Tekst: Wim du Mortier
Foto’s: EyeNancy
Voor het eerst in 25 jaar verschijnt er een nieuwe plaat van Moving Targets, de band uit Boston die in de jaren tachtig met hun melodieuze punkrock de weg plaveide voor de hausse aan Amerikaanse gitaarbands die volgde. Toch boekten zij nooit het commerciële succes en verzandde verscheidene pogingen om de band nieuw leven in te blazen steevast. Het tragisch kort na elkaar overlijden van twee van de kernleden van de band in 2008 – drummer Pat Brady en bassist Pat Leonard – leek een genadeklap. Een grap op Facebook bracht daar allemaal verandering in en leidde tot een herrijzenis van de legendarische band, een dubbele Europese tour én een nieuw album.
We schrijven november 2018. De sfeer in de kleedkamer van Paradiso zit er goed in. De drie leden van Moving Targets en hun piepjonge chauffeur en tourmanager Robin Pruditsch zijn uitgelaten. Dit is de kers op de taart bij hun eerste Europese tour: spelen op zo’n bijzondere plaats als Paradiso. En dat met een band die een half jaar eerder eigenlijk nog niet bestond.
Frontman en songwriter Kenny Chambers is het enige originele lid van Moving Targets. De Targets van nu zijn een bont gezelschap; de 56 jarige Chambers wordt bijgestaan door twee Franstalig Canadezen: drummer Emilien Catalano (29) en Yves Thibault (41). Het drietal kwam met elkaar in aanraking toen Catalano in 2015 uit bewondering voor Moving Targets met wat vrienden vanuit Montreal afreisde om een optreden in Boston bij te wonen. Het was een van de zeldzame optredens van de band met daarin nog Chuck Freeman; een van de bassisten die meewerkte aan de invloedrijke albums die in de periode tussen 1986 en 1993 verschenen. Catalano en de in Texas woonachtige Chambers hielden daarna contact via Facebook. De drummer stuurde via die weg in het vroege voorjaar van 2018 een filmpje waarin hij een snel oud Targets nummer speelt – Let Me Know Why. Chambers was verbluft dat de jonge Canadees de partijen van de onvervangbaar geachte Pat Brady zo dicht benaderde en antwoordde bij wijze van grap ‘ken jij geen bassist, dan gaan we proberen in Europa te touren’.
Nu kende Emilien wel een bassist die hij in staat achtte het kunststukje aan te kunnen en zo kwam in razend tempo van het een het ander. Eveneens via Facebook werd contact gelegd met de Duitse promotor Truemmer booking&promotion en kregen plannen voor een tour al snel vaste vorm, zonder dat de drie fysiek ook nog maar één noot met elkaar hadden gespeeld. Een aanbod voor een optreden in Boston volgt en op 20 juli 2018 staan de drie voor het eerst samen op een podium. Ze hebben dan kort met elkaar geoefend; Thibault en Chambers drukken bij die gelegenheid elkaar voor het eerst de hand. Thibault en Catalano hebben dan al twee maanden vier tot vijf dagen in de week oefenen achter de rug om het repertoire van de Targets onder de knie te krijgen. In het najaar van 2018 volgt een Europese tour.
Hoe kom je er bij om vreemden op Facebook voor te stellen te gaan touren? Had je niet het gevoel een enorme gok te wagen?
Chambers grijnst. „Ik wilde de naam Moving Targets natuurlijk niet te grabbel gooien door iets geks te doen. Maar ik had er gewoon een goed gevoel bij. Ik kende Yves weliswaar nog helemaal niet, maar ik vertrouwde Emilien. Ik weet niet waarom. Alles gebeurde via Facebook en binnen een week. Emilien te zien spelen op die video, zijn verhalen over Yves en een video van de band van Yves; dat gaf me het idee dat het muzikaal zou kunnen lukken. Zij zijn daarna aan de slag gegaan samen en ze stuurden me af en toe opnamen. En dat klonk hartstikke goed. Daarop kregen we een aanbod om in Boston te spelen. Daar zagen we elkaar voor de eerste keer. We hebben kort geoefend met elkaar en speelden ons eerste optreden. En dat ging heel goed; het was magisch. We kwamen samen zonder samen te zijn. En toen we elkaar dan eindelijk ook lijfelijk ontmoetten was er direct een ongelofelijke chemie. Achteraf is duidelijk dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Het had evengoed verschrikkelijk kunnen zijn.”
En een paar maanden later heb je ook al een Europese tour achter de rug. Moest je daar niet heel je leven voor op zijn kop zetten?
„Dat valt eigenlijk wel mee. Ik werk in een Thais restaurant, een ideale baan voor een muzikant. De eigenaar is een fijne vent die mij veel vrijheid geeft. Voor de tour zei hij me: ‘neem zoveel tijd als je nodig hebt; als je terug komt is jouw baan er nog’. En ook mijn vrouw Rona steunt de band honderd procent. Ze heeft er geen problemen mee als ik een poosje weg ben. Dus op dit moment ben ik de gelukkigste man in de wereld. Geloof me, ik had nooit gedacht dat dit nog mogelijk zou zijn.”
Ik volgde je op afstand en had eigenlijk de indruk dat je het idee de Targets nog eens nieuw leven in te blazen een beetje had opgegeven.
„Ja, dat klopt. Ik dacht hooguit af en toe nog eens met wat vrienden wat van die oude nummers te spelen, maar niets blijvends. Ik had het een beetje opgegeven met de muziek. En nu is het ineens 180 graden gedraaid. Ik had dit nooit meer verwacht. Ik nam gewoon een gok. En ik heb dus gewoon mazzel gehad. Ik geloof er in dat het universum je soms dingen geeft. En nu geeft het universum me deze jongens om mee samen te spelen en geeft het me een kans, zo laat in mijn leven, om dit nog een keer te doen. En het is geen compromis hè. Begrijp dat goed. Het is beter dan ik me had kunnen voorstellen en de jongens denken er ook zo over. We zijn gewoon als kleine kinderen zo blij en opgewonden en hebben de tijd van ons leven.”
Maar die jongens zijn amper half zo oud als jij. Werkt dat wel?
„Ik ben me alleen bewust van het leeftijdsverschil als ik videos van ons zie. Verder voelt het alsof we in the Same place zijn. Ik ben 55 jaar oud, maar denk dat ik dit kan zonder een oude gast te zijn die doet alsof hij nog jong is. Ik heb het nog in me om dit nog een jaar of vijf te kunnen doen, of meer, wie weet… Er nu mee stoppen is onmogelijk; het zou voelen als een scheiding met een grote liefde. Wie weet wat er in het verschiet ligt. Ik vertrouw erop dat we een goede nieuwe plaat kunnen maken en kunnen groeien als band, ook in populariteit. Deze band heeft namelijk iets magisch. Ook zonder die historie is dit een hele goede band.”
Jullie willen een nieuwe plaat gaan maken. Buffalo Tom’s frontman Bill Janovitz zegt over jou dat je een goede songwriter was die nooit de erkenning heeft gekregen die hij verdiende. Maar kun je dat na al die jaren nog steeds goede songs schrijven?
„Ja, maar niet zoals het vroeger ging. Het kost nu meer moeite. Het is anders dan toen ik jong was; ik heb als het ware een ‘ander hart’ en andere energie. Het is meer uitdagend naar mate je ouder wordt. Kijk naar mijn idolen zoals Niel Young: die maakt af en toe nog iets dat echt cool is, maar je merkt dat het steeds moeilijker wordt echt sterk materiaal te schrijven. Ik bekritiseer oudere artiesten daar niet om, het is denk ik gewoon zo. Wat dat voor mij betekent? Mijn beste kans is gebruik te maken van de inspiratie die ik krijg door met Emilien en Yves te spelen. Als wij de kans krijgen een week samen te oefenen, dan weet ik zeker dat we genoeg hebben om een plaat mee te vullen. Dan nog teksten schrijven en arrangeren. Dat is hoe ik hoop dat we een goede plaat gaan maken.”
Je zet je jonge bandleden wel erg onder druk. Die moeten in de schoenen gaan staan van bassisten als Pat Leonard en Chuck Freeman. En dan neem jij je bandleden vlak voor jullie allereerste optreden ook nog eens mee naar de ouders van de overleden drummer Pat Brady.
„Weet je, Moving Targets is niet alleen van mij. Het is eigendom van Pat Brady’s familie, van Chuck Freeman, de familie van Pat Leonard en alle andere muzikanten die in de band hebben gespeeld. Ik was me daar erg van bewust toen wij bij elkaar kwamen, met twee mensen die er voorheen helemaal geen connectie mee hadden. Ik ben bovendien close met de Brady-familie. Ik wilde daarom dat meneer en mevrouw Brady deze jongens zouden ontmoeten. Zij hebben veel doorstaan: ze zijn Pat verloren, zijn broer en een van hun kleinkinderen, en dat allemaal in een periode van zo’n tien jaar. Aan de moeder van Pat Brady heb ik gezegd dat ik graag haar zegen zou krijgen om Moving Targets met deze twee voort te zetten. En zij zei, ‘ja natuurlijk, want Pat zou graag zien dat de muziek wordt gespeeld. Het is mooi dat de dingen die hij heeft gedaan, worden voortgezet, zolang het goed wordt gedaan’.
Toen Pat overleed was hij voor mij en voor veel anderen onvervangbaar. Maar dan krijg je iemand als Emilien die er nog weer iets van zichzelf aan toevoegt. Het is moeilijk uit te leggen. Het is net zo met Yves. Als we samen spelen voelt het als the Moving Targets, precies zoals dertig jaar geleden.”
Hoe is het voor jou, Emilien, om de plaats in te nemen van een illustere voorganger en dan ook nog eens zijn ouders te ontmoeten voor je dat voor het eerst publiekelijk gaat doen? Je weet ook dat fans van vroeger je onder een vergrootglas gaan leggen en vergelijkingen gaan maken.
Catalano: “Dat eerste optreden in Boston was erg spannend. We hadden nog maar kort geoefend met Ken. Er waren die avond 600 mensen; de hele Boston-scene was er. En dan ook nog in de ruimte waar Moving Targets in de jaren tachtig oefende. Dat gaf ons wel extra energie. Het had ook een ramp kunnen zijn natuurlijk, maar onder de omstandigheden hebben we het denk ik goed gedaan. En de ontmoeting met de ouders van Pat Brady vooraf; het zijn zulke fijne mensen. Pilgrimage is een groot woord, maar het maakte die avond magisch.” „Bovendien was het eten goed”, grapt Thibault, vrolijke noot in de band anno nu. „Voor mij was het toch anders want ik kende de muziek van Moving Targets niet. Maar ik hoorde wel direct dat alle bands die ik bewonder zich op de een of andere manier hebben laten beïnvloeden door de Targets. En, spelen in deze band geeft mij de kans om de mooist denkbare baslijnen te mogen spelen”, zegt hij met een grijns.
Catalano: „Ja, er is druk. Mensen hebben verwachtingen bij de ritmesectie. Maar het doel is om het zo goed mogelijk te doen, fun te hebben en er ook wel een eigen draai aan te geven. Want het is niet de bedoeling dat ik Brady’s partijen kopieer. Ik moet het mij letterlijk en figuurlijk eigen maken. Ik probeer sommige fills wel precies na te doen als ze kenmerkend zijn voor nummers. En op andere momenten probeer ik er een eigen draai aan te geven. Soms ook omdat ik gewoon niet kan wat Brady doet.”
„Een van de belangrijke dingen van de Targets was de energie. We proberen in elk geval die energie te reproduceren”, vult Thibault aan. „En deze band heeft een eigen unieke energie”, gaat Chambers verder. „Ik voel me nu enorm verantwoordelijk voor deze band en deze jongens. Ik zie niet in wat ons nu nog zou moeten stoppen. Alles wat ik ooit heb gedaan is allemaal uit elkaar gevallen, uitgezonderd Bullet Lavolta. Ik wilde altijd alleen maar muziek spelen, for better or for worse, en als het dan niet werkte, liep ik er voor weg. Binnen Moving Targets waren er vroeger altijd wel spanningen waardoor het niet bijeen kon blijven. Ik moet zelf de verantwoordelijkheid op mij nemen: in plaats dat ik vocht voor wat ik wilde en problemen te overwinnen, gaf ik het op. Ik ben voor veel dingen weggelopen in mijn leven. Toen was ik jonger. In de tussentijd ben ik gelukkig een beetje opgegroeid en heb ik een sterke sense of purpose. Ik ben nu 56 jaar oud en dit is de eerste keer dat ik mezelf heb gezegd: ik moet dit doen. We hebben net een tour door Europa gehad en hebben de tijd van ons leven. Ik ben nu bij een band die niet te stoppen is. Deze keer laat ik het mij niet weer ontglippen.”
6 september 2019 verschijnt Wires van Moving Targets op het Britse label Boss Tuneage. Vanaf 19 september tot en met 12 oktober tourt de band door Europa. In Nederland is Moving Targets te zien op 9 oktober in DB’s in Utrecht, op 10 oktober in Merleyn, Nijmegen en 11 oktober in Patronaat, Haarlem.