Tekst: Susanne van Hooft
Foto’s: Bente van der Zalm

Op 13 maart verschijnt het album Every Bad van de Britse indierockband Porridge Radio en afgelopen week kwam de band alvast met de single ‘Circling’. Met een aanloop van zo’n drie jaar kun je wel stellen dat de band de tijd heeft genomen om tot dit album te komen. Het resultaat is een verzameling van loei-eerlijke en daarom soms indringende nummers, waarvan het ene bijna pijnlijk kwetsbaar klinkt, terwijl het andere juist sterkte uitstraalt. We spraken frontvrouw Dana Margolin en vroegen of zij dat herkent. Dana kijkt wat weg en lijkt het maar wat ongemakkelijk te vinden, zo’n interview. Maar wat verlegen antwoordt ze: Die omschrijving vind ik wel mooi, dat is denk ik ook wel wat ik probeer te zijn. Ik probeer eerlijk en kwetsbaar te schrijven. Door het schrijven van liedjes verwerk ik mijn gevoelens en probeer ik met anderen in contact te komen.

We bevinden ons in alle stilte alleen met Dana op een zolder van een eetgelegenheid in Amsterdam Noord. Dat bijna ongemakkelijke blijft eigenlijk tijdens het hele interview. Er vallen af en toe lange stiltes en de vragen beantwoordt ze bedachtzaam. Zo onzichtbaar als Dana vandaag lijkt te willen zijn, zo bepalend is zij voor de viermansformatie Porridge Radio als frontvrouw.
Dana: Toen ik een tiener was speelde ik bas, niet zo veel en niet zo goed, maar iets later ben ik gitaar gaan spelen. Toen bedacht ik dat ik dát wilde doen en ben ik ook liedjes gaan schrijven. Op een gegeven moment ben ik die gaan delen en gaan optreden. Voor ik het wist had ik een band. Ik houd er van om frontvrouw van de band te zijn.
Ik heb altijd van muziek gehouden, thuis in Londen luisterden we veel naar muziek. Toen ik jong was vond ik The Carpenters heel mooi, vooral de stem van Karen Carpenter. Ik ben nooit een zangeres geweest zoals zij dat was. Ook The Cranberries hebben een geweldige zangeres, waar ik niet op lijk, maar waar ik wel van houd. Het is die manier van zingen en schrijven, en zo persoonlijk en emotioneel zijn. Later in mijn tienerjaren hield ik erg van Cat Power, vooral van het album Moon Pix. Het is vooral de emotie die me daarin aantrok. Als artiesten het gevoel geven dat ze je een stukje van hun gedachten en gevoelens geven. Daar voel ik me het meest toe aangetrokken.

De bandleden hebben elkaar in Brighton ontmoet, toen Dana daar ging studeren, en komen vanuit een DIY-scene. Met dit album hoopt Porridge Radio een grote stap vooruit te maken en verlaat het een beetje dat veilige nest.
Ja, we spelen al jaren muziek met DIY-bands en in die scene heb ik me altijd comfortabel en gesteund gevoeld. In andere scenes val je misschien meer op als frontvrouw, maar in de scene daar in Brighton voelt het niet alsof mensen daar extra op letten, omdat er meer bands zijn zoals wij. Ik vraag me wel af wat er gebeurt als we groeien en uit die veilige wereld stappen.
Brighton is vooral heel leuk omdat je daar veel kunt optreden. Tegelijkertijd is dat lastig, omdat je moet opvallen tussen iedereen. Maar het is mooi dat er genoeg te kiezen valt en dat er plekken zijn waar je past.

Jij bent de schrijver van de band, legt dat een druk op je?
Soms wel, maar ik probeer het gevoel vast te houden dat het niet uitmaakt want ik schrijf toch wel veel. Ik heb nooit het gevoel dat ik te weinig liedjes heb, want ik heb altijd voldoende liedjes achter de hand die ik wil inbrengen bij de band. Het voelt dus niet echt als een druk, maar er is wel een idee dat je altijd maar productief moet zijn. Terwijl je ook gewoon liedjes kunt spelen omdat je het leuk vindt en niet omdat je een liedje moet schrijven. Daarom ben je muzikant, omdat je van muziek maken houdt. Spelen is niet alleen muziek maken, maar ook letterlijk ‘spelen’, plezier maken. Ik heb tientallen nummers die nooit iemand zullen bereiken omdat die gewoon van mij zijn, die ik heb gemaakt omdat ik speelde. We moeten niet altijd het idee hebben dat we productief moeten zijn. Als ik wel eens niet zo geïnspireerd ben in de muziek dan denk ik, oké prima dan ga ik wat anders doen. Ik schrijf, teken en schilder.

Over schilderen gesproken, de albumhoes is een eigen werk van Dana. Als zij praat over schilderen beginnen haar ogen te twinkelen.
Ik doe veel dat ook gewoon slecht is, maar ik gebruik het om ruimte voor mezelf te creëren. Daar wil ik in elk geval aan vasthouden. Op deze albumhoes ben ik wel heel trots.

Zoals gezegd staat het album Every Bad vol zeer persoonlijke liedjes. Opvallend is ook dat het nummer ‘(Something)’ tussen haakjes staat. Waarom is dat?
‘(Something)’ is een soort tweede deel van ‘Circling’. Eigenlijk was het een achtergrondzang van dat nummer. Toen we het gingen opnemen, merkten we dat deze zangpartij het eigenlijk wel goed deed op zichzelf. Het werd toen een eigen nummer. Sam (Yardley, de drummer), ik en de computer werkten daar samen. Het is een ander soort nummer dan de rest van de nummers op het album.

Het album sluit af met het nummer ‘Homecoming Song’. Dat lijkt een zeer toepasselijke titel voor een eindtrack. Ook het nummer zelf heeft een soort rust van ‘thuiskomen’ in zich. Ben je met dit album inderdaad ergens gearriveerd?
Ik denk dat het niet zozeer over ergens arriveren gaat, als wel klaar zijn om de volgende stap te nemen. Voor een deel gaat het om het eind van het album, maar het gaat ook over waar we naar toe willen gaan hierna. Het voelt heel erg alsof er nu iets gaat volgen.

Heb je al een idee wat hier na komt dan?
Daar ben ik over aan het nadenken, waar ik naartoe wil en wat ik wil doen. Ik heb veel ideeën voor de toekomst en veel zin om nieuwe nummers te schrijven. Ik kijk er naar uit om te touren voor dit album. Dat gaan we eerst doen, voordat we een nieuwe stap nemen.