Tekst: Susanne van Hooft
Foto’s: Bente van der Zalm
De alternatieve rockband The Amazons bracht eerder dit jaar het sterke album ‘Future Dust’ uit en tourt op dit moment ter ere van dit album door Europa. De show in Rotown was al maanden van tevoren uitverkocht. Gisteravond waren we er getuige van hoe een band een zaal kan wegblazen, niet met simpele herrie, maar met muzikale overmacht.
De stemming bij de eerste tonen van ‘Stay With Me’ is exemplarisch voor wat we de verdere avond zullen zien. Vanaf deze eerste minuut lijkt Rotown één. Uit vele kelen klinkt het nummer door de zaal. Zanger Matt Thomson toont zich zelfverzekerd en weet hoe hij blikken moet vangen. Het overdreven op de grond liggend gitaarspelen, of de gitaar demonstratief hoog houden heeft hij, maar ook The Amazons niet echt nodig, toch zullen we daar het komende uur veelvuldig op worden getrakteerd.
The Amazons trok al op binnen 5 seconden, maar dat het nog een tandje sterker kan, zien we vrij vlot na de start, met het nummer ‘25’. Hierbij toont de band zijn overtuigingskracht en souplesse definitief. We zijn pas bij het vierde nummer, wanneer het zweet van de lijven van de bandleden gutst, maar ook in de zaal bereikt de temperatuur het kookpunt. Zo dendert de band nog even door en laat zich niet van de wijs brengen door onnodige kletspraatjes tussendoor, alsof Thomson bang is daarmee de aandacht van de mensen te verliezen. Af en toe roept hij er een bijna accentloos ‘Dankjewel’ tegenaan. De boog kan niet altijd gespannen blijven. Ongeveer halverwege de set lijkt het publiek even een korte adempauze nodig te hebben: de mooie uitvoering van ‘End Of Wonder’ wordt wel gewaardeerd, maar krijgt niet bijzonder veel bijval. Pas als ‘In My Mind’ wordt ingezet, met een superstrak samenspel, valt op dat de energie bij de zaal weer terugkomt, en dus even verminderd was. Hierna wordt de versnelling weer doorgepakt met ‘Doubt it’, een mooi bluesgeoriënteerd nummer met veel dynamiek. Vol overgave zingt de zaal mee en met evenveel overgave maakt Thomson een ommetje in de zaal. En, het duurde even, maar bij de uitsmijter ‘Little Something’, onder subtiele regie van Thomson, ontstaat er dan eíndelijk een moshpit. Dat dit optreden niet alleen voor de fans in de zaal een feest was, maar ook voor de band zien we later, wanneer bij de toegift ‘Black Magic’ niet alleen Thomson, maar ook gitarist Chris Alderton en (voor het eerst in zijn muzikantenloopbaan) bassist Elliot Briggs de zaal in komen spelen. En van die gelegenheid, dat iedereen van het podium is, maakt drummer Joe Emmett gebruik om eindelijk ook echt los gaan.
