Tekst: Wim du Mortier

In de eerste jaren van het nieuwe millennium braken verschillende Britse bands door die allemaal terug leken te grijpen naar artpunk uit de jaren tachtig met Wire en Gang Of Four als inspirerende voorbeelden. Hun muziek was veelal ontegenzeggelijk punk, luid en bruut, maar ook stuiterend dansbaar en intelligent in elkaar gezet. Block Party, Franz Ferdinand, Maxïmo Park, The Automatic, The Wombats, Klaxons, Look See Proof én The Futureheads vormden een nieuwe generatie postpunk. The Futureheads viel op door de complexe composities – herinnerend aan het muzikaal intellect van XTC – de stuiterende uitvoering en vooral de knap bedachte staccato zangpartijen in prachtig Sunderlandse tongval. 

Aan het bestaan van de band lijkt een sluimerend einde te komen na het verschijnen van hun vierde album The Chaos in 2010. Dit album scoorde al niet meer zo bijster en het dieptepunt volgde met Rant dat volledig acapella wél het sterkste van de band centraal zette. Daarna werd het stil en leek het even alsof ze samen met de plaatselijke voetbalclub Sunderland AFC – die ze een warm hart toedragen – voorgoed van het toneel verdwenen. Tot plots dit jaar een nieuwe plaat verschijnt, vervolgd door een Britse tour in december dit jaar. Het is nog onduidelijk of daar een Europese tour aan wordt vastgeknoopt. Ze zien er wat ouder uit, wat aan gewicht gewonnen, meer gezichtsbeharing en wat grijs in de lokken. Verder horen we op Powers The Futureheads zoals we die van vroeger kenden: luid, stuiterend, soms je zintuigen teisterend met een overvloed aan informatie, soms met een raak popliedje met hitpotentie zoals ‘Good Night Out’.

In een chat met zanger en gitarist Barry Hyde legt hij uit wat er in de tussenliggende periode is gebeurd. “We hebben als band een pauze ingelast. Die tijd hebben we allemaal op een eigen manier benut, en zowel als artiest als privé andere dingen gedaan. Gitarist Ross Millard, mijn broer en drummer Dave Hyde en ik hebben allemaal platen gemaakt met andere projecten. Jaff (bassist David Craig) is gediplomeerd onderwijzer op een basisschool geworden. Daarnaast werkt mijn broer als schilder en tegelzetter, Ross organiseert een kunstfestival in Sunderland dat Summerstreets heet. En ik geef les.”

Ik had verwacht dat jullie nu op een leeftijd zijn waarin het (gezins)leven het even overneemt van de muziek….
Oh nee, dat is absoluut niet het geval, in tegendeel. Ik denk dat muziek voor ons allemaal nu nog meer centraal in ons leven staat dan voorheen. Muziek gaat nooit weg. Het belangrijkste is dat we een sterke wil hebben om te spelen en te schrijven. Je moet gedreven zijn, nieuwsgierig blijven en het idee hebben dat je iets wilt vertellen. Als dat verdwijnt, dan stop je een muzikant te zijn.

Ben je blij dat jullie nu weer terug zijn?
We zijn hartstikke blij dat we weer samen muziek maken. En trots dat we het voor elkaar hebben gekregen om de band weer bijeen te krijgen en een plaat vol nieuw materiaal hebben kunnen maken. We hebben vooraf misschien wel een beetje onderschat hoeveel energie er in het maken van een nieuwe plaat gaat zitten. Maar het is gelukt en we kijken nu erg uit naar de tour door het Verenigd Koninkrijk in december! 
Ik heb het gevoel dat we met Powers netjes de draad hebben opgepakt waar we die met The Chaos in 2010 hadden achtergelaten. Het is in mijn ogen in essentie nog steeds prog-punk. Dat is wel beschouwd een muzikale contradictie. Punk gaat normaal gesproken muzikale concepten als samengestelde maatsoorten, extended harmony en modulatie uit de weg. Onze muziek is door de jaren alleen maar meer gerijpt en meer geavanceerd geworden omdat we allemaal zijn gegroeid en die kennis en ervaring nu weer kunnen gebruiken in onze muziek.

Hoe is de plaat tot stand gekomen? Is er lang over gedaan of zijn jullie bij elkaar gekomen en is het in de snelkookpan gegaan?
Het is verreweg het meest geleidelijk gegroeide album dat we ooit hebben gemaakt. We kwamen meestal op een zondag bij elkaar en het heeft denk ik wel zo’n veertig sessies in beslag genomen. Op het laatst werkten we vaker aan de nummers. Die concentratie is nodig om genoeg energie en inspiratie te krijgen om de plaat ook echt af te maken. Het voelde een beetje alsof we met elkaar erop los hakten op een heel groot stuk marmer, zonder ook maar enig idee te hebben wat voor een beeld er uiteindelijk uit zou moeten komen. Het was een immense onderneming. Maar we hebben er alle vier veel energie in gestoken. De uitdaging was vooral om aan te leren hoe we de creatieve energie als het ware aan konden zetten op de momenten dat we bij elkaar waren. Maar dat is gelukt en we zijn heel erg in onze nopjes met de plaat die we zodoende hebben gemaakt.

In de periode tussen 2000 en 2010 was er een opleving van wat toen al postpunk werd genoemd. Jullie werden tot die stroom Britse bands gerekend. Nu zijn jullie even van het toneel verdwenen en in de tussentijd is postpunk weer even populair. Maar intussen zijn er wel tal van andere bands, waaronder veel Britse, die jullie plek hebben ingenomen. 
Ja, dat klopt. En er zijn er een paar die we erg goed vinden. Idles en Fontaines D.C. bijvoorbeeld. Maar wij zijn ook erg enthousiast over een Canadese band die Crack Cloud heet.

Idles is politiek erg uitgesproken, in een tijd waarin jullie land politiek op zijn kop staat. Voelen jullie je geroepen om met jullie muziek een duitje in het zakje te doen in de discussie?
Ik vind dat artiesten zelf kunnen bepalen waarover zij zich willen uitdrukken. En ja, je kunt gerust zeggen dat er in de politieke wereld op dit moment heel veel is om je boos over te maken of toch op zijn minst met interesse te volgen. Maar ik vind ook dat het geen verplichting is dat artiesten daarin stelling moeten nemen. Op onze nieuwe plaat zeggen we trouwens wel iets over de politieke spanningen in Engeland in het nummer ‘Across The Border’.

Jullie touren straks door jullie land. Kom je ook nog naar Nederland?
Ik hoop het. Help ons maar aan een optreden!

En hoe is het nu met Sunderland AFC?
Hahaha. Tsja, waar moet ik beginnen…. breek me de bek niet open.