Tekst: Bente van der Zalm
Foto’s: Susanne van Hooft
Al sinds het verschijnen van de eerste single ‘Makes No Difference’ bijna twintig jaar geleden brengt de Canadese band Sum 41 strakke punk-rock met het bijbehorende lekkere gitaargeweld. Gisteren stond het vijftal in AFAS Live. Vanaf het eerste moment, waarop ‘Turning Away’ klinkt, tot en met de laatste tonen van ‘Never There’ geeft Sum 41 de fans in AFAS Live waar ze voor komen: gitaarsolo’s, moshpits en meezingkoren.
Hoewel AFAS niet is uitverkocht, oogt het lekker vol in de zaal en dat is bij een concert als dit wel bijna een voorwaarde voor een geslaagde avond. Want hoewel je maar twee mensen nodig hebt om te moshen, voelt het toch beter als een massa dat doet. Sum 41 is geen Top 40 band, maar de aanwezige fans zingen de meeste nummers woordelijk mee. Publiekslievelingen als ‘The Hell Song’, ‘Fat Lip’, Still Waiting’ en ‘In Too Deep’ worden door de hele zaal van begin tot eind meegebruld. Deryck Whibley c.s. spelen alsof het jonge honden aan het begin van hun carrière zijn, zo eager zijn ze om de zaal te entertainen. Tegelijkertijd verraadt de souplesse en strakke choreografie de nodige routine.
Met een mooie lichtshow, maar verder zonder al teveel poeha wordt het een na het andere nummer uit de bandgeschiedenis gebracht. Duidelijk is dat het niet alleen om de muziek maar vooral ook om de interactie met de zaal gaat. Een mooi moment is het wanneer het publiek de zaal met telefoontjes verlicht en meezingt op het rustige begin van ‘Walking Disaster’, armen zwaaien massaal heen en weer en voordat het saai wordt gaat, hup, het gas er weer op. Gelukkig is het niet alleen maar geweld en neemt de band ook wel de tijd om liedjes muzikaal zorgvuldig uit te werken en voegt een pianodeuntje wat subtiliteit toe. Bij de lagere tonen valt op dat Whibley niet de beste zanger is, maar zijn charisma maakt dat ruimschoots weer goed.
Alle elementen van een goede punkrockshow komen langs: crowdsurfen, moshen en circle pits, zij het op niet al te grote schaal. De show blinkt behalve om de strakke uitvoering, vooral ook uit in het saamhorige familiegevoel dat Sum 41 weet op te wekken.
