Tekst: Susanne van Hooft
Foto’s: Bente van der Zalm
Het was de derde keer dat Frank Iero met band Nederland aandeed. Elke keer met een andere band: van the cellabration en the Patience naar nu, met the Future Violents. Iero heeft de gewoonte ontwikkeld om bij elk nieuw album zijn begeleidende band een andere naam te geven, meestal passend bij zijn gemoedstoestand van dat moment. De namen van deze bands zijn niet zo legendarisch geworden als die van My Chemical Romance, de band waar Iero gitarist van was. Maar hoewel Iero begon als schuchtere gitarist die nu eenmaal muziek wilde maken en daarom na het opbreken van MCR zelf maar frontman werd, toont hij vanavond dat hij zelf een band prima kan leiden.
MCR was natuurlijk een iconische band, met een zeer toegewijde schare fans. Het verrast daarom niet dat Iero met luid gegil wordt ontvangen als hij het podium opstapt. Iero lijkt het wel te waarderen. Maar muziek maken staat voorop en the Future Violents laten zien dat ze daar voor gemaakt zijn. Al direct vanaf de rock ’n roll-achtige opener ‘Moto Pop’ zit de vaart er in. De stevig pompende bas, de strakke drums en de scherpe gitaren voeren de boventoon. Als een mooi contrast is te midden van al dit geweld zo nu en dan een viool te horen. De oude zaal van Melkweg is niet uitverkocht, maar het is gelukkig niet gênant leeg. Voorin staan mensen op elkaar gepakt (voornamelijk meiden met geverfd haar), maar achterin is er voldoende ruimte om te dansen (daar staan de grote mannen met een biertje in de hand het concert alvast te analyseren).
Wat een verademing om een frontman als Iero te zien: charmant, maar niet opdringerig; soms ontspannen tijdens een praatje tussen de nummers door, maar meestal heel geconcentreerd bezig met zijn gitaarspel. Iero is duidelijk de man waar het om draait. Hoewel het samenspel gesmeerd klinkt, zijn de bandleden naast hem vooral dienend. Omdat het concert van vanavond een dubbelconcert is, (later volgt het optreden van Laura Jane Grace and the Devouring Mothers) heeft Iero en band maar een uur speeltijd. In dat uur komen vele nummers van alle drie de albums van Iero voorbij, maar de nadruk ligt uiteraard op het album ‘Barriers’ dat recentelijk verscheen. Dit maakt het tot een afwisselende set, waarbij op de juiste momenten door de zaal wordt meegezongen. Dat het publiek vrij homogeen is, maakt het concert een feestje voor insiders, een prettig onderonsje. Dit is in elk geval niet het concert waarbij je moet leren crowdsurfen; niet iedereen is voldoende bij de les om anderen op te vangen.
Hoewel we oorspronkelijk voor Frank Iero and the Future Violents kwamen, pakken we ook het optreden van Laura Jane Grace and the Devouring Mothers mee. In eerste instantie tonen de overgebleven mensen in de zaal zich afwachtend. Na het gejoel bij Iero klinkt het applaus aanvankelijk vooral beleefd. Op het podium staat iemand die niet als vanzelf iedereen voor zich wint, een stoere vrouw met rauwe stem. Maar met elk nummer dat de band speelt en met ieder persoonlijke verhaal dat Laura Jane Grace ons meegeeft worden we meer gepakt. Nummers gaan over Amsterdam (volgens Grace een geweldige stad), over Chicago (woonplaats van Grace, maar ze vindt het verschrikkelijk en is op missie om iedereen te overtuigen nooit naar deze stad te gaan) en over hoe lastig het soms is om als moeder het juiste te doen. De zaal reageert met elk nummer enthousiaster en waagt zich aan een roep om meer wanneer de band het podium verlaat. Helaas, na een uur spelen is de tijd echt op… of de stem van Grace natuurlijk.
