Tekst: Susanne van Hooft
Foto’s: Bente van der Zalm

Voor de gemiddelde Nederlander die niet vlak naast de grens woont, is het even rijden, dus waarom zou je een bezoek brengen aan Sonic City in Kortrijk, België? Je zou er naar toe kunnen gaan omdat het een lekker kleinschalig festival is, of vanwege de bijzondere curatoren (Cate Le Bon en Shame) waardoor de muziek gegarandeerd goed is. Wij kozen ervoor vanwege de mix publiekstrekkers (Thurston Moore, Shame, The Murder Capital) naast jonge, relatief onbekendere bands die we graag eens live wilden zien. Op de zaterdag van het festival was Cate Le Bon curator, maar wij gingen voor de acts waarvan Shame curator was: Thurston Moore, Omni, Squid, Corridor, The Murder Capital, Whispering Sons (die invielen voor Fontaines D.C.) en Shame zelf. Deerhunter pikten we ook mee.

De sfeer van een winterfestival verschilt natuurlijk met dat van een festival in de zomer. Of het nu regent en je ondanks je capeje doorweekt bent, of dat de zon zo schijnt waardoor er niet tegenop te smeren is, sfeer is er in de openlucht al snel. Voor een winterfestival is zo’n sfeer minder vanzelfsprekend.  Het complex van Départ ziet er op zichzelf niet heel aantrekkelijk uit, maar binnen worden de drie podia, de hangmatten en de foodcorner (vier vegafoodtrucks blijkt voldoende voor het aantal gasten) al snel gevonden en zo ontstaat beetje bij beetje een heus festivalgevoel.

Thurston Moore, Whispering Sons en The Murder Capital blijken meesters in opbouw spanningsboog

Als enige Belgische band staat Whispering Sons geprogrammeerd, met dank aan Fontaines D.C., die moesten afzeggen. De nummers worden zorgvuldig opgebouwd, als bij een orkaan rommelt de muziek in eerste instantie langzaam en ondergronds, waarbij de bas en de drums het ritme voortstuwen en de toetsen een aangenaam tapijtje vormen. Vervolgens stuwt het ritme omhoog wat uiteindelijk uitmondt in een spuwende vulkaan van energie. De zaal wordt hierin perfect meegenomen en lijkt dit optreden zeer te kunnen waarderen.

De opbouw van de muziek van Whispering Sons was zorgvuldig, maar even later zal Thurston Moore laten horen hoe het nóg indrukwekkender kan. Het gejoel dat opsteekt wanneer Moore het podium oploopt, verstomt snel en slaat om in een verwachtingsvolle stilte. Moore houdt zijn ogen dicht, ziet er geconcentreerd uit en slaakt een paar diepe zuchten. Drums en gitaren van de andere bandleden voeren zachtjes de spanning op. Dit moment wordt lang opgerekt totdat een onheilspellend gekras op de snaren de volgende fase inzet. Als ware orkestleider knikt hij naar de anderen wanneer deze moeten invallen. Het volgende uur is een muzikale achtbaan van één nummer, met verschillende thema’s die regelmatig terugkeren. Variërend van experimenteel gehannes met pennen en vorken, tot meer toegankelijkere melodieën die zachtjes voortkabbelen. Steeds wordt naar een hoogtepunt toegewerkt, waarbij de zaal even joelt, om vervolgens weer zorgvuldig de spanning opnieuw op te bouwen. Het is duidelijk dat hier een grootmeester, met team aan het werk is. Na een uur mag de zaal eindelijk applaudisseren en pas dan maakt Moore gebruik van de microfoon op het podium, om de mensen te bedanken.

Zelfverzekerd stappen de bandleden van The Murder Capital het podium op. Er zijn duidelijk veel liefhebbers van de band in de zaal, want voor het eerst horen we mensen luid meezingen. Inmiddels beheerst ook The Murder Capital de kunst van de spanningsboog bijna tot in perfectie. Vanaf het begin waarop bassist Gabriel Paschal Blake zijn bas omhoog zwiert en mensen brutaal aankijkt, via de opbouw van de nummers en het zetje dat zanger James McGovern de zaal geeft om los te gaan (‘There is energy in this room. In the face of death we say: let’s celebrate’) tot aan het eind waarop McGovern de mensenmassa induikt en laag boven de grond wordt opgevangen. The Murder Capital heeft weer een zaal voor zich gewonnen en laat iedereen in extase achter. 

Omni, Squid en Corridor werken hard

Voor postpunkband Omni is het vandaag de eerste show van de Europese tour. Hoewel er weinig op de nummers van Omni aan te merken is, zien we zeker in het begin een weinig spannend optreden. Misschien komt het doordat de zang nogal wegvalt achter de gitaren, misschien moeten de bandleden nog een beetje wennen aan het Europese publiek. Zeker in het begin komt er weinig energie van de band zelf en omgekeerd kijkt de zaal wat glazig naar het drietal. Na een minuut of twintig komt er voorzichtig een kentering en verschijnt er wat meer dynamiek in het spel. Niettemin blijft het hard werken voor de band, maar de Amerikanen hebben zich in elk geval goed opgewarmd voor de Europese shows.
Corridor gaat wel direct met volle energie van start en laat merken er veel zin en plezier in te hebben om op Sonic City te staan. Corridor maakt korte strakke rocknummers die afgelopen zijn voordat je er erg in hebt en ook voordat ze kunnen vervelen. Want eerlijk is eerlijk, na vijf nummers begint alles een beetje op elkaar te lijken. Dit neemt niet weg, dat de band op een aanstekelijke wijze muziek maakt en een lekkere show neerzet.

Tussen alle andere bandjes valt Squid positief op door net wat meer eigenheid te laten zien. De band heeft in elk geval direct de aandacht van de mensen wanneer ze van start gaan. Met de vele tempowisselingen lijken de nummers in eerste instantie wat rommelig, maar blijken ze vervolgens toch een zorgvuldig geordende chaos. Zichtbaar in hun element en met een heerlijk soort onbevangenheid dartelen de bandleden door de nummers. Dat heeft zijn weerslag op de zaal en zowaar, er wordt voor het eerst op de dag gemosht.

Jerkcurb en Deerhunter tonen zich vreemde eenden in de bijt

Jerkcurb laat zich inspireren door het verleden en dat is direct merkbaar. Jacob Read –in zeer zonnig pak- vertolkt met zijn band mooie luisterliedjes. We doen ons best om door deze aankleding heen te kijken, maar het lukt ons niet echt om geboeid te blijven. Om eerlijk te zijn staan wij in standje actie en dan moet het wel heel indrukwekkend zijn om ons een andere weg in te laten slaan. Jerkcurb lukt dat op dit moment niet. Je kunt er ook anders naar kijken, erbij gaan zitten en het dan sfeervol noemen.

Hoe neerslachtig kan iemand er op het podium uitzien? Zanger Bradford Cox van Deerhunter lijkt neerslachtigheid tot kunst te verheffen en gaat serieus op in zijn werk met het zingen van sombere nummers. Halverwege de set komt Cox wat los en blijkt hij toch ook wel humor te hebben, hoewel hij zijn best doet om dat te verbergen. Deerhunter is op zondag een wat vreemde eend in de bijt. Niet alleen is deze band door Cate Le Bon gecureerd – terwijl deze dag grotendeels in teken van Shame-acts staat – ook staat deze band als geroutineerde band tussen de veelal opkomende acts op het festival. Deze geroutineerdheid werpt zijn vruchten af, want we krijgen een show voorgeschoteld vol goede en soms wat vervreemdende indierock, eindigend in een mooie apotheose compleet met viool.

Feestelijke afsluiting door Shame

Tja, aan het eind van het festival is er eindelijk plaats voor curator Shame. Nadat de band eerder andere opkomende bands gelegenheid heeft gegeven om te laten horen wat ze in huis hebben, is het nu aan de band zelf om alle andere acts te overtreffen. Vanaf de eerste minuut is wel duidelijk dat dit gaat lukken. Zanger Charlie Steen maakt direct contact met het publiek en nodigt het uit om nog dichterbij te komen. Wanneer het eerste nummer is ingezet, duikt Steen nog even de coulissen in om even later bandleden van The Murder Capital mee het podium op te sleuren en zo’n beetje het publiek in te duwen. Grote mannen die van The Murder Capital, maar ze worden gelukkig op tijd gevangen. Veel van de bekendere nummers van het album Songs of Praise worden luid meegebruld, maar de band speelt ook veel nieuwe nummers. Behalve de overtuigende stem van Steen is ook de manier waarop hij de nummers vertolkt kenmerkend. Pratend met zijn handen en veel mensen aankijkend lijkt het eerder een gesprek, nou ja monoloog, dan een liedje. Terwijl Steen gepassioneerd zijn teksten over allerhande onrecht vertolkt, springt, rolt en rent bassist Josh Finerty net zo gedreven over het podium. Het geluid werkt niet echt mee, de zang is regelmatig bijna niet te horen en er moet zelfs een nieuwe basversterker aangerukt worden. De band laat zich hier niet door storen en gaat door met het binnenhalen van de overwinning. Het wordt een waar feestje: Steen die af en toe de zaal induikt, moshend met zanger McGovern van The Murder Capital (die we net als de andere The Murder Capital-leden regelmatig zien crowdsurfen door de zaal), dan weer staand op de mensenmassa en dan weer lachend op het podium naar de mensen om hem heen. O ja, tussendoor worden natuurlijk nog de pakkende nummers gezongen. Tja, het is moeilijk om niet mee te gaan in dit enthousiasme van band en publiek. Die mooie bundeling van energie is toch maar mooi de kern van een geweldig concert.