Tekst: Wim du Mortier
Foto’s: Ivana van der Zant

Vanaf de eerste seconde van het optreden staat de boomlange blikvanger van !!! uit Brooklyn wild te dansen, alsof zijn leven ervan af hangt. Schaars gekleed, tè strakke korte broek, tè strak kleurrijk overhemd. Krullenbol Nic Offer duikt weer de zaal in en flirt en kirt, schuurt tegen mensen aan en kijkt een enkeling diep in de ogen en brult ze recht in het gezicht. Ja, hij heeft iets met veel knoflook gegeten. Een knoopje op buikhoogte redt het niet en onthult een bol buikje dat prompt uitsteekt op het voor het overige gepeesde lichaam. Kent deze potsierlijke man dan geen enkele schaamte?

Offer grinnikt bij de vraag of er twee personages zijn: één op het podium, en de rustige man die hier nu in een Amsterdams café zit en nipt aan een kopje espresso. “Op het podium gedraag ik mij wel heel anders, met veel energie. Ik citeer Slash graag die eens zei dat artiest zijn zich afspeelt op het kruispunt tussen wie je echt bent en wie je graag wilt zijn. Die combinatie is wat een rockster tot een unieke persoonlijkheid maakt. Die stuiterbal op het podium, dat ben ik toch echt zelf hoor. Ik ervaar het niet als een radicaal andere persoon. Er gaat dus ook geen schakelaar om op het moment dat ik het podium op stap. Ik ben het zelf gecombineerd met die jongen die toen ik tien was voor de spiegel stond en air-gitaar speelde. Ja, ik ben een clown en probeer ook een beetje als mijn helden – Iggy bijvoorbeeld – te zijn.”

“Daar komt bij dat ik zelf aangetrokken word tot shows die uitstralen dat we nu hier zijn en we van het moment moeten genieten. In de jaren negentig begreep ik grungebands ook wel die uitstraalden alsof het ze allemaal niks interesseerde en het liefst zo snel mogelijk weer thuis op de bank wilden gaan liggen. Wij zijn meer van de gedachte dat het leven snel voorbijgaat en dat je het moet vieren als het kan. Op het podium probeer ik met die show de aandacht naar mij toe te trekken en ervoor te zorgen dat iedereen zijn beslommeringen vergeet en even alleen maar hier is. Dit is het moment, dit is wat we doen. Seize the moment!”

!!! (spreek uit als chk chk chk) bracht onlangs een nieuw album uit. Wallop is meer dan ooit een grabbelton aan stijlen die uiteenlopen van experimentele punkfunk tot disco. De band ontstond ruim 20 jaar geleden in Sacramento letterlijk uit de samensmelting van een punk- en een disco-coverband. Zou het iets zijn om dat te combineren? Ze probeerden het een avondje in een oefenruimte en bam, het werkte, vertelt Offer. Sindsdien produceert de band in gestaag tempo nieuw werk en probeert daarin steeds weer grensverleggend te zijn.

De muziek is te uitgesproken voor een groot publiek en dus verkeert !!! na al die jaren nog steeds in het clubcircuit. Offer deert dat niet. Hij kijkt om zich heen in de Amsterdamse kroeg en zegt met een charmante glimlach “en kijk, na 23 jaar ben ik hier”. Overal waar de band komt, kan het rekenen op een vast schare fans die weten dat !!! live een sensatie is om mee te maken. Ik kan de rest van de dag slaapwandelend doorbrengen als ik maar wakker word op het moment dat ik op moet.Maar Offer is ook de jongste niet meer. Hoe houdt hij het vol om avond aan avond wild dansend de clown uit te hangen? “Ahh, welbeschouwd is het maar een uur op een dag hè. Ik kan bij wijze van spreken de rest van de dag slaapwandelend doorbrengen als ik maar wakker word op het moment dat ik op moet. En het lukt altijd weer om dan die energie aan te boren, omdat er iets gebeurt als je het podium opstapt tussen de band en het publiek. En ik voel verantwoordelijkheid voor de mensen in de zaal. Je wilt niet meemaken dat je het er eens een keer bij laat zitten als je voor een zaal van tien man staat en er iemand na afloop komt vertellen dat ze uit Milaan zijn komen vliegen om je te zien.”

Bij de optredens is Offer door zijn energieke en niets verhullende aanwezigheid onomstreden het middelpunt. Evenzeer schaamteloos is de presentatie van Offer op de hoes van het album Shake The Shudder (2017); een foto tijdens een concert waarop zijn gezicht midden in een wilde beweging volledig is vervormd. “Dat beeld is inderdaad grotesk. Ik ben niet bang om die kant van mijzelf te tonen. Het is eerlijk en daar hou ik wel van. Die eerlijkheid is ook wat we met onze liveshows proberen te bereiken: we hebben onze muziek en zoeken heel direct een connectie met het publiek. Het moet bijna tastbaar zijn, je moet het kunnen voelen. Als het publiek dan staat te dansen en mee te klappen, dan is daar niets gemaakt aan. Die hoes is een poging die twee dingen – de muziek en de energie van de liveshows – samen te brengen.”

Geloofwaardigheid

Nic Offer en zijn band hechten grote waarde aan geloofwaardigheid. Wat dat betreft hebben ze als makers van dansmuziek volgens criticasters altijd in de verdachte (commerciële) hoek gestaan. Ze hinten daarnaar in het nummer ‘Serbia Drums’ op Wallop. ‘We wrote every single note and chord of every single song. Lived through every stupid argument about bein’ legit’, zingt Offer. Is dit grappig bedoeld of heeft het een serieuze lading? “Legit is een term die veel viel in de punkdagen. Daarmee wordt bedoeld of je wel aan de goede kant staat. Of je wel geloofwaardig bent en het eerlijk is wat je doet. Laat je je bijvoorbeeld leiden in je creatieve uitingen omdat er geld op tafel moet komen, dan ben je niet meer ‘legit’. Die tekst in ‘Serbia Drums’ drukt uit dat we aan de ene kant dat debat moe zijn, maar het ons aan de andere kant heeft gemaakt tot wat we nu zijn. Wij komen uit de punktijd en hebben die debatten intens gevoerd. Daarentegen ken ik artiesten die zich hier nog nooit mee hebben beziggehouden. Ik vind het waardevol het er over te hebben. De tekst is dus deels grappig bedoeld maar ook serieus.

Een band die op kritiek antwoordt in een lied, trekt zich dus kennelijk iets van die meningen aan. “Ja natuurlijk. We willen graag legit zijn. Beter legit dan full of shit”, proest Offer in lachen uit. “Het is één van de twee. Misschien zijn wij als band een beetje geobsedeerd door het feit dat platen van anderen die wij echt goed vinden, altijd iets authentieks hebben; of het nu om punk gaat of een andere stroming. Klassieke platen van bands zijn meestal niet de platen die ze in hun full of shit-periode hebben gemaakt. Wij willen legit blijven en dingen maken die de moeite waard zijn. Tegelijk doet het me nu denken aan de woker-discussie waarin de nadruk ligt op sociale en raciale rechtvaardigheid. Het is een discussie die gevoerd moet worden en waaruit te leren valt. Maar er te veel nadruk op leggen is denk ik ook niet goed. Ik ben in de jaren negentig denk ik achteraf soms wel erg streng geweest tegen een aantal mensen. En zo wordt er nu in de woker-discussie ook wel eens erg streng gereageerd op iemand die eens een fout maakt.”