Tekst: Bente van der Zalm
Foto’s: Ivana van der Zant
Wie Canshaker Pi al langer volgt, weet dat er een tijdje geleden een wisseling van bandleden plaatsvond. Drummer en gitarist zijn vervangen en in de nieuwe Canshaker Pi treffen we nu Cees Paris, zanger en gitarist van Steve French en drummer Leon Harms, die we kennen van Korfbal en Yuko Yuko. Grappige bijkomstigheid is dat ex Canshaker Pi gitarist Boris de Klerk vanavond met zijn nieuwe project Petersburg het voorprogramma verzorgt.
Petersburg is de band rondom drummer en zanger Camiel Muiser. Wanneer de band begint te spelen, staat de zaal al helemaal vol. Gelijk valt de fijne, lage stem op die Muiser bezit. Deze wordt goed aangevuld en afgewisseld met de samenzang van de andere bandleden. De nummers bouwen rustig op en ontsporen vervolgens soms helemaal op een vreemde, maar interessante wijze tot een climax. Op andere momenten zijn de nummers opeens verrassend catchy. Het maakt het publiek allemaal niet uit, maar vooral de drukkere nummers doen het goed.
Willem Smit heeft inmiddels, mede door alle andere projecten een heldenstatus in de Nederlandse indiescene. Zo heeft hij met zijproject The Industry, een samenwerking tussen allerlei indiemuzikanten, dit jaar een album uitgebracht en alsof het leven nog niet druk genoeg is, bracht Canshaker Pi een maand geleden ook tweede album, Okay Decay, uit. Gek is het dan ook niet dat zo veel mensen Canshaker Pi willen aanschouwen, voordat Smit weer in een van zijn andere projecten duikt. Het concert in De Nijverheid in Utrecht is de eerste van een tour bestaande uit vier shows. Natuurlijk hebben de mannen zin om de nummers van het nieuwe album voor het eerst live te spelen.
De blijheid spat er tijdens de hele avond vanaf en vaak genoeg zien we de leden blikken van vreugde en plezier uitwisselen. En terecht. De muziek slaat goed aan. Al bij opener ‘Okay Decay’ van het gelijknamige album knikken de hoofden enthousiast mee. Toch duurt het tot het een na laatste nummer en tevens grootste hit ‘JALS’ voordat echt de hele zaal mosht. Wanneer Canshaker Pi teruggeroepen wordt voor de toegift en weer op het podium staat, vraagt Smit aan de geluidsvrouw of het licht een beetje gedempt kan worden. Ineens is het pikdonker. Gelukkig gaat het licht weer een beetje aan en een rustig deel van een liedje start. Een paar enthousiastelingen doen voor de grap hun armen in de lucht en zwaaien wiegend mee. Smit spoort het publiek aan om dit voorbeeld op te volgen en wanneer de hele zaal binnen een seconde met zijn arme zwaait lacht hij: ‘sukkels’. Canshaker Pi laat vandaag zien waarom er zo veel publiek op hun afkomt en van de muziek geniet. Het gemak en de nonchalance spat ervan af, maar de muziek is des te beter en interessanter. De Nederlandse indiescene staat weer met hoofdletters op de kaart.
