Tekst: Wim du Mortier
Foto’s: Bente van der Zalm
De laatste check of alles het wel doet gaat bijna ongemerkt over in het eerste nummer. De machine die Crack Cloud heet, heeft geen opwarming of aankondiging nodig en is direct op stoom. De ritmes rollen door het ruim van Vessel 11, strak gescandeerde samenzang roept ook degene die nog een biertje staat te bestellen bij de les. Crack Cloud uit Canada dendert zo’n driekwartier onverstoorbaar door en verbluft en verwondert met hun wezenloos strak gespeelde eigenzinnige dansbare postpunk.
Het moet puzzelen zijn geweest om de zeven bandleden met al hun apparatuur op het kleine podium van Rotterdams meest intieme popzaaltje te passen. Grappig scheepvaartgerelateerd detail: het drumstel dat nu eens pontificaal middenvoor op het podium staat is verankerd met een zware metalen bolder om te voorkomen dat het tijdens het spelen de zaal inkukelt. Crack Cloud is op het oog een bont gezelschap. Er staan zeven muzikanten op het podium maar de groep komt voort uit een ‘commune’ in Vancouver waar zo’n twintig mensen deel van uit maken en allemaal een eigen rol vervullen. Het zijn veelal jongeren met psychische problemen, een verslavingsachtergrond of juist werkzaam in de hulpverlening. Op het podium in Rotterdam zijn de blikvangers vooral toetsenist Mohammad Ali Shara met zijn woeste aanblik en fel rood geverfde haar en natuurlijk frontman en drummer Zach Choy die zijn onaangepastheid onder andere uit met een tattoo op zijn buik met de tekst ‘Laughing at the system’.
Schijt aan alles. De commune in Canada lijkt zich af te willen schermen van de buitenwereld en te willen leven volgens eigen normen en waarden. En ook de bandleden roepen de indruk op dat ze in hun eigen bubble door de wereld reizen om hun muziek te laten horen, alsof ze geen deel uitmaken van ‘onze’ wereld. Crack Cloud maakt vanavond in Rotterdam geen moment contact met het publiek in de zaal. Geen woord valt, en de blikken ontwijken oogcontact met iedereen die niet op het podium staat. Alleen een gitarist die verscholen staat in een hoekje van het podium kijkt om zich heen. Er verschijnt op zijn gezicht zelfs af en toe een glimlach. Aan de gezichten van zijn bandgenoten is geen moment iets af te lezen; alleen opperste concentratie. Geen enkel contact, en toch geeft Crack Cloud het publiek in overdaad waar we vanavond voor komen. De band speelt op het ongelofelijke af, strak en gedisciplineerd. De swingende ritmes zijn warm en de passie waarmee wordt gemusiceerd ligt er met dikke lagen bovenop. De energie spettert er vanaf. Indrukwekkend is dat er met zeven man zo ongelofelijk knap gecoördineerd wordt gespeeld. Drie gitaren, en toch wordt het geen moment een brij. Ieder draagt precies zijn steentje bij, of doet even niets ten dienste van het liedje en de impact van de dynamiek. En die stoïcijnse onbenaderbaarheid versterkt dat misschien alleen maar.
Even stokt de machine. Een gebroken snaar noopt tot een ongeplande gitaarwissel en hierdoor blijft het heel even stil. Maar zodra het kan dendert de machine door en rijgt zonder misbaar het ene nummer aan het ander. Culthitje ‘Drab Measure’ komt natuurlijk langs en klinkt live nog stukken vetter dan op die ene enkele plaat die er is; in feite een verzamelaar van eerder verschenen ep’s. Waar je bij het horen van hun muziek op de plaat misschien nog het idee krijgt dat het wel erg geënt is op voorbeelden als The Pop Group, Gang Of Four, A Certain Ratio en de funky trance van Fujiya & Myagi, neemt Crack Cloud live alle twijfels weg. De muziek is een eigenzinnige mix van tal van elementen en de wijze waarop de band het uitvoert, maakt het eigentijds, intens, buitengewoon dansbaar, ronduit indrukwekkend.
Gedurende het hele concert staan overal mensen mee te bewegen op de stuwende ritmes, opgebouwd uit het indrukwekkende drumwerk van Choy, puntige funky baslijntjes en staccato snerpende gitaarpartijen. Uiteindelijk gaat het in het kleine zaaltje eventjes stevig los als Crack Cloud ‘Swish Swash’ speelt dat eindigt in een pompend en als maar luider herhalen van een thema. Minuten lang gaat dat door tot Choy een voor een oogcontact maakt met zijn zes bandleden en de machine ijselijk precies tegelijk met een knal stopt. En weg is Crack Cloud. Geen woord, geen buiging, geen oogcontact. Alleen die ene gitarist kijkt heel even om en steekt beduusd zijn hand op. Even plotseling als het begon is het dan ook weer afgelopen, V11 verzadigd en een beetje verbluft achterlatend.
