Tekst: Susanne van Hooft
Foto’s: Bente van der Zalm

Sea Girls is aan een (bescheiden) overwinningstocht bezig langs de Europese zalen. De band geldt als een nieuwe sensatie, die we willen zien in een intieme zaal voordat we ervoor naar de AFAS moeten. Afgelopen week doorkruiste het viertal Nederland; na Paradiso en Doornroosje stond Sea Girls zondagavond in een uitverkocht Rotown. Sea Girls maakt aanstekelijke indierock dat soepel in het gehoor klinkt, en daarmee zeer geschikt is om mee te zingen. Maar eerst moeten kleinere zalen zoals Rotown veroverd worden. 

De eerste twee rijen voor het podium worden bezet door meisjes met rode konen, duidelijk vol verwachting van wat gaat komen. Zijn we bij een optreden van een softe boyband beland? Toegegeven, het album ‘Damage Done’, dat vorig jaar verscheen klinkt af en toe wat poppy, maar we hebben genoeg berichten over spetterende optredens gehoord, zodat we ook echt wel pit verwachten. We zijn niet de enige want het publiek is divers. Opvallend genoeg zijn de mensen die op dit optreden zijn afgekomen van alle leeftijden en zowel (oudere) mannen als vrouwen lopen in Sea Girls t-shirts rond.

Het lijkt alsof de jongens van Sea Girls iets aarzelend beginnen, met uitzondering van gitarist Rory Young die als een kleuter vol kleurstof stuitert over het podium. Vanaf het tweede nummer ‘Violet’, waarbij de zaal uit volle borst mee brult en springt, zit de sfeer er echter goed in. En het zijn echt niet alleen de jonge meiden die zingen. Eigenlijk lijkt er – van voor tot achter- niemand in Rotown meer stil te staan. Muzikaal klinkt het lekker en inderdaad steviger dan de wat braaf geproduceerde singles. Bassist Andrew Noswad lijkt zo uit een heavy band te komen en geeft de muziek een welkome zwaarte. De gitaren klinken melodieus, bij vlagen agressief en in elk geval gretig. Dat is de band ook. Net op het moment dat de muziek een beetje veel van hetzelfde lijkt te worden, wordt ‘Timeless’, met akoestische gitaar door frontman Henry Camamile solo uitgevoerd, een aangename afwisseling. Jammer natuurlijk dat juist bij zo’n kwetsbaar moment het gepraat in de zaal goed te horen is.

Het is zichtbaar dat de jongens veel ervaring met live optreden hebben opgedaan in de afgelopen jaren. Sea Girls toont zich een echte liveband, die hier in deze warme zaal beter tot zijn recht komt dan op het album. Het viertal weet hoe het de set op moet bouwen, hoe het de vaart er in kan houden en wat het moment is om de zaal in te lopen en op de bar te zingen. Hitsingles als ‘All I Want To Hear You Say’ en ‘Call Me Out’ vragen erom om mee geschreeuwd te worden, nu in deze bescheiden zaal, maar ze zouden zeker niet misstaan in een groter ambiance. Hiervoor heeft Sea Girls dan nog wel wat aanvullend repertoire nodig, waarbij nét wat meer afwisseling geen kwaad kan.