Tekst: Dennis de Waard
Foto’s: Bente van der Zalm
Met het vierde album ‘Fever’ was er eindelijk sprake van een grote doorbraak in Nederland. De band schoof op naar grotere zalen als de AFAS Live, de Ronda, Tivoli en nu dus ook de Maassilo. Balthazar is intussen na een onwijs drukke festivalzomer toe aan de derde run shows van de albumtour en die brengt hen naar Rotterdam. De koningen van de Belpop mogen al geruime tijd van te voren de show als uitverkocht bestempelen en geven een show weg die dat verantwoordt.
Als voorprogramma heeft Balthazar landgenoten Jaguar Jaguar meegenomen. De band heeft deze week nog hun tweede ep ‘Madelyn’ uitgebracht. Een jong, fris bandje dat eigenlijk al klinkt en speelt als een reeds gevestigde naam. Dansbare en broeierige synthpop dat qua vocalen en algehele vibe van de band nog het meest lijkt op het Britse Jungle. Het viertal komt al gauw op gang, maar wanneer het afsluit met het dubbele ‘So Long’ en ‘My Guess’, heeft het de Maassilo moeiteloos uit de handen laten eten. Perfecte opener voor Balthazar, maar de dertig minuten smaakten naar meer, eigenlijk wilden we méér Jaguar Jaguar.
Een te korte support-show van Jaguar Jaguar is jammer, maar dat valt natuurlijk in het niet zodra Balthazar op het podium stapt. Op het podium prijken de inmiddels bekende waaiers die ook nog eens een taak als verlichting hebben. De band staat wederom over het hele podium verspreid met genoeg beweegruimte voor frontmannen Jinte Deprez en Maarten Devoldere. Openen doet de band met zwaar geschut als ‘Roller Coaster’ en ‘The Boatman’, waarbij ‘The Boatman’ al een gevaarlijk goede explosie van gitaargeweld in zich heeft. Balthazar moet niets weten van langzaam opbouwen en gaat liever voor de ‘vol gas erop’-methode. Dat werkt als een tierelier, de mannen hebben namelijk geen seconde nodig om de Maassilo volledig in te pakken. Enige rust(ige) punt in de set is ‘Phone Number’; voor de rest gaat Balthazar als een bezetene door de nummers.
Vooral werk van ‘Fever’ passeert de setlist, maar ze weten ook te verrassen met een uitgeklede versie van ‘The Oldest of Sisters’, ‘I Looked for You’ en ‘Halfway’, de gloednieuwe single. Dat live-favoriet en beste song van de band, ‘Blood Like Wine’ zo vroeg wordt gespeeld en dat doorbraaksingle ‘Fifteen Floors’ zelfs wordt overgeslagen, toont enkel aan hoe comfortabel Balthazar intussen is met het nieuwe werk, het nieuwe dansbaardere geluid en hun nieuwe bandlid, die een meer dan briljante vervanger is van violiste Patricia Vanneste.
Het moment van de avond is deze keer niet ‘Blood Like Wine’, titeltrack van ‘Fever’ waarbij de Maassilo uit zijn voegen barst van de genialiteit, maar het is ‘You’re So Real’, de eerste track van de toegift. Een klein en rustig liefdeslied dat in een gestripte uitvoering wordt gebracht. Delvoldere op gitaar en zang, Deprez op een van de verhogingen de backing vocals te verzorgen, uitkijkend op een muisstil Rotterdam. Je ziet juist bij dit nummer de band continue onderling blikken uitwisselen. Je ziet dat ze met dit liefdesliedje op Valentijnsdag Rotterdam wederom voor zich hebben gewonnen. Je ziet onderlinge grijnzen, die alweer vlug verdwijnen zodat ze zich op het prachtige liedje kunnen focussen. De band rekt het nummer langer uit dan nodig waardoor de outro nog meer impact krijgt. Na een oorverdovend applaus, stuurt Balthazar ons naar huis met het prijsnummer ‘Bunker’, een breakup-plaat van jewelste. Dat contrast met ‘You’re So Real’, dat is wat het zo goed maakt. Balthazar explodeert in drums, maracassen, violen, blazers en overstuurde gitaren, maar ze weten naast instrumenten ook met je emoties te spelen.
De setting, de setlist, de band, het publiek: alles klopte. Het geluid was fantastisch, het publiek uitzinnig, Balthazar mogelijk nog beter. We zijn hier wederom bij een weergaloos optreden geweest van één van de beste bands die Europa te bieden heeft.
