Tekst: Susanne van Hooft
Foto’s: Bente van der Zalm
Als je even vergeten was hoe punk ook al weer klinkt, dan was deze avond een goede les. De teaser kwam van The Kaak, het uitroepteken van Bad Breeding. Deze Britse band bracht dit jaar Exiled uit, het derde album alweer. Bad Breeding maakt onversneden punk, waarbij klassieke thema’s worden bezongen zoals onrechtvaardigheid tegen lagere sociale klasse en het toenemende contrast tussen rijk en arm.
Maar eerst dus The Kaak. Op het podium zien we een jonge gitarist met een nog jongere drummer en een iets minder jonge bassiste. Harde, recht toe recht aan muziek wordt ingezet, maar al vrij snel stopgezet vanwege een gebroken snaar. Omdat de nieuwe snaar van ver moet komen ontstaat er een spontane stand-up comedy van mensen uit de zaal en bandleden. Na wat grappen en grollen gaat het opnieuw hard los op de snaren. We worden getrakteerd op veel korte liedjes, die weinig subtiliteiten kennen. Mensen voorin de zaal ervaren dat niet als probleem en springen evengoed. The Kaak volbrengt daarmee de taak om de zaal op te warmen prima.
Even later horen we van Bad Breeding wat het ook al weer was: onversneden punk. Zanger Christopher Dodd spuugt zijn woorden boos uit. Zonder blikken of blozen kijkt hij de mensen in de zaal aan. Deze kijken net zo onverschrokken terug. Al snel duikt Dodd de zaal in, om daar rond te lopen, de band vanaf de zaal gade te slaan en weer terug het podium op te gaan. Dit herhaalt hij zo vele malen. Muzikaal is Bad Breeding interessant door de frequente tempowisselingen en sterke gitaarspel. Opvallend zijn de mooie drumpartijen; Ashlea Bennett lijkt wel de bandleider, zo bepalend is zijn geluid voor de band. Een mooi moment van de avond is wanneer de mannen instrumentaal los gaan en als in een trance naar een climax toewerken. Dat heeft zijn weerslag op de menigte (ja Worm is aardig volgepakt). Je hebt moshen, stagediven en trampoline springen. Vanavond doen mensen vooraan een combinatie van alledrie.
Bad Breeding werkt de hele set liedje na liedje af, zonder tussendoor iets te zeggen. Toch komt de band niet afstandelijk over, vooral niet omdat Dodd zich zo vaak in de zaal bevindt.
Plotseling, na krap drie kwartier spelen is het afgelopen. De zaal wordt bedankt en de bandleden zijn van het podium verdwenen voordat we met onze ogen hebben kunnen knipperen. ‘Old school punk met pit, zeg’ horen we iemand naast ons zeggen. En dat was het.
