Tekst: Susanne van Hooft
Foto’s: Pukkelpop

Pukkelpop 2019 heeft acht podia tot zijn beschikking om alle 198 acts te huisvesten. Vier dagen lang denderde de muziek van alle kanten over het festivalterrein. De grote acts op de Main Stage werden afgewisseld met grote acts in de Marquee. CHAOS Music Magazine was daarnaast veel te vinden in Club, waar veel rock en punk te horen was. We maakten een overzicht van de acts die de meeste indruk op ons hebben gemaakt: LIFE, PUP, twenty one pilots, Frank Carter & The Rattlesnakes, IDLES, White Lies, Franz Ferdinand, Big Thief, Billie Eilish, I Dont Know How but They Found Me, Inhaler, Royal Blood en Whitney.

LIFE, PUP en IDLES brengen heerlijke (post)punk
IDLES lijkt inmiddels de aanvoerder van de nieuwe postpunk generatie (oké, samen met shame dan). Ook bij Pukkelpopgangers is dit bekend, want je voelt de verwachting in de tent voordat de bandleden het podium opkomen. Vanaf het eerste moment geeft het vijftal vol gas. Vervolgens ontstaat er een heerlijke chaos op het podium tot genoegen van de aanwezigen. Bier vliegt in het rond en er wordt uit volle borst meegezongen… eh gebruld natuurlijk.
LIFE is een typisch Britse postpunkband in doen en laten. De band toont oprechte woede over Brexit en Trump, maar tegelijkertijd is ook enige zelfspot hen niet vreemd. Met zijn typerende gebaren, waarmee hij de muziek nadruk geeft, is Mez Green een overtuigende frontman. De mensen die aanwezig zijn, hebben geluk, want de show is er één om niet snel te vergeten. Aan het eind duikt Green het publiek in, spontaan wordt hij op de handen geheven. Crowdsurfen is wat lastig als er gaten in het publiek zijn, dus dragen een stuk of zes mannen Green zelf door de Lift. Dit optreden is een voorbeeld van hoe band en publiek elkaar tot grote hoogte kunnen brengen! 

Op de vroege zaterdagochtend speelt de Canadese punkrockband PUP (afkorting van Pathetic Use of Potential) in de Club. Het is natuurlijk spannend voor een band om op zo’n moment te spelen, want je weet maar nooit wie er bereid is om zijn katerhoofd zo vroeg al weer in herrie onder te dompelen. Gelukkig hebben aardig wat (vooral jonge) mensen door dat PUP de moeite waard is. De strakke muziek wordt met de nodige zelfspot, maar overtuigend gebracht. Dat de band al enige tijd meegaat, horen we terug in de trefzekerheid van de muziek. Die is heerlijk energiek en kent veel tempowisselingen. Het wordt helemaal gemoedelijk als zanger Stefan Babcock het publiek induikt voor een intiem samenzangmoment. 

Billie Eilish, Frank Carter & Rattlesnakes en Franz Ferdinand overdonderen

Zou er iemand zijn die niet onder de indruk was van het optreden van Billie Eilish? Hoewel we natuurlijk niet altijd leeftijden van beginnende artiesten willen noemen, is het echt wel een enorme prestatie om op je zeventiende het hoofdpodium van een groot festival zo in te pakken. Eilish doet dit met een flair en gemak dat alleen maar respect afdwingt. Natuurlijk is het niet alleen haar ogenschijnlijke onbevangen houding, maar zijn het vooral de nummers zelf die het dragen.

Wat een feest is het bij Franz Ferdinand! De tent van Marquee puilt uit. Niet voor niets, want de muziek van deze band is enorm opzwepend. Daarnaast zorgt zanger Alex Kapranos voor een aanstekelijke interactie met de festivalgangers. Er is waarschijnlijk geen persoon dat níet meezingt of -danst ‘Take Me Out’. Het is altijd een feest om Frank Carter & the Rattlesnakes te zien. Vanaf het eerste moment is duidelijk dat hij én zijn band er geweldig veel zin in hebben. De Club is er ook klaar voor en mosht meteen vrolijk mee. Verrassend element bij dit gitaargeweld is dat er een piano te horen is op ‘Love Games’, dan klinkt de band meer richting Arctic Monkeys. Een mooi moment in de set is het als Carter ‘Lullaby’ zingt, opgedragen aan zijn dochter. Dat zijn dochter hiervan mee kan genieten via FaceTime op de mobiel van Carter (en het publiek van de dochter) maakt het helemaal bijzonder.

Whitney, Inhaler, White Lies en Big Thief brengen zorgvuldige indie (folk)rock

Geheel in eigen stijl weet Whitney de mensen in de Marquee voor zich te winnen. Whitney maakt fijne indierockliedjes en brengt deze met een warme stem. Binnenkort verschijnt het tweede album van deze band uit Chicago. Tussen de nummers door laat zanger/drummer Julien Ehrlich weten hoe bijzonder dit optreden voor hem is. Dat hij goed op het publiek let, blijkt als hij laat merken dat hij doorheeft dat hij niet goed in het Vlaams bedankt. Maar ach, de nummers worden met zoveel liefde gebracht en zijn zo zorgvuldig opgebouwd, dat niemand dit hem aanrekent.

Inhaler is afkomstig uit Ierland en speelt op Pukkelpop zijn eerste show op het Europese vasteland. Met hun nonchalante houding en shirtjes in hun broek brengt het vijftal catchy, maar stevige rock die doet denken aan The Verve en The Waterboys. Hoewel het geluid niet helemaal lekker lijkt te zijn afgesteld en er hierdoor weinig finesses in de muziek te horen zijn, klinken er frisse melodieuze gitaarlijntjes. Bij het laatste liedje lijken zowel band als publiek ineens door te hebben dat het menens is en laten de jongens hun aanvankelijke schuchterheid vallen en komt de sfeer er helemaal in.
Vandaag staat de show van White Lies als een huis. Er is geen speld tussen te krijgen, zo strak spelen de mannen. De band heeft duidelijk veel fans meegenomen, want veel nummers worden met gejuich ontvangen en woordelijk meegezongen. Ook de Amerikaanse band Big Thief maakt indruk door de gedegen indiefolkrock. Muziek van deze band is te horen in de populaire Netflix-serie Umbrella Academy. Adrianne Lenker geeft de teksten een voorzichtige snik in de stem, maar weet dit mooi te doseren. Hier zien we duidelijk heel gedegen muzikanten aan het werk, die hun werk met passie uitvoeren. Zo zorgvuldig wordt alles uitgewerkt, tot in de lange gitaarsolo’s aan toe. In maart komt de band weer naar Nederland. Er is reden genoeg om dit niet te willen missen.

Twenty One Pilots, I Don’t Know How But They Found Me en Royal Blood bewijzen dat twee mensen op een podium een volwaardige show kunnen brengen
Met de nodige zelfspot weet iDKHOW zich goed te verkopen. Bassist Dallon Weekes is de voormalige bassist van Panic! At The Disco. De drummer is Ryan Seaman, van Falling in Reverse. Niet zo vreemd dus dat veel emo-fans zich al vroeg uit de veren hebben gewerkt om deze band te zien. Net als Royal Blood en Twenty One Pilots bestaat deze band uit een drummer en bassist. Het duo pretendeert de goedkoopste band van het festival te zijn, omdat ze maar met z’n tweeën optreden en de rest van de instrumenten hebben opgenomen. Vooral afsluiter ‘Choke’, met zijn aanstekelijke deuntje dat je niet snel meer uit je hoofd krijgt, pakte het publiek.

Waar Royal Blood ook speelt, het veld of de zaal gaat plat. Dat kan bijna niet anders met de ijzersterke nummers die Michael Kerr (bas en zang) en Ben Thatcher (drums) voortbrengen. Live worden deze superstrak gebracht. Voor het publiekcontact moeten we vooral bij Thatcher zijn. Die maant met zwaaiende armen de massa tot klappen of zwaaien. Kerr lijkt te geconcentreerd om zich al te veel met de mensen bezig te houden. Soms kan dit storend zijn en te veel afstandelijkheid meebrengen (je wilt bij een concert ten slotte niet zomaar naar een soort cd luisteren), maar als een band zó speelt, dan vergeef je alles.

Twenty One Pilots staat garant voor een onderhoudende show. Niet alleen zorgen ze voor veel publieksparticipatie (beveiligers mogen hun danskunsten laten zien op het podium, waarna de rest van de menigte dit mag nadoen), ook zijn er veelvuldig spectaculaire elementen, zoals een brandende auto toegevoegd. Je zou bijna vergeten dat de liedjes die het tweetal brengt veelal op zichzelf al sterk zijn. Stressed Out wordt vrij vroeg in de set gespeeld, dus misschien heeft de band hiermee zijn kruit verschoten voor mensen die alleen deze hit kennen. Maar het slot met drums en confetti in het publiek is natuurlijk een waardige afsluiter van deze mooie Pukkelpop editie. Het festival zelf gooit er nog een mooie vuurwerkshow achteraan.

Nieuwsgierig? Je kunt de volgende acts de komende maanden in Nederland zien:
Inhaler – 11 september Merleyn, Nijmegen, 12 september Rotown, Rotterdam, 13 september Appelpop, Tiel en 15 september in Paradiso, Amsterdam
LIFE – Left of the dial (18 en 19 oktober, Rotterdam) en 20 oktober Cinetol
Frank carter & the Rattlesnakes – 29 oktober Melkweg, Amsterdam
PUP – 6 november Melkweg
Whitney – 18 november Paradiso, Amsterdam
White Lies – 27 en 28 november Ronda Tivoli
Big Thief – Paradiso 6 maart 2020