Tekst: Susanne van Hooft
Foto’s: Bente van der Zalm
De verwachtingen waren hooggespannen, gisteren op de regenachtige avond in een volgepakt Rotown. Sports Team is één van de bands waarvan de naam rond gonst. Anders dan shame, Fontaines DC. en The Murder Capital, bands die vaak in dezelfde adem worden genoemd als het gaat om de nieuwste ‘must sees’, maakt Sports Team geen post punk, maar indierock, in de traditie van Pavement en Blur. De band deed ‘t goed op Best Kept Secret en stond dit jaar ook op Reading & Leeds. Vanwege de overweldigende belangstelling voor dit concert is het verplaatst van het kleinere V11 naar Rotown. Regendruppels nog uit de haren schuddend pakten de nieuwsgierigen zich samen voor het podium en tot ver daar achter, want de show is uitverkocht.
Stipt kwart voor tien drommen de vele bandleden (zes maar liefst) zich met hun instrumenten op het podium. Luid applaus klinkt, maar de zaal is bij het eerste nummer toch nog een beetje tam. Eerst maar even aankijken, lijkt het devies. Zanger Alex Rice werkt hard, laat zien dat hij er zeker wel zin in heeft. Hij spuugt wat bier omhoog en praat veel tegen de aanwezigen, ook zonder microfoon. Handen worden geschud van mensen vooraan. Dit harde werken loont, want tegen de tijd dat publiekslieveling ‘M5’ gespeeld wordt, komt het echt los en kan Sports Team oogsten. De band wordt wat losser, energie springt van publiek naar band en weer terug en vormt een mooie wisselwerking.
De weidse gebaren van Rice staan in groot contrast met de stille houding van Ben Mac, die vooraan af en toe een tamboerijn schudt. Mac is eigenlijk de enige die stil staat, verder beweegt iedereen en we zien vooral blije gezichten.
Sports Team maakt liedjes die eenvoudig in het gehoor liggen en die vragen om een volle zaal. Laatste single ‘Here It Comes Again’ is een voorbeeld van zo’n nummer dat bij voorbaat al groots klinkt. Natuurlijk doet dit het ook vanavond goed. Maar er zit een mooie dynamiek in de nummers en naast de uptempo momenten zijn er ook rustige momenten waarop de stem van Rice prettig beheerst de hoogte in gaat. Jammer natuurlijk dat er op zulke stille, intieme momenten altijd wel weer iemand is die zich even moet laten horen. Rice kan er wel om lachen.
Met brede grijnzen verlaten de bandleden na een krap half uurtje het podium. Natuurlijk komen ze nog terug voor een paar nummers. Rice verdwijnt en zoekt de zaal even op. Veel mensen zingen mee met ‘Kutcher’, maar na drie kwartier is de koek echt op en gaat het gordijn dicht. Mensen lijken niet te willen geloven dat het afgelopen is, ze zingen rustig door met Robin Williams’ ‘Angels’. Maar het gordijn gaat toch echt dicht. Wie echt nog niet genoeg heeft van Sports Team kan zich scharen om de merchtafel, want daar hebben de eerste bandleden zich al naar toe gehaast.
