Column door Theo Stepper

Tijdens The Pretenders schijnt de zon uitbundig. Toch heb ik kippenvel en van binnen smelt ik. Chrissie Hynde… wat een stem! En wat een gids langs Memory Lane. Hoe klein kan een man worden van zich plotsklaps weer gevoelens uit zijn pubertijd herinneren? ‘I found a picture of you…’

Een man in zwart weet dat hij niet smelt van een beetje zon. Ray Ban en Nivea heb ik thuisgelaten. Maar wat te doen aan puberaal sentiment dat zich een weg naar buiten vreet? Op mijn leeftijd schaam ik me niet voor tranen. Mijn baard houdt ze vast zodat ik straal als een discobal op een schoolfeest. Langzaam wieg ik mijn heupen op de maat van de muziek: ‘I stand by you…’ 

Slowen met Chrissie, ik ben ook een pretender. Met mijn ogen dicht ben ik even weer zestien. ‘Don’t get me wrong’, ik wil niet terug naar vroeger, toch voelt het goed om de tijd te trotseren. Met mijn ogen dicht en mijn kop in de zon kleurt zwart oranje. De vlinders in mijn buik tieren welig, ze hebben dan ook meer ruimte dan ooit.

Geluk moet soms een handje worden geholpen, maar zit uiteindelijk toch van binnen. Het is er altijd geweest, het zit er nog en zal nog wel even blijven. Voilá, de tranen in mijn baard zijn al verdampt. Ik ben weer gewoon een man in zwart, daarvan lopen er hier genoeg. ‘Middle of the road’, zeg maar. Ik heb ‘Brass in pocket’, iemand een biertje?