Tekst: Ronald Renirie en Susanne van Hooft
Foto’s: Bente van der Zalm (m.u.v. de foto’s van Les Robots en YĪN YĪN)

Een dag na de verzengende hitte van zaterdag doen we het rustig aan, en bereiken we het Zuiderpark in Rotterdam-Zuid pas tegen twee uur in de middag. We zijn niet de enigen die er zo over denken, want bij het staartje van het optreden van Dwayne Franklin & Daddy Jacob is de Thinkers-tent nog maar matig gevuld. Een gemiste kans voor de langzame starters, want Giorgi, beatmaster van De Likt, en zijn maatje Brenn Luiten geven al heel vroeg een energiek visitekaartje af voor het verloop van de 31e , zonovergoten editie van het Metropolis Festival. Een editie die misschien niet als muzikaal hoogstaand de geschiedenisboeken in gaat, maar wel moeiteloos een glimlach weet te toveren op de gezichten van de ruim 30.000 bezoekers.
We zagen optredens van Les Robots, Mt. Joy, All Them Witches, The Murder Capital, The Slow Readers Club, Yonaka en YĪN YĪN.

Vroeg in de middag is daar Les Robots, een viertal uit Rotterdam, dat in de warme Workers tent het eerste voorzichtige hoogtepuntje van de dag neer weet te zetten. Vier mennekes in alles behalve jaloersmakende zilverkleurige pakjes, en met verstikkende robothelmen, slaan zich onder de bloedhete podiumverlichting kranig door hun set van futuristische surfdeuntjes. Onder die robotpakjes bevinden zich onder meer Dave von Raven en Arjan Spies van The Kik, die lekker op deze manier hun ei kwijt kunnen zonder herkend te worden. (RR)
Vlak daarna toont Mt. Joy dat het een juiste band is voor dit moment van de dag op Metropolis. Daar sta je dan: zonnetje in de rug, een eerste (of tweede) biertje in de hand en dan maakt de relaxte folk-rockmuziek van deze band het plaatje compleet. Hoewel de nummers luchtig klinken, behandelen ze serieuze aangelegenheden als maatschappelijke thema’s en paniekaanvallen. Zanger Matt Quinn lijkt het vandaag echter naar zijn zin te hebben, want hij blíjft glunderen. De nummers klinken zorgvuldig en in balans, maar worden eigenlijk leuker wanneer het wat rauwer wordt. Mt. Joy staat voor vriendschap die je moet koesteren, niet voor niets covert de band ‘Lean on Me’. (SvH)

All Them Witches is een drietal uit Nashville, dat weet te imponeren met hun vette repeterende jaren zeventig rock. Een beetje als The Secret Machines, maar met net een beetje meer psychedelica. De drone-achtige beats en de zweverige gitaren doen echter vooral denken aan het uit Texas afkomstige Lift To Experience, dat met hun debuutalbum The Texas-Jerusalem Crossroads uit 2001 (dat in de platenkast van elke zichzelf respecterende muziekliefhebber zou moeten staan, maar dit geheel terzijde) een brug wist te slaan tussen post-rock, bluesrock, indie en zelfs een vleugje shoegaze. Zonder een echt overtuigende stage performance weet All Them Witches moeiteloos indruk te maken. Knap optreden.(RR)

Het gonst al snel rond dat The Murder Capital de band is die je vandaag niet mag missen. Uit dezelfde hoek als Shame en Fontaines D.C., bands van wie de ster ook snel rijzende is. De bandleden komen wat langzaam op gang, alsof ze zelf een beetje de rem erop houden. Beetje bij beetje gaat de rem echter los. Energieke nummers worden afgewisseld met melancholische en hypnotiserende nummers. Indrukwekkend is het nummer ‘On Twisted Ground’. Dit nummer heeft een langzame opbouw waarbij McGovern met zijn handen omhoog bijna lijkt te mediteren. Een aantal diepe zuchten maken het einde intens. McGovern is zichtbaar geëmotioneerd en moet de tranen uit zijn ogen wrijven. Om het verdriet weg te wuiven volgen een aantal stevige postpunk nummers zoals ‘Don’t Cling To Life’ en ‘Feeling Fades’. We kunnen niet wachten tot augustus, dan komt het eerste album van The Murder Capital uit.(SvH)

Ondanks het feit dat er al ruim een jaar lang een buzz gonst rond The Slow Readers Club kunnen we vrij kort zijn over de prestaties van dit viertal uit Manchester. Het album ‘Build A Tower’, dat vorig jaar verscheen, mag dan in hun thuisland de achttiende plaats in de album charts hebben bereikt, en de Britse muziekpers mag dan met kopstem al maanden lang dit viertal een partij veren in de reet steken waar de honden geen brood van lusten,The Slow Readers Club blijkt laat in de middag niets meer te zijn dan een derderangs kloon van Editors, en (erger nog) zelfs The Killers. Na een nummer of vijf worden zelfs de gedragen handgebaartjes bloedirritant. De grote tegenvaller van Metropolis 2019.(RR)

Tijd voor wat actie: Yonaka schotelt ons energieke alternatieve rock voor. In de verte kun je Paramore horen, maar Yonaka gooit er af en toe een voorzichtig sausje met hiphopritmes overheen. In persoon van zangeres Theresa Jarvis heeft de band een ‘lik-me-reet-houding’. Dit sijpelt door in performance en teksten zoals ‘Don’t want to be like ya’ (over de vader die Jarvis in de steek liet) of ‘Fucking With The Boss’. Op het podium ogen de bandleden niet alleen jong, maar vooral gepassioneerd in het muziek maken. Dat gaat ze goed af en past bij de ambitie van de band om de beste te worden. Binnen enkele jaren hoopt de Yonaka headliner van Glastonbury te zijn. Dan is er nog wel wat te doen wat betreft het aandacht trekken; er staan eigenlijk te weinig mensen hier voor het podium, want de band verdient meer publiek.(SvH)

Het uit Limburg afkomstige YĪN YĪN mag de Workers tent afsluiten met hun zelfbenoemde “Thaise funk” en doet dat naar behoren. De mix met elektronica en pop werkt prima, en lokt vooral de nog aanwezige blowertjes naar de goed gevulde tent. Met als gevolg een heerlijk dansfeestje dat deze editie van Metropolis samenvat in drie kwartier: niets nieuws onder de zon, maar oh wat een lekker feestje is het toch elk jaar in dat park op Zuid.(RR)