Elke maand bespreekt Fabian Hofland een legendarisch album met de kennis van nu

Het nummer is één van de bekendste uit de popgeschiedenis. Het wordt wereldwijd te pas en te onpas gebruikt bij mooie, maar vooral tragische gebeurtenissen. Men put er hoop uit en de boodschap is nog even sterk en nodig als de dag dat het geschreven werd. Maar het album is natuurlijk meer dan dat ene nummer en de vraag is nu: hoe goed is het album Imagine nu echt?

Het Album

Imagine is het tweede echte solo album van John Lennon. Na drie albums experimentele muziek met zijn tweede vrouw Yoko Ono (Unfinished Music No. 1 en No. 2 en The Wedding Album), verschijnt december 1970 John Lennon/Plastic Ono Band. Negen maanden later komt hij al met Imagine. Na een moeizame slotperiode met The Beatles is er blijkbaar creativiteit te over en brengt Lennon in vijf jaar tijd evenzoveel albums uit vol met sterke nummers en geen enkel album is slecht of ook maar matig te noemen. Dat op zich is al een flinke prestatie. Het openingsnummer en tevens de titeltrack is een entiteit op zich geworden en je zou bijna vergeten dat niet alles op deze plaat die boodschap van vrede en liefde uitdraagt. De sneer naar McCartney ‘How Do You Sleep?’ waarover later meer, het sombere ‘It’s So Hard’ en het boze, politieke ‘Just Give Me Some Truth’ laten een heel ander geluid horen, zowel muzikaal als tekstueel. Lennon heeft een heleboel te zeggen op dit album en laat überhaupt meer van zich horen. De Bed-In protesten uit 1969 waren net achter de rug en een jaar na Imagine zou hij zich openlijk uitspreken als sympathisant van The Black Panther beweging. Hoewel hij soms beticht werd van alleen maar liedjes schrijven uit zijn ivoren toren, deed hij er toch echt alles om de wereld een betere plek te maken. Zowel in zijn muziek als daar buiten. Of dat nu wel of niet beter was voor zijn carrière.

Lennon Vs McCartney

‘How Do You Sleep?’ is misschien wel de eerste diss-track uit de muziekgeschiedenis. Het verbale moddergooien kennen we voornamelijk uit de hiphop, maar wat Lennon hier over zijn oude vriend zegt is niet mals: “Those freaks was right when they said you was dead”, “The only thing you done was yesterday, And since you’re gone you’re just another day” en “A pretty face may last a year or two, But pretty soon they’ll see what you can do”. Het nummer is geschreven nadat McCartney via een rechtzaak The Beatles heeft laten ontbinden. Interessant genoeg speelt George Harrison gitaar op het nummer. McCartney maakt kort daarop Lennon en Ono belachelijk in een pagina grote advertentie. Lennon heeft op de hoes van Imagine een varken beet als parodie op McCartney’s Ram. En zo ging het nog een tijdje heen en weer.
Daarnaast is er nog de productie door Phil Spector. De geniale gek, die met zijn ‘wall of sound’ productie het geluid van de popmuziek voorgoed veranderde, werkte al met The Beatles aan ‘Let It Be’. Lennon heeft daarna nog een aantal albums met Spector gemaakt. McCartney daarentegen heeft jaren later, na de dood van Lennon, ‘Let It Be Naked’ uitgebracht; een versie van het Beatles album zonder de muur van Spector en meer ‘zoals eigenlijk de bedoeling was’. Saillant detail is wel dat ook Ringo Starr en George Harrison de diensten van Spector hebben ingeschakeld op een aantal van hun solo albums. Dus wiens bedoeling die naakte versies waren is dus sterk de vraag.

Het Oordeel

In de making of documentaire ‘Gimme Some Truth’ vertelt Lennon dat er maar drie nummers van dat jaar zijn. De rest zijn oudere dingen die hij heeft ‘opgepoetst’. Deze hapsnap aanpak zorgt wel voor het wat rommelige karakter van de plaat. Naast de pianoballad opener is er de honkey-tonk van ‘Crippled Inside’, de rock ’n roll/boogie woogie van ‘It’s So Hard’ en verder nog de rauwe ‘I Don’t Wanne Be A Soldier…’, ‘Gimme Some Truth’ en ‘How Do You Sleep?’ om af te sluiten met het (te) liefelijke ‘Oh Yoko!’. Echt een lijn of overkoepelend geluid of thema zit er niet in. Lennon gebruikt Spector voor zijn kennis als producer, maar weerhoudt hem er ook van dat het niet compleet “Spector-ised” zou worden. “There’s one or two where we just let him go”. Ook dit verschil tussen kraakhelder en fuzzy en gruizig maakt het soms moeilijk het allemaal als een geheel te zien. De opnamesessies waren een grote vrije inloop en iedereen van George Harrison tot King Curtis en van leden van Badfinger tot The Moody’s Blues’ toetsenist Mike Pinder, die slechts op één nummer tamboerijn speelt. Deze draaideurwerkwijze was goed om de creatieve honger van Lennon te stillen, maar hij lijkt meer bezig met het afmaken van oude nummers of het uitwerken van ideeën dan het maken van een album. Hoeveel nummers gaan er op een album? Tien? Oké, hier heb je tien nummers. Een beetje dat idee. Echt slechte nummers staan er op zich niet op, maar nummers als ‘Crippled Inside’, ‘It’s So Hard’ en ‘Oh Yoko!’ zijn moeilijk spannend of enerverend te noemen. Er staan een paar van Lennon’s beste en meest bekende nummers op, maar helaas ook echt wat dingen ‘voor de leuk’ en dan draait het uiteindelijk toch weer meer om het nummer ‘Imagine’ dan om het album Imagine.