Tekst: Bente van der Zalm en Susanne van Hooft
Foto’s: Bente van der Zalm en Paul van der Zalm

Het Valkhof Festival is het jaarlijkse festival in Nijmegen rondom dat andere grote festijn, dat dinsdag van start gaat. De eerste wandelaars en toejuichers zijn neergestreken in Nijmegen en moeten natuurlijk vermaakt worden. We zagen zondagavond hoe Crows, The Blinders, Black Country, New Road en Black Midi zich alvast in het zweet werkten.

De heren van Crows, uit Londen weten Nijmegen enthousiast te maken voor hun postpunk. De nummers zijn sterk en worden vol overgave gebracht. Sterke troef is zanger James Cox die het geheel een emotionele lading meegeeft, mede door zijn uitroepen. De performance van Cox is aanstekelijk. Hij maakt veel contact en waagt zich tussen het publiek. Dat de bandleden geconcentreerd spelen merken we als iemand een plant op het podium gooit en Cox dit pas heel laat opmerkt, zo zat hij in het nummer.

Het is duidelijk dat Crows en Nijmegen een goede match zijn, althans voor het deel van Nijmegen dat niet bij Matrixx At The Park staat. Dat festival is vijf meter verderop bezig een heel ander publiek te entertainen. De plastic supporthond van Crows wordt weer even naar voren gehaald en door elk bandlid gekust. Terwijl iedereen nog lekker in de energieke sfeer zit, is dan opeens het laatste nummer afgelopen. We worden nog net bedankt maar het voelt toch een beetje aan alsof je achtbaankarretje wel heel abrupt wordt stilgezet.

Niet veel later spelen The Blinders. Deze Britse band valt meteen op door het uiterlijk vertoon. Zanger Thomas Heywood moet vanmorgen gedacht hebben dat gewoon zo gewoon is. Hij heeft met een grote kwast en een pot verf twee strepen getrokken van zijn wenkbrauwen tot zijn hals. Alle drie de mannen zijn volledig in het zwart gekleed. Bassist Charlie McGough beweegt zwoel. Gevoel voor stijl kan hen niet worden ontzegd.

Op het eerste gehoor lijkt het muzikaal eenvoudig, maar door het rock ‘n roll gehalte weet het toch je aandacht vast te houden. Dat komt misschien ook doordat de band binnen de nummers veel wisselende en creatieve ritmes gebruikt. Het ene moment klinkt het bluesy om vervolgens aan Led Zeppelin te doen denken. Al met al zet The Blinders een sterke show neer en doet het naar meer verlangen.

Dat het ook totaal anders kan, horen we bij Black Country, New Road. Deze zeskoppige band gebruikt een heel andere instrumentarium. De aanvulling van de viool en saxofoon geven de muziek meteen een totaal ander geluid. De saxofoon neemt een prominente plek in, zowel in de muziek (dat krijgt een wat jazzy uitstraling) als op het podium (frontaal in het midden). Het samenspel tussen deze sax en de zang is mooi. Zanger Isaac Wood zingt gevoelig en geeft de liedjes een wanhopige postpunk klank mee. Deze band wil muzikaal graag een intellectuele boodschap meegeven. Nummers zijn voor een groot deel instrumentaal en bevatten vele dissonanten. Dat is iets voor liefhebbers en daarvan zijn er veel, gezien het volle veld. Onze oren hebben hier meer moeite mee en eerlijkheidshalve kijken we toch op onze mobieltjes wanneer de volgende band begint. 

De jongens van Black Midi komen op, in sweaters van Valkhof Festival, met Sharp Dressed Man van ZZ Top. Een aardige geste, maar het viertal maakt zich zo druk, dat deze truien al vrij snel uit moeten. Dat Black Midi nog maar kort geleden een ijzersterk debuutalbum heeft afgeleverd, lijkt ook tot de mensen hier doorgedrongen. Al voor aanvang van de show staat het hele veld vol. Niet voor niets, zo blijkt, want Black Midi geeft een intrigerende show weg. Hierbij is een hoofdrol weggelegd voor drummer Morgan Simpson. Hij lijkt de teamcaptain van de band, alle bandleden volgen hem in wat hij doet, en ondertussen drumt hij er virtuoos op los.

Dat doet hij zo uitbundig dat zijn drumstel af en toe van het plateautje af dreigt te vallen. Ook gitarist Matt Kelvin weet de aandacht te trekken. Los van de uitstekende muzikale performance geeft hij het optreden wat extra show mee door op de grond te liggen met zijn handen over zijn oren. Dit versterkt de dramatiek die de muziek bij vlagen weet mee te geven. Black Midi werkte zorgvuldig naar een climax toe en liet vervolgens de festivalbezoekers overrompeld achter.