Tekst: Bente van der Zalm
Foto’s: Ivana van der Zant
Nadat we eerder onze neus buiten de deur staken in België met Pukkelpop en Sonic City, steekt CHAOS niet alleen de landsgrenzen over maar ook de Noordzee. Brighton is niet alleen thuishaven van Nick Cave, Royal Blood, Yonaka en Black Honey, maar ook broedplaats van veel onbekendere goede bands. Niet voor niets wordt hier jaarlijks het showcasefestival The Great Escape georganiseerd. CHAOS Music Magazine dook op een willekeurige doordeweekse avond een gemoedelijke zaal in en zag hier optredens van GLOO, Big Spring en Sick Joy.
Wanneer GLOO begint met spelen in de dan nog frisse zaal van The Hope & Ruin is het rustig, erg rustig zelfs. De punkrock daarentegen heeft geen rem. Gelukkig is dat precies waarvoor de alternatieve mensen uit Brighton naar deze plek zijn gekomen. Waar de band al vanaf het eerste moment los gaat, heeft de zaal nog wat tijd nodig, maar na het vierde nummer klinkt er toch een enthousiast applaus en komt er beweging in de zaal. Het half uur vliegt voorbij en voor we het weten staat de volgende band weer op het podium. Eveneens als Sick Joy komt ook Big Spring uit de stad zelf. Dit viertal brengt ons alternatieve rock. De stem van zanger Ollie Loring valt al vanaf het begin op; een mooie stem die zowel op drukke als op rustige momenten en zowel laag als hoog goed volstaat. De instrumenten begeleiden dit mooi, maar voegen zelf ook veel toe. Het enthousiasme van de band slaat als vanzelf over naar de zaal en er wordt vrolijk meegedanst.
Inmiddels is het lekker druk geworden in de tent en is het tijd voor Sick Joy. Sick Joy is een paar jaar geleden vanuit Newcastle naar Brighton verhuist omdat de muziekscene hier naar eigen zeggen beter bij hun muziek past. Royal Blood, Yonaka en de twee acts die we eerder deze avond zagen zijn voorbeelden uit deze scene. Al deze bands maken muziek in dezelfde rauwe rockhoek. Sick Joy maakt liedjes die duidelijk invloeden uit de jaren ’90 kent, met in het bijzonder Nirvana als voorbeeld. De nummers kennen een fijne opbouw met een mooi en rustig begin om vervolgens helemaal los te barsten. De rauwe stem van zanger Mykl Barton past hier heel fijn bij. Op de rustige momenten neemt deze je mee als in een droom, maar hij daagt je uit om mee te schreeuwen op de drukke momenten. Dat mee schreeuwen lukt vanavond zeker wel en een mislukte crowdsurfactie zorgt ervoor dat ook de moshpit opent. Vanaf dat moment is het echt feest in de zaal. Op het podium zien we vooral geconcentreerde muzikanten. Pas bij de toegift gaat die concentratie er een beetje af en komt ook de band zelf echt los. Er worden grapjes gemaakt en er wordt gekletst met het publiek. De laatste noten en bedankjes klinken en de band verdwijnt weer van het podium. Sick Joy laat vanavond zien hier in Brighton precies op de juiste plek te zitten. De muziek is goed. Het publiek enthousiast. Wij gaan met een goed gevoel naar huis. Wat wil je nog meer? O ja, dat Sick Joy een keer in Nederland zijn kunnen vertoont.
