Tekst: Wim du Mortier, Dennis de Waard, Susanne van Hooft
Foto’s: Bente van der Zalm

Maandenlang was het aftellen, er hing een groot bord in Rotown dat de dagen aftelde. Gisteren was ein-de-lijk de eerste dag van de tweede editie van showcasefestival Left of the Dial. Alsof de bands net zo stonden te trappelen als de organisatie, zo vol gas ging het. Herrie is er vaker op vrijdagavond in het centrum van Rotterdam, maar nu kwam de herrie vanuit de kelders van gebouwen, door de muren van oude panden van de deelnemende clubs. Festivalgangers wisten de weg naar de verschillende locaties goed te vinden en bij elk optreden was het goed druk. 

We lopen van Vibes via Rotown naar V2 voor Paracetamøl, Global Charming, Deeper en Peeping Drexels

Paracetamøl geeft Left of the Dial de aftrap in Vibes. De bandnaam is in ieder geval zorgvuldig gekozen, want het Arnhemse kwartet maakt hoofdpijn-opwekkende pleurisherrie in de mooiste zin van het woord. Fuzzrock met punk, aangevoerd door een ziedende zanger die zijn opgekropte woede kan afreageren op de microfoon die niet op zijn plek wil blijven staan. Het piepkleine podium houdt de energie van de band lekker dicht op elkaar zodat er maar één kant is, waar de herrie nog op kan: de zaal en het publiek in. Snaren worden geragd, drums worden mishandeld; Paracetamøl weet precies de juiste balans in chaos en controle. Paracetamøl komt net iets te traag op gang, ze hebben net wat teveel nummers die op elkaar lijken, maar weet in de tweede helft toch te scoren, door het beste voor het laatst te bewaren. (DdW). Om de hoek in Rotown vragen we ons af of we opeens in een tijdmachine en daarmee bij een show van Talking Heads zijn beland? Nee, het is het Amsterdamse funk, pop en rockkwartet Global Charming. Het kwartet staat zo stoïcijns als het maar kan op het podium (meer dan een ‘dankjewel’ en ‘wij zijn Global Charming’ komt er niet af), maar heeft wel een flink blik aan grooves, ritme- en tempowisselingen geopend. Muziek voor zowel het hoofd als de voeten, Global Charming weet met de fijne dubbele vocalen en minimalisme in het gitaarspel voor maximaal effect te gaan. Een fijn bandje om in de gaten te houden.(DdW)
De avond is pas halverwege en we bevinden ons in V2 als we een besluit nemen: absoluut hoogtepunt deze avond is Deeper uit Chicago. De band past in het rijtje post-punkbands die hun muziek verzorgd brengen en met studie in elkaar puzzelen. Nederlands equivalent is The Homesick, waar de gitaarsound van Deeper sterk aan doet denken. Stuwende baslijnen en drums leggen een strakke vloer waarover twee gitaren voortdurend speels en fijnzinnig hun eigen weg zoeken. Dat levert prachtig samenspel op, zorgvuldig gedoseerd, vol earcandy en mooie melodielijnen. Nooit vliegt de band uit de bocht; daar lijkt in de bestudeerde muziek van Deeper geen ruimte voor. De stem van zanger-gitarist Nic Gohl doet wat betreft intonatie een beetje denken aan The Cure’s Robert Smith. De snik in zijn stem zal niet bij iedereen in de smaak vallen. Hij zingt met passie en zijn zanglijnen maken de liedjes prachtig afgeronde popsongs. En dat laatste is precies waarin Deeper zich onderscheid van de Nederlandse genregenoot The Homesick. (WdM)

Even later zien we in dezelfde zaal dat het ook anders kan uitpakken. Peeping Drexels hebben de pech dat de zanger nogal onder invloed is, waardoor hij zeker aan het begin van het optreden vooral aandacht voor de grond heeft. Hij zit op het podium en gaat er op een gegeven moment ook maar even op liggen. Met vakmanschap weet de rest van de band onverstoorbaar door te gaan. De liedjes zijn afwisselend – veelvuldig stevige postpunk met soms een rustmoment- en bevatten verrassend veel samenzang. Al met al is de show intrigerend en de band wordt aan het einde van de set beloond met enthousiast geroep van de zaal om een toegift. Maar met dit optreden heeft Peeping Drexels ons nog niet voor zich gewonnen. (SvH)

Worm is decor voor Bààn, One sentence. Supervisor, Do Nothing en Sinead O’Brien

Worm is een interessant, industrieel pand waarin het toiletbezoek al een attractie op zich is, maar natuurlijk hebben we meer aandacht voor de bands die er spelen. Op de vroege avond is One sentence. Supervisor de eerste band voor Left of the Dial in Worm.

Het openingsnummer van deze psychedelische rockband duurt maar liefst tien minuten. Met stuwende drums en bas creëert de band een donkere sfeer; de versnelling van het ritme maakt de muziek meeslepend en speels. Als een waar collectief staan de bandleden in een open kring naar de zaal toe, zodat zij niet alleen de mensen in de zaal maar ook elkaar goed kunnen zien. De muziek is intrigerend en doet denken aan een kruising tussen My Baby en Tame Impala. (SvH)
Bààn is een van de bands die laat zien dat Left of the Dial echt meer te bieden heeft dan alleen post-punk en gitaargeweld. Met jazzy drumwerk en betoverende elektronica spinnen ze ellenlange composities die aanzwellen en weer wegebben. Experimentele muziek die boeiend is om live naar te luisteren. (WdM)
Het Nottinghamse Do Nothing staat voor het eerst in Nederland en laat er geen gras over groeien. Het kwartet maakt muziek die hokjesdenkers alle hoeken van de kamer (of in dit geval de hoeken van Worm) laat zien: postpunk, funk, artrock, soms zelfs een vleugje LCD Soundsystem. Alles aangevoerd door de cynische en soms uiterst sarcastische Chris Bailey die – al lurkend aan zijn biertjes en fles wijn – oneliner na oneliner bezorgt: “SAY SOMETHING, GODDAMMIT YOU’RE ON TV!” of het briljante “I wake up with a bruise that looks like a map of the incident”. Het publiek in de Worm moet eerst nog even wennen aan het personage van Bailey, maar hoe verder de show vordert, hoe meer ze uit de handen van hem lijken te eten. De vele handkusjes die we toegeworpen krijgen lijken oprecht. Do Nothing geeft niet alleen een goede en strakke show, maar ook een voor Left of the Dial legendarische. (DdW)
In Worm sluiten we een geslaagde eerste avond af met de Ierse Sinead O’Brien. Het is even wennen voor je ogen en oren, na heel wat springerig post tot punk gitaargeweld. O’Brien, geheel in het wit gekleed, straalt rust uit op het podium. Haar kompanen doen al even zeer rustig hun werk op gitaar en drums. Geassocieerd met de Ierse golf post-punk toont deze artiest maar weer eens aan hoe de uiteinden van dit genre worden opgerekt en inmiddels van alles en nog wat omvat. Ja, de muziek is repeterend en zet soms hoog in qua volume, maar komt even vaak niet veel verder dan een ritmische begeleiding van een woordenwaterval. Zware bassen, zweverige klanken en de op statige toon gedeclameerde poëzie van de Ierse vormen een interessante combinatie en komen in Worm bijna sacraal over. Maar de rustig voortkabbelende soundtrack voor de woorden van O’Brien wiegen de vermoeide geest na een avond lang nieuwe indrukken opdoen ook onbedoeld in slaap. (WdM)

Stampvol V11 thuis voor Black Leather Jacket, Heisa en DITZ

Aan boord van V11 heeft volgens de zanger van het Vlaamse Black Leather Jacket de band nog nooit op een boot opgetreden en “zijn mijn bandmaten allen zeeziek!” Niets aan te merken, Black Leather Jacket raast net zo hard als hun landgenoten Sons dat op de vorige editie van Left of the Dial deden. Stevige fuzzrock met een scherp oog voor catchy melodieën en zelfs een oorworm van een “Whoowhoowhoo”.

Dat de veertig minuten, die Black Leather Jacket als een op hol geslagen pitbull volblaft, aanvoelt als twintig minuten is een heel goed teken. De vlam slaat net niet in de pan, maar Black Leather Jacket drukt Nederland een mooi visitekaartje in de handen. (DdW)

Met aangename strijdkreten van drummer Jonathan Frederix neemt Heisa het roer van varend podium V11 over. Het geluid is wat lastig in te stellen vanavond in V11, daarom begint de band wat later dan gepland. Het vonkt vanaf dit eerste moment, deze verfrissende en toch vertrouwd klinkende muziek. Verfrissend door het veelvuldige gebruik van effecten, bijvoorbeeld bij de zang en de loops, vertrouwd door de stevige en zware gitaren. Even later blijken de monitors toch niet goed afgesteld en begint de band, nadat de monitor is bijgesteld, opnieuw met een ingezet nummer. De zaal is begripvol en juicht aanmoedigend. Het duurt minder dan een seconde voor de sfeer weer terug is. De muziek nodigt uit tot meebewegen, vooraan staan mensen in een soort trance te dansen. Voor zanger Jacques Nomdefamille is bewegen bijna onmogelijk, als je zoveel spullen om je heen verzamelt, blijft daar bijna geen ruimte meer voor over op het intieme podium van V11. Geef deze band een groter podium, zouden we hierbij willen zeggen. (SvH)
Noise-rock band DITZ weet ook wel een feestje te bouwen in V11. Al vroeg in de set crowdsurft zanger Cal Francis al zingend door de propvolle boot. Met veel muzikale passie storten de muzikanten hun gitaarherrie over de hoofden van de festivalgangers. Het eindeloze herhalen van riffjes is heerlijk om ongecompliceerd op te bewegen, of het nu moshen, of hoofdschudden is. Francis is nieuwsgierig naar wat er gebeurt als iedereen naar een bepaalde kant van de boot gaat, zouden we gaan schommelen? Hij moedigt de zaal aan om dit uit te proberen en is helemaal in zijn nopjes als de boot inderdaad gaat schommelen. Aan het eind van de set gaan alle kranen met nare geluiden nog even open en geeft iedereen op de warme boot nog het laatste restje energie. Missie geslaagd. (SvH)

Forbidden Wizards, Mind Rays, PABST, Dumb en Budget Trash in het donkere en warme NSR 

NSR is een leuke en evenzeer eigenaardig podium in de brede verzameling locaties op Left of the Dial. Zowel boven als in het lage keldertje beneden ademt het de sfeer van een uit de hand lopend krakersfeestje. Die indruk wordt benadrukt wanneer er bandjes spelen die in de circuit gedijen. Rotterdams Forbidden Wizards bijvoorbeeld. Met hun zal-ik-je-’s-lekker-in-je-bek-spugen-punk zetten ze het keldertje van NSR in no time op zijn kop. Binnen anderhalve minuut is de zweetlucht in dikke plakken te snijden. Kei- en keihard gaan ze tekeer met veel lol en inzet. Tot groot vermaak van liefhebbers van snelle brute punk. Leuk om naar te kijken, en ze laten zien waarom ze een plekje op dit festival verdienen. (WdM)
Ook boven in NSR is het lekker donker en vol zodat het Vlaamse Mind Rays in het schemer van start gaat. Zanger Sis Sevens staat zo’n beetje tussen de mensen in de zaal en is daardoor in schaduwen gehuld. Deze intieme sfeer past goed bij de garagerock die de band maakt, want moshen was nog nooit zo eenvoudig. Sevens doet er zelf in elk geval veelvuldig aan mee. In rap tempo komen de nummers voorbij. ‘Dit is het langste nummer dat we ooit hebben gemaakt’, horen we als aankondiging van een nieuw liedje. Ah, het nummer lijkt inderdaad langer dan twee minuten te duren. Niet alleen de liedjes wisselen zich vlot af, ook binnen de nummers zelf horen we veelvuldige tempowisselingen. Saai is Mind Rays zeker niet. (SvH)
Wie PABST zag in de kelder van de NSR, deed dat op gevaar voor eigen leven, en is nu waarschijnlijk zo doof als een kwartel. Het Duitse trio speelde mokerharde punk met dikke betonnen lagen aan noise met een grote ‘Fuck you’-attitude waar je bang van zou worden. De zaal stond tot op de laatste vierkante meter vol en wie vooraan staat heeft een schreeuwende zanger op een centimeter of vijf en een half voor zich. PABST is genadeloos hard, speelt elke noot, drumfill en oerkreet vanuit hun tenen en staat in zo’n kelder op het juiste tijdstip op de juiste plaats. (DdW)

Wat je ver haalt is lekker, moet de organisatie van Left of the Dial gedacht hebben, want nogal wat acts dit jaar komen van over de grote plas. Uit Vancouver is Dumb te gast. Een multicultureel collectief dat in NSR – heel toepasselijk voor deze omgeving – charmeert met losjes gebrachte rammelrock, zo uit de garage geplukt. Het is als je je ogen dicht doet bij vlagen alsof je bij een eerste optreden van Sebadoh aanwezig bent, zo zeer schuurt en wringt het, net zo noisy is het bij vlagen. Wat het beter maakt dan doorsnee zijn de prima liedjes die je nog net door alle rommeligheid heen kunt horen. (WdM)
Gitarist Tibo Nassel van de Belgische formatie Budget Trash speelt van acquite de paljas in de kelder van NSR. Hij trekt gekke bekken op accenten in zijn gitaarspel, zoekt oogcontact met de mensen in de zaal voor hem. En al na een minuutje of wat springt hij de zaal in om er met zijn gitaar al spelend rond te lopen. Niet zonder gevolgen. Zijn bril zakt steeds weer naar het puntje van zijn neus en dondert op de grond. Gelukkig is de sfeer goed en zijn er enkel vriendelijke mensen. Nassel wordt dan ook snel geholpen door een toehoorder, die hem de bril weer op zijn neus zet en hem nog liefkozend even het hoofd vasthoudt. Budget Trash speelt een set vol gitaarpop met surfinvloeden, weer dankzij het gitaarspel van die paljas, en de batterij aan geluiden die hij uit zijn board vol effecten tovert. Leuk, grappig schouwspel, maar het gaat een beetje ten onder in het kwaliteitsgeweld op dit festival en boeit niet lang. (WdM)

Na zes uur herrie en heen en weer geren is het voor nu even genoeg. Maar hè, dat voelde weer lekker die eerste dag. We zijn onder de indruk van de strakke organisatie en de mooie programmering. Waar halen ze al die goede bands toch vandaag? En dan te bedenken dat er nog meer bands staan te trappelen om op de tweede avond van zich te laten horen…

Lees hier het verslag van de tweede dag van Left of the Dial 2019.