Tekst: Wim du Mortier
Foto’s: Ivana van der Zant

Shows van !!! (spreek uit als chk chk chk) zijn steevast een feestje. Fans weten dat, en je hoort het voor het optreden van de band uit Brooklyn gonzen in een vol Bitterzoet. Vanavond zijn er veel mensen die de band eerder hebben gezien en elkaar op deze Sinterklaasavond vol verwachting vertellen wat deze band nu zo bijzonder maakt. En dan staat daar ineens die boomlange frontman Nic Offer op het podium wild met zijn armen én achterwerk te zwaaien alsof het een lieve lust is. En het dansen kan beginnen.

Ben je gevoelig voor dansbare muziek met een funky én punky inslag en heb je nog nooit van !!! gehoord? Dat kan toch bijna niet, want dit gezelschap timmert inmiddels 25 jaar aan de weg en heeft in die tijd een lijvig en consistent oeuvre opgebouwd. Met als meest recente release de dit jaar verschenen lp Wallop (wat vrij vertaald zo iets betekent als ‘een ongenadig harde uithaal’) waarop de band zich van zijn meest veelzijdige kant laat zien. De tracklist is gebaseerd op de keuze van vrienden en bekenden van de band uit een forse lijst nieuwe nummers die ze de afgelopen periode schreven. Die democratische aanpak levert een plaat op met typische eigenzinnige punkfunk waar we !!! van kennen tot en met aalgladde disco. 

Met die nieuwe nummers is de band, vijf man en een vrouw sterk, nu op pad door Europa. En zoals !!! betaamt krijgt de zaal in Amsterdam vanaf minuut één een flinke Wallop om de oren. !!! maakt het zijn fans niet makkelijk met een paar schurende nummers in het begin van de set. ‘$50 million’ is een nummer met een zanglijn die eigenlijk niet op de muzikale begeleiding lijkt te passen; het doet zeer aan je oren en is verleidelijk funky tegelijk. Gelukkig is Offer er met vocaliste Mia Pace om voor iedereen al dansend en springend op het podium de maat aan te geven en de fik te steken in de brandbare mix in de zaal. Klanken van verrukking in de zaal, handjes in de lucht, en binnen no time staan de eerste rijen in de zaal te dansen. Wie bij de eerste klanken al niet in beweging komt moet misschien de pols worden genomen om te kijken of er nog tekenen van leven zijn.

Veel aanmoediging heeft het publiek vanavond niet nodig, maar toch laat Offer het niet na om keer op keer zijn fans tot diep in de zaal op te zoeken en ze uit te dagen nog wilder te dansen op de funky klanken van zijn band. Een nummer als ‘Of The Grid’  hakt er direct heerlijk in, met een dwingende four-on-the-floor beat en opzwepende gescandeerde zang van Pace. Offer gooit intussen alleen maar olie op het vuur met energieke soms potsierlijke dansmoves, gekleed in een te strak kort broekje, t-shirtje en netjes gesneden colbert, alle drie uitgevoerd in ruitpatroon in kleuren als in een aquarel, roze, groen, verlopend naar wit ontleend aan het nieuwe logo met de drie uitroeptekens van de band. Offer speelt de sympathieke clown waar je wel om móet glimlachen; een dealer in kortstondig geluk die het persoonlijk komt afleveren bij iedereen in de zaal, door ze op te zoeken, aan te raken, aan te kijken, uit te dagen. Zo groeit funky ‘Dancing is the Best Revenge’ uit tot een van de funkorgatische hoogtepunten vanavond.

Toch heeft de muziek van !!! meer in zich dan alleen escapistische fun. Je hoort dat als je oplet terug in de teksten van Offer. ‘Serbia Drums’ komt langs, waarin het opnieuw gaat om staan voor waar je in gelooft, jezelf zijn, niet uitverkopen aan de verleiding van roem en geld, rechtvaardig, met oog voor anderen. En daar zit ook een politieke boodschap in verpakt. 

Het jasje gaat al snel uit, tot groot vermaak van de zaal die Offer aanspoort ook dat t-shirt uit te trekken. ’Nah, this is not that kind of show’. Achter al het energieke opzwepende visueel geweld van Offer en Pace staat de band te excelleren in óf het neerzetten van smakelijke beats en baslijntjes óf die solide basis in te kleuren met synthtapijtjes en subtiele slaggitaar partijen. De band doet nagenoeg onopvallend zijn werk maar doet dat overduidelijk met veel plezier. Blikken worden uitgewisseld en continu is er een glimlach om wat er in de zaal gebeurt of de fratsen die Offer uithaalt. Drummer Chris Egan laat zich vanavond voor het eerst in de geschiedenis verleiden tot een drumsolo, wat vooral op het podium zelf tot grote hilariteit leidt. En losjes worden nummers lang uitgesponnen en ruimte gemaakt om het publiek zingend en dansend te betrekken bij de show.

De set van een uur vliegt voorbij en sluit af met ‘This is The Door’ waarin Mia Pace behalve haar verleidelijke dansmoves ook haar vocale kunnen etaleert. Kort verdwijnt de band van het podium. Offer hapt naar adem backstage en wacht een moment of het publiek misschien opgeeft om een extraatje te roepen. !!! keert voor een enkele toegift terug. De band sluit af met ‘Slyd’, en voor de fans van het eerste uur is een beter slotakkoord nauwelijks denkbaar. Het nummer heeft alles wat !!! maakt tot een feest om te zien en te horen. Funky baslijnen worden gecombineerd met experiment met samples en songstructuur. Teruggrijpend naar acts die punk en funk combineerden in de jaren tachtig – de slab bas van A Certain Ratio meets de genialiteit van Talking Heads – maar dan in een modern jasje. In Bitterzoet is nog nauwelijks iemand te ontdekken die het koeltjes ondergaat. Bitterzoet in vuur en vlam. De zaal lijkt één kolkende hedonistisch dansende massa. Hopende dat dit nooit meer stopt.