Tekst: Wim du Mortier
Foto’s: Susanne van Hooft
„Alles gaat fout!”, schreeuwt de drummer van Global Charming, opwarmertje voor de hoofdact van vanavond Torii uit pure frustratie uit. Ging in hun ogen misschien niet alles van een leien dakje vanavond – vooral bij de drummer die met trillende handen maar net zijn hi-at weer in elkaar weet te schroeven – de band met een connectie in de bezetting met Torii speelt een leuke set vol liedjes geënt op postpunk van het model Bodega. Nog wat stroef en hakkerig komt het uit de verf op het podium, maar de puntige stuiterende liedjes met titels als ‘Curveball’ en ‘Soft Fruit’ getuigen van een gevoel voor humor en genoeg swing om de fans in de zaal al snel aan het dansen te krijgen. Jammer dat ze, wellicht uit opluchting dat het er bijna opzit, pas echt los komen in het slotnummer. Daarin stapt ook de bassist naar voren om vocaal bij te dragen en direct krijgt het meer energie, meer smoel.
Helemaal niets fout gaat er zodra Torii begint te spelen. De band van Domenico Mangione speelt materiaal van de net verschenen eerste volwaardige plaat Return To Form. En waar die plaat nog wat dromerig en daarmee wat vlakjes klinkt, horen we het vijftal live met meer pit en dynamiek die mooie licht psychedelische composities nieuw leven inblazen. Geholpen door een indrukwekkende sound waarbij ze veelvuldig gebruik maken van tokkelende gitaarlijntjes, die door elkaar heen lijken te wandelen en in de zaal als een warme deken om ons heen wordt geslagen. Prachtig pakt dat bijvoorbeeld uit in een compositie als ‘Antwerpen’ waar die gitaren krautachtig lang door mogen ploegen. De band wisselt vanavond de meer puntige liedjes af met psychedelische uitstapjes zoals eigenaardig ‘Oh Nola’. Het levert een set op die afwisselend en evenwichtig genoeg is om te blijven boeien.
Opvallend is met wat een groot zelfvertrouwen de band staat te spelen. Een debutant in het circuit, nee, dat zijn ze duidelijk niet. Mangione laat zich, anders dan de muzikant in het voorprogramma ook helemaal niet uit zijn evenwicht brengen door herhaalde technische akkefietjes met het versterken van zijn zang. Hij grinnikt er even om en gaat onverstoorbaar door. In hoge concentratie, net als al zijn bandleden. Op bas gaat Tijmen van Wageningen helemaal op in zijn spel – prachtige baslijnen toverend – en Mangione zelf swingt op prijsnummer ‘Heat Lightning’ als een hedendaagse John Travolta lichtvoetig over het podiumpje in de buik van lichtschip V11. Torii klinkt als een klok en voert hun liedjes tot in perfectie uit. Het verraadt een band die de nodige uurtjes achter de rug heeft om in de uitvoering van hun boeiende debuutplaat de punten op de i te zetten. Torii is een aanrader om te gaan zien voor liefhebbers van mooie melodieuze gitaarpop a la Johan – maar dan net effe wat spannender vanwege de rare uitstapjes en veel leuker om naar te kijken.
