Tekst: Wim du Mortier
Foto’s: Marcel Boshuizen

Al rond half negen in de avond staat Rotown mudjevol en voel je de opwinding over wat komen gaat. De uitverkochte zaal staat in hoofdzaak vol met licht grijzende heren die voor de zaal open gaat elkaar sterke verhalen vertellen over waar en wanneer zij J Mascis en zijn band Dinosaur Jr. allemaal wel niet hebben gezien. In Rotterdam bijvoorbeeld, tijdens roemrucht Ein Abend In Wien.

Zonder misbaar betreedt J Mascis het podium. Veel woorden maakt hij niet vuil aan een begroeting en hij zet als de bliksem het eerste nummer in. Met ‘Thumb’ van het album ‘Green Mind’ uit 1991 opent Mascis een set die bol staat van de nostalgie. Hij rijgt anderhalf uur lang de ene Dinosaur Jr. klassieker aan de ander. Tot en met de The Cure-cover ‘Just Like Heaven’ aan toe, die hij in een korte toegift speelt. Dat suikerzoete liefdesliedje wordt door Dinosaur Jr. al sinds begin jaren negentig gespeeld, in een eigen overstuurde versie: Just Like A Dream, maar dan from Hell. Leuk, voor de kenners komt ook ‘Ammaring’ langs, een nummer dat Mascis opnam in de periode dat hij als J Mascis and the Fog door het leven ging.

Het is een beetje zoeken naar de favoriete kleur van J Mascis. Hij hult zich vandaag in Rotown vrijwel volledig in het zwart, met als blikvanger een t-shirt met een Joy Division-grap en een broek vol vlekken. Maar kijk, daar zijn toch paarse sneakers van Adidas.

De zaal vergaapt zich vol bewondering aan de levende legende. Mascis is pas 53 jaar oud, maar zou door kunnen gaan voor een bejaarde die een decennium of twee meer achter de rug heeft. Zijn witte baard en dunne, lange engelenhaar zijn debet aan die indruk. Samen met de broek vol vlekken en de weinig energieke houding met hangende schouders maken dat Mascis er een beetje als een morsig mannetje uitziet. Het doet je afvragen waar dat frisse joch gebleven is, dat je aankijkt op bandfoto’s uit de begintijd van het trio, vol zelfovertuiging en bravoure. Evenzeer roept het de vraag op hoe dat werkt, de weinig mededeelzame Mascis samen in één oefenruimte met Lou Barlow, die andere eigenheimer in Dinosaur Jr.

Op al die vragen krijgt Rotown vanavond geen antwoord, want Mascis heeft zoals gewoonlijk niet veel te melden. Hij spreekt met zijn gitaar. Tussen de klassiekers door speelt Mascis een paar liedjes van zijn nieuwe soloplaat ‘Elastic Days’, die eerder dit jaar verscheen en weer vol staat met mooie melancholieke liedjes.

Hoogtepunten zijn de ellenlange solo’s. In Rotown worden die steevast voorafgegaan door het vastleggen van een slaggitaarpartij in een looper, een klein stukje van de solo als inleiding, een korte rustpauze, waarbij Mascis zijn gitaar laat doorklinken en ondertussen met één hand een slokje drinkt, het glas weer wegzet en dan begint aan weer een solomarathon waar geen einde aan lijkt te komen. Met open mond ziet Rotown de vingers over de toetsen vliegen, af en toe een snaar opdrukkend om de Gibson te laten zingen. In de harde passages balt zijn rechterhand zich als een vuist om zijn plectrum en strumt Mascis zo hard over de snaren dat het een wonder is dat die niet bezwijken onder het geweld.

De set bereikt een kookpunt als Mascis op een akoestische gitaar met open stemming ‘Drifter’ speelt van zijn soloalbum ‘Tied to a Star’ uit 2014. Hij maakt er in Rotown een imposant epos van ruim 8 minuten van door er ook het liedje ‘Heal The Star’ in te verweven.

Toch krijgt Mascis Rotown niet alleen muisstil met spierballengitaarwerk. Opvallend veel mooie kleine liedjes komen in de set langs, waarin je met een beetje fantasie een levendig gevoelsleven kunt vermoeden achter de ogenschijnlijke zoutpilaar op het podium. Bij die liedjes valt op dat Mascis op zijn zo karakteristieke wijze zuiver zingt en ontroert. Wat door zijn publiek in Rotterdam wordt beloond met een stevig applaus en zachte geluidjes van verrukking. Dan kleurt het ijsgrijze haar van Mascis plots lichtpaars dankzij uitgekiende verlichting op het podium. Dat zal ‘m deugd hebben gedaan.