten zinken?”. Zo ver komt het niet, maar ook voor de mensen in de zaal was het een mooi en gedenkwaardig optreden.
Buiten heeft de donkere onweerslucht zich omgetoverd tot een donkere zomernacht. De afleiding heeft gewerkt en we rennen om de laatste metro te halen: het Rotterdamse nachtleven is op een woensdag toch niet zo heel lang.